Biografie van Anke van der Kind

Zondagmiddag

Jazz in een café

Een rusteloze zonnestraal

priemt zoekend door het wolkendek

valt, vaal geworden door het gore raam

licht moedeloos op het orkest

er dansen stofjes in zijn baan

Wij maken licht blasé herinneringen

tot mateloos geluk gedoemd

maar ik denk onvermijdelijk aan Gerard Reve

die dit de zelfmoorduren van de zondag noemt

De laatste tijd denk ik

steeds vaker

met weemoed aan die avond in oktober

toen we terugreden naar huis

van dat café

met al die dronken jongens aan de bar

Het had me nogal overweldigd allemaal

dat koper van het najaarslicht

en dan die strakke, stalen lucht erbij

maar ook de drukte in de stad

en dat verwarrende vertrouwde

dat ik zomaar met jou had

In de auto zette je muziek op

die een beetje op het randje was

Send in the Clowns,

The Windmills of your Mind

maar in die context kon het wel, dacht ik

en bovendien deed inderdaad

de wereld denken aan een appel

die geruisloos door de ruimte suist

Ik overwoog nog om te zeggen

dat de avond wel gemaakt leek voor een film

zo stil, zo tijdloos, en zo ernstig

ik zou een titel weten te verzinnen

waarschijnlijk te pompeus allitererend

over herfst in elk geval, en liefde

en een stad

Maar onherroepelijk zou ik mezelf verraden

met ieder woord, hoe luchtig ook gebracht

ik kon alleen maar naast je zitten zwijgen

huiverend in de kille najaarsnacht

Een laatste klompje zwartgerande sneeuw

verschuilt zich voor de dooi

in vaal geworden gras

er waait een lauwe, krachteloze wind

een mees pikt aan een pinda

en boven krijsen meeuwen

een ver geluid van januari en van havens

het oude jaar zoekt, kromgebogen

zijn plek in het archief van de vervlogen tijd