Biografie van Johan Hendrikx

Ik doe onderzoek naar de dubbele tong. De dubbele tong –
haar oorzaak, haar werking en haar gevolgen. Ter wille van
het onderzoek drink ik langzaam een fles ABSOLUT leeg.
De chemische samenstelling van mijn brein dat toch al meer
naar chaos neigt dan naar structuur, verandert daardoor nog
eens dramatisch. Ik zie dubbel – de fles wodka, het glaasje,
de tafel, de lamp boven de tafel, ik krijg ze maar niet op hun plek,
en de lamp blijft maar boven het tafereeltje heen en weer slingeren;
ik lig om niks dubbel van het lachen; ik vermoed als ik om mij heen
kijk overal dubbele bodems, sla keihard met mijn vuist op tafel,
zodat het glaasje met de fles op het hout staat te dansen; en ik
spreek iedereen vol vuur met dubbele tong toe, ofschoon er
niemand in de kamer is. Ik wankel in de richting van de spiegel, 
ik open daar mijn mond als op een schilderij van Edvard Munch,
verwacht minstens drie tongen te zien, maar ik neem alleen een
zwart gat waar. Een zwart gat waardoor alles – moeder met de borst
met de kanker – wordt opgeslokt en waaruit zelfs het licht niet kan
ontsnappen.

De volgende middag ben ik gelukkig weer één met mezelf. Want
pas bij 2 begint het tellen, het getal, begint de twijfel: de deling en   
de vermenigvuldiging, ontstaat de massa, de angst, ontstaat de   
mateloze woede, de dronkenschap. En ik wil alleen maar één ding
op één vrouw onder één God. Daarom ook heb ik de Partij van de Eén
opgericht. De Partij van de Eén wil de begrotingsregels vereenvoudigen:
slechts één keer uitgeven wat er binnenkomt, niet meer teren op het
verleden en woekeren met de toekomst. De Partij van de Eén wil een
eenkindpolitiek doorvoeren om duurzaamheid en vrede te bevorderen.
En de Partij van de Eén wil alle fileproblemen in één klap oplossen
door overal in het land eenrichtingsverkeer in te voeren.

Om harde porno te schrijven moet ik mij losmaken uit onze omstrengeling.
Had ik een pen bij de hand, ik beschreef op de binnenkant van je dij de schoonheid
van je schaamlippen, het kleine sterrenstelsel van vuurrode pukkeltjes,
dat zich onder je scheermes gevormd heeft, het vocht van je genotsgrot,
met een smaak die aarzelt tussen zoet en zout en zuur.
Maar ik heb geen pen bij de hand en jij zuigt met het bloed
ook al mijn gedachtes uit mijn hoofd.
 
Om harde porno te schrijven moet ik juist niet denken aan je schoot.
Hoe jij en ik in de schoot van onze moeders groeiden.
Hoe tienduizenden jaren lang de generaties voor ons in hun moederschoot groeiden.
Hoe klein wij werden: aapje, spitsmuis.
Hoe wij 383 miljoen jaar geleden als twee gouden vissen uit het water kropen
en elkaar op het strand voor het eerst in het oog kregen.
 
Om harde porno te schrijven moet ik me aan mijn bureau zetten,
liefst op een druilerige dinsdagmiddag. Ik knip mijn bureaulamp aan,
leg papier en potlood gereed. Schreef ik vroeger met een vulpen de sterren van de hemel,
tegenwoordig ruikt mijn potlood naar kattenpis en schrijf ik harde porno over het bankwezen,
over iedereen die het met iedereen doet voor het geld.
 
Om harde porno te schrijven moet ik mij eerst ontkleden.
Ik schroef mijn stijve piemel eraf, die zit bij het schrijven alleen maar in de weg.
Ik zet de stijve piemel op de rand van mijn bureau. Naast de piemel leg ik alle andere organen
die in de weg zitten op de rand van het bureau: de ogen waarin het kaarslicht nog flikkert,
de lever die zich tegoed doet aan wijn, de maag met het menu van de dag, de longen
die lucht gaven aan een haperend gesprek, hersens en hart vlak naast elkaar,
maar het hart heeft nog steeds zijn redenen die de rede niet kent.
 
Om harde porno te schrijven moet ik het vlees van mijn botten schudden,
al die zenuwen, pezen en spieren willen direct tot de daad overgaan,
de daad voegt zich nooit bij het woord, het vlees wil actie, nú!
 
Om harde porno te schrijven volstaat mijn geraamte.