Biografie van Anje Gnodde

Mensen redden zat er bij haar al vroeg in, hij

had daar geen behoefte aan dus stopte ze

met toegooien van lijnen, boeien, woorden.

Hij klampte zich vast aan zijn fles, dreef

door zijn dag tot hij aanspoelde. Zij gaf

geen antwoord meer als hij vroeg wie hem

in godsnaam op dit eiland had gezet.

Verzon niets meer als hij het allemaal

even niet meer wist. Fluisterde nieuwe

heldenverhalen in zijn oren toen hij uit-

eindelijk nooit meer wist. Streelde zijn

leeggestroomde schedel, dekte hem toe

met zand.

Onverbiddelijk hard zijn de platen waartussen mijn borsten

tot het uiterste geplet worden. 'We willen de bovenste klieren

ook kunnen bekijken, mevrouw.'
Hoe hoger we komen, des te beter het zicht, moeten

de torenbouwers van Babel gedacht hebben. Ze verstonden elkaar

maar in een taal die bruisloos was, als dood water. Ze snakten

naar diepte. Hun god schonk een spraakverwarring.

We zoeken nog steeds, drukken woorden plat tussen onze lijven

en noemen dat begrijpen. Als de kramp ons dwingt los te laten,

veren ze terug in hun vorm.

Bedoeld zijn ze om voorzichtig je hand omheen te leggen, je vingers

te ronden om het gewicht van wat je nooit zult doorgronden.

Je staat op de duikplank.

Hun stemmen als zonnespikkels

om je heen. Het is warm,

het water lokt.

Je gespitste handen krommen je lijf,

snijden de lucht, scheuren het water

en daar hang je; als een ongeborene,

in luchtdicht gezogen stilte, tot je adem

met beide vuisten tegen de celwanden bonst.

Bij je eerste hap lucht weet je het al:

ze zijn weg. Hun verdwenen stemmen

hebben suizende gaten achtergelaten. Je zoekt

en vindt natte plekken op de tegels.

Op dat moment begint het marcheren.

Van de mieren, onder je klamme vel.

Hard en bonkig als uitgedroogde klei

en elke middag ketste ik af

op zijn zwijgende kijken

zijn dichte gezicht.

Als hij wachtte op zijn thee

- altijd te heet -

dan wachtte ik op hem

op de muziek ergens diep in zijn lijf

die zomaar zijn vingers roffelde

zijn lippen koperwerk liet suizen

tot de fanfare over tafel marcheerde

groeven zich vulden met zachtheid.