Biografie van Leonieke Baerwaldt

Het licht hangt laag in de straten,
buiten zijn de bomen geschubd
en klaar om weg te zwemmen
zodra het water begint te stijgen.
Wij blijven binnen in mijn kamer.
 
Alles doordrongen
van een koortsachtig blauw.
Jouw mond vormt een O
die door de ruimte zweeft.
We volgen hem met onze blik
tot hij tegen het plafond stukslaat.
 
Je rommelt door mijn keukenkastjes,
lepelt pindakaas uit de pot,
drinkt drie glazen water.
'Ik moet wel,' zeg je. 
'Ik heb vliesvoeten.'
 
Kwaad loop je heen en weer,
trekt boeken uit de kast,
vraagt: 'is het soms te laat
om uit te vinden wat 
een gedicht nu eigenlijk is?' 
We schrijven samen
 
woorden in het stof
dat op de vloer is neergedaald.
Likken onze vingers schoon.
Het stof trekt aan onze tongen
die troost zoeken, die we zacht
tegen elkaar aan leggen
als twee slapende kinderen.
 
De geur van rotte bladeren
in je ongewassen haren.
Onze warme vochtige adem.  
Je zegt: 'het kriebelt tussen mijn wervels.' 
En ik, doe het geluid van de regen na 
tot je in slaap valt.