Biografie van Frouke Arns

Het konijn was doodgegaan

in het gele gras voor het hok

dat wij van rot hout bouwden

lag hij uitgestrekt in 't licht.

De zon vond hem eerst, heeft de wind

iets in zijn oor gefluisterd.

Ik dacht aan al die keren

dat ik in het voorbijgaan zei: dag konijn

en hij verwachtingsvol zijn oren spitste,

groef een gat naast de vergeet-mij

-niet, bedekte het met rulle grond.

Kort daarop verliet ik jou.