Biografie van Jelmer van Lenteren

Oma wil zo graag naar opa dat ze vast
begonnen is te krimpen: richting aarde
bestond ze vanaf vandaag nog tien jaar

en als alles van haar in zou dikken
zoals het dat tot nu toe deed, zouden straks
zonder moeite haar tenen haar kin strelen

ze heeft een lijf dat lichaam blijft
rechtop staan is er weliswaar niet langer bij
en alles duizelt haar, ze komt lijkbleek overeind

hoort niet wat je vraagt, het servies
blijft grotendeels onaangeraakt, kopjes
sterke thee trillen als zij ze slapjes draagt

maar hoewel het haar niet langer smaakt
geen voedingszout nog iets uithaalt
blijft zij voorlopig driemaal daags

haar eten - voor haar klaargemaakt - 
naast een cocktail pillen, doorslikken 
ze doet wat moet, ze mag niet willen.

Er hield zich een vrouw schuil
in een man, we wisten het pas
toen het vakantie werd, er veel
gedronken was, de allereerlijkst-
heden spraken

toen bleek wel meer: de landtong
werd schiereiland en later zelfs land
het water zelf bleek zee en dat een oceaan

een berg bood onderdak aan een vulkaan 
de vloeren van flats werden daken
het leven zei men net geen 324 grein

uiteindelijk moet er zoveel gebeuren
om wat ding is ding te laten zijn.

We zitten in een kamer
jij praat over een ervaring, 
sensaties, ik denk later, later
alsjeblieft! je zegt:

tintelingen zijn kleine, witte naalden
vaak van plastic, ongevaarlijk
tot het kanker is of erger

je ledematen slapen meer nu
of zeg je het alleen wat vaker?

jijzelf slaapt minder, er hangt
van alles aan je, het wordt zwaarder
je ogen tranen bij het minste licht

pijn is zwarte rook, zeg je
die je moet verjagen, sluit de ramen
draai de deur op slot, neem twee munten

we gaan varen.

Er is in mij iets geestelijks dat blijft 
iets van haat, die van een vader, iets van klokken 
die ook voor mij slaan en kapotte banken, kauwgum 
daaronder, een kind dat een ballon opblaast, een witte 
die oplaat en hem neer ziet gaan, want helium 
is voor praten, in mij leeft nog steeds een god 
die me leerde zeggen dat hij niet of nauwelijks 
kon bestaan, in mij leeft weggaan 
waar een ander bleef, ik begin discussies 
zonder ze te voeren en stel een vraag 
waarop het antwoord lang gegeven is, zoon ben ik
en later vader, zonder enige betekenis.

Regen maakte meren. Over hun bodem
liep ons pad. Oversteekstenen, zo glad
als we die dag alles vergaten waar we
anders zo mee zaten. Wat ons wel dwarszat,

waren de kilometers die achter ons lagen –
de terugweg liet het niet toe nog te keren –
maar ook het klimmen en dalen dat nog 
voor ons lag, zagen we niet langer zitten.

We rustten wat en rustten nog wat langer,
tot het stilzitten te koud werd en het lopen lonkte. 
Onze benen verstijfden al bij de gedachte.

En toen ik zei dat dit niet was wat ik er tevoren
van verwachtte, werd je boos, je vond me zwak.
Je liet opzettelijk een tak los in mijn gezicht.

Het is mooi hoe ze zegt: mooi hè!
Over bijvoorbeeld de Botlek. Nooit over mij.
Ze houdt van industrie als van haar eigen borsten.
Vind je ze lief ? vraagt ze.
 
En ik zeg: ja. Bij gebrek aan liever.
Bij gebrek aan haar affectie sluit ik soms
het portier van de auto alsof het haar benen zijn.
Heel zachtjes. Als ik er net ben uit gekomen.
 
Ik laat één hand rusten op de ruit. Die voelt koud aan.
Het voelt als net onder haar billen weet ik.
 
Op de Maasvlakte geeft ze me de enige kus van die dag.
En ik maar blij zijn. Dat ik heel even mag.

We zijn zomaar ergens. Ergens waar het warm is,
en waar het licht naar binnen schijnt.
Zij draagt de taal als een hoed en wordt er chiquer van.
 
Ze praat over de mooiste koetjes en de liefste kalfjes
met een accent dat als een blote jurk om haar lichaam hangt.
In haar decolleté verdwijnt wat ze niet zeggen durft.
 
Dan zucht ze een ketting rond haar nek.
Ze zegt iets intelligents als een mooie man
hebben is niet vereist, maar strekt tot de aanbeveling.
Dat wat ze zegt verwordt tot een wollen sjaal.
 
Dan stapt ze rond in haar versprekingen als in een paar hoge,
witte hakken op een zwarte vloer.
En als ik haar later die avond de mond snoer zie ik haar
schone ondergoed: een setje van de juiste woorden.