Laat ik verklaren wat hier gebeurt.
De verpletterende veelheid aan gebeurtenissen
maakt onze aandacht noodzakelijk
en onmogelijk. Waar gaan we naar toe,
wil de kleuter weten – alleen zij
kan het weten, want de buurvrouw slaapt.
Verdoofd door het onstuitbaar getinkel
van de windgong is zij neergevallen.
De waaischijf trilt en treitert, zodat
het zichtbare vliegtuig zich heel hoog achter
witte nevel verschuilt. En elke slag op het metaal
trekt een hommel dieper de lavendel in.
De atalanta kan onder dit geweld
nauwelijks zijn vleugels heffen, zodat
de onverstaanbare stemmen luider lachen
en de dijk op vluchten. Toch schuift de schaduw
schuchter door de slipjes – wie zou anders
de poort weer sluiten?
Zo schokkend is dit alles, dat onder
de rotanstoel het zwarte monster
aan zijn kabels rukt. Vruchteloos –
de druif blijft immers groeien, dus
hoe zou dan ooit het windconcert het bed
op kunnen maken?