Biografie van Dorien de Wit

'Dit zijn mijn wettige vogels', zegt de vrouw op de berg gehuld in een jurk. Ze wijst naar boven.

'Dit is mijn wettige wereld', denkt de man in het dal.

'Dit zijn mijn wettige vogels, maar de lucht is niet van mij. Mijn vogels stropen voor mij de wereld af. Zij zoeken dingen van algemene aard. En als iets geen naam heeft, behoort het mij toe.’

‘Mijn vogels keren altijd terug. Ze zwijgen of koeren. Het zijn tamme dieren, ze eten uit mijn hand.’

‘De vrouw denkt dat die hand aan niemand behoort. Dat bestaat niet, haar hand is van de wereld’, vindt de man.

'Maar ik ben niet van de wereld.’ Zij fluistert het zacht tegen de zon die opkomt. De zon trekt de dag achter zich aan. Dan roept ze luid in het licht: 'Hier is niemand!’

Ze controleert de berg op vreemdelingen, want haar roep lokt de mensen uit het dal.