Biografie van Michelle Brouwer

ik weet niet hoe hij heet, maar de man van nummer 72
nodigde de hele galerij van de bovenste verdieping uit
om burendag te vieren – de opkomst is 100 procent

de man heeft de hele galerij verzameld in zijn woonkamer
heeft slingers opgehangen, de muziek staat luid
we praten veel – we zijn dit niet gewend

er is limonade en champagne, ik ben degene die het mixt
ik dring een taartpunt op aan de buurvrouw
die haar planten ’s winters op haar balkon laat staan

ik trek een vlaggetje uit de lijn, vouw een vliegtuig
een iel meisje verstopt een gloeiende sigaret in haar mouw
steekt bij het uitblazen haar hoofd net niet uit het raam

een bebaarde man laat zijn portemonneefoto’s zien
drie vrouw, zes man, en het lijstje van zijn pillen
ik vraag hem of hij mij alsjeblieft niet wil plastificeren

de man van nummer 72 loopt met kersen en olijven rond
een man in overall worstelt zich de ruimte binnen
steekt zijn hand op, hoest, komt het dak inspecteren

hij maakt een foto van de ladder voor hij het dak op klimt
de buurvrouw fluistert dat ze klusjesmannen te verheven vindt

ik knijp in een pak koffie, de verpakking scheurt, en ik zeg
dat ik bij opgehemeld worden toch echt aan een hijskraan denk

iemand droop mijn lijf binnen en vestigde zich
in een beloftevolle holte
 
hazen sprinten zigzaggend over akkers
om vijanden te kunnen ontwijken
dat had ik eerder moeten weten
 
moeders rouwen om het vuil
dat ik steevast onder mijn nagels draag
met mijn vingers streel ik de natte huid van een auto

ik schilder muren zoals ik niet zou moeten rennen
met het doel iets te verliezen en in lange rechte lijnen
 
ouders komen uit de lucht gevallen
en sponzig uit de zee gehold
ik wring hun lichamen uit en hang ze te drogen
 
in de kleverige holte vormt zich het idee
dat op een indringer ook gejaagd kan worden

boven het water hangt een akelig licht
dat maar niet wil verdwijnen