Biografie van Iris Drenth
- Nr.TitelTekst
- 13893
HET UUR VAN DE SPREEUW
Top 100Het mooie meisje met de eekhoornoortjes en ik,
we spraken in haar kleine kamer bij onhandig licht
in courante termen van die tijd: postmodernisme,
fin de siècle, paradigmawisseling. Zij was Gaia,
Chaos ik. Ontwikkeling van nieuw bewustzijn
en geboorte versus woekerende uitdijing, vermenig-
vuldigde herhaling van het enkel ding tot de n-de
macht, tot in de volste verte. Waarna implosie, stilte,
nacht. Hoe je vroeger aan de dag moest voelen
wie je vandaag zou kunnen zijn, in welke holte
de tijd zich verstopte en waar je vrienden waren,
overal. In de Amstel inkt een kleine rimpeling,
de lichte trilling van een nieuwe dag. Een aalscholver
spreidt zijn vleugels en wacht af. Een kras een scherpe
tekening tegen de lucht van zeilende meeuwen in
hun vlucht, geen vermoeden nog van spreeuwen
die van onderaf de brug hemeldonkerend oorverdoven,
van horizon tot horizon, het water raken, opgeslokt
door golven, metershoog, muur na muur - het meisje
de kamer het lamplicht en ik, ópgegeten door het uur.
Goedemorgen patrijspoort. De ochtendmist verschuift
het bed waarin ik lig, de wind waait om een ander
schip. Zij heeft zichzelf herhaald in kinderen, verse
woorden voor een nieuwe mond. Mijn zinnen cirkelen
nog om hun punt, vogelvleugels fladderend - de kamer
barst zijn ruimte in. Mijn hand ligt op de koele tafel,
voelt het hout, weet de vorm. Ik ben hier, vandaag, al
mijn vrienden ergens, deinend in dezelfde stille storm.
- Nr.TitelTekst
- 17604
OUD HOUT
Top 100Mijn vader leert mij een pijl en boog te maken
in het bos. De boog het touw de punt van de stok
tot in perfectie slijpen met een zakmes.
Ik geloof dat mijn broer er ook is, hij staat
op de foto in zwart-wit die ergens ligt.
Later leert hij mij lijden. Door bewegingloosin een stoel voor zich uit te kijken naar iets
wat ik dan nog niet zie. Ik wilde dat ik niet
naar de man had gekeken.
Er klinken orgelklanken uit het bos rondomzijn schuur in het kaal. Muziek
heeft mijn vader verlost maar ik kan
de natuur niet verdragen. Klassieke
klanken klinken als voetstappen
in een lege koude kerk.
We zagen een boom om in de tuindoor weilanden ingebed. Het verbaast me
hoe zacht en ruisend hij valt. Het kind in mij
denkt: de jaarringen niet tellen, niet tellen -
de ringen. Stukken bast liggen in mijn kamer
zwijgend te zingen. Ik word oud.
Waar zijn de foto's. Ik probeereen herinnering te wringen uit hout.
- Nr.TitelTekst
- 111752
Je vroeg mij: waar blijft de tijd, ik zei: (eerste regel, zonder titel)
Top 100Je vroeg mij: waar blijft de tijd, ik zei:
in de gaten van de sokken die verloren
raken in de wasmachine van dit draaiend
universum. Ik keek er ernstig bij en jij
lachte. Later zei je dat je aan een God
met breinaalden had gedacht, die het leven
van de mensen, die mieren daar beneden
met geen mogelijkheid kan bijhouden,
laat staan hun voeten warm houden.