Biografie van Hedwig Baartman

in het park een jongetje bij vijver
radiobestuurbaar bootje. Een
meisje wijst. Valt. Knie kapot - 
rood – waarom die kleur 

een appelboom aangevallen door het
seizoen – hoewel nog warm voor november,
dat moet gezegd - 

slaapwandelend scheen ik gisteren de tarantella
gespeeld te hebben op de blaasbalg van de buren 

een aardappel achtergebleven in de kelder 
kijkt me misprijzend aan 

een week later glimlacht hij van ouderdom,
gerimpeld en met wrat 

toch komt het er maar niet van

daar, aan de andere kant van – wat is het -
krijg ik kussen van je, zijn vingertoppen letters
geworden, lach je me toe in symbolen

ik ben bang voor de post-it op de koelkast:
'mijn vrouw kussen'. Had gedacht dat je armen
altijd en vanzelf

op mijn helft is het koud, een burcht van
nachtschaduw. Je snurkt, hoor ik.
tussen je mond en mijn borsten
liggen pizzadozen

als ik de volgende dag rondtrek in een helikopter
zie ik je zitten. Hoe je me typt. Hoe je met rode
konen. En hoe je halfgesmolten naar me zwaait

ik keer me om,
binnenstebuiten,
vanonder een steen

mijn buurman gelooft
in helden met een voetbal

ik steek zijn woorden
in mijn zak en kijk tv

achter mijn douchegordijn
regent het slechte gedichten
ik schreeuw:
'iemand!'

kan iemand me terugleggen
onder de steen?

Iemand zegt:
Graag.
We houden van de wereld
precies zoals-ie is.