Biografie van Sander Meij

sommige mensen in Berlijn
komen net onder de douche vandaan

druipend en naakt gaan ze voor je staan,
barsten uit in het verkeerde Wilhelmus
 
je ziet bloemen groeien en ogen gaan open
en de wind maakt het graan feeëriek

een stethoscoop zoekt nog de weg naar je hart
en je weet dat de olie ververst moet
 
je ziet eekhoorns eikels verplaatsen
de hondsdagen hun bedrog verlengen

je hebt andermans ogen al gesloten
en eindeloos jennen de klokken

je bent geen rebel, Don Juan of artiest
en je snapt dat het daar niet om gaat

een levensloop moet uitmonden
de sluiswachter lacht er ernstig bij
 
betekenis geven aan fruit en aan koffie
aan blikken, aan stof en seizoenen
 
een donornier onder een stolp van glas
een droogbloem achter cellofaan

je komt een verbodsbord tegen
voor een pad zonder zichtbaar begin

je komt er niet bij en je komt er niet uit
waar had je gedacht naartoe te gaan?

als kind sprak ik zelden voor mijn beurt. Mijn lengte bedroeg die van een flinke cactus
en echt populair was ik niet. Ik taalde naar aandacht als een vogel naar een fiets
en ik had wel een naam maar hem spellen kon ik niet
 
hoe woorden vielen diende geen belang, het ging om de manier waarop ze landden.
Recht in onze monden waar ze tijdelijk verbleven, als gekeelde parasieten,
altijd klaar om uit te vliegen
 
wat waren we minder dan we nu geworden zijn, wat bogen we mee als gladde straten,
probleemloos strooiend met citaten, de waarde van een kader
deed voor ons nog niet ter zake
 
we groeiden op, leerden met twee woorden spreken en begonnen naar de draai-
boeken te leven. We hadden toen niet door dat van de zijkant af gezien,
een draaiboek niet meer dan een lichtblauwe streep is
 
zo’n streep was ook jij toen je moeder verbijsterd de bevestiging van je bestaan bekeek.
Ik zeg dit omdat ik niet beter weet, dan te zoeken naar woorden om dit te vertalen
(je hebt wel een naam, maar je weet niet hoe je heet)
 
hoe misplaatst het is
om hardop te zeggen
dat iets klinkt om stil van te worden

Op een dag hadden wij geen ambities meer.

We beschouwden onszelf nog als wegbereiders, maar wisten niet langer voor wie.

 

Al renden we in cirkels, als spinnen met gebrek aan pootjes, we kwamen toch terecht.

We kozen geen paden, gingen desondanks vooruit, waarmee we bewezen dat eigen weg loont.

 

De horizon maakten we rond: de spanning tussen ver en dichtbij loste op. We lieten onze baarden staan en leefden in het heden. We mankten onze angst voorbij en tatoeëerden hierover op de huid van onze ruggen.

 

Eenmaal in het midden van de cirkel beland, kropen we naar de achterkant, die daarmee voorkant werd. We sleten onze dagen in gespiegelde herhaling.

 

Toen kwamen alsnog de vragen: moesten wij onszelf niet herpakken, door opnieuw te leren spreken met een maagdelijke stem?

 

In ons hoofd kwam vervolgens een asielzoeker wonen, die soms even naar buiten mocht, om met behulp van zijn ogen iemands kleding af te pellen.

 

Dat lukte vrijwel nooit en als hij al eens slaagde, dan wist hij zich genegeerd. Op den duur ging hij op in een zeker circuit, waanzinnig naar het scheen.

 

Achteraf had hij ons kunnen redden. We wogen die gedachte, verwierpen hem tot slot, waarna we de navels inspecteerden en het voelde alsof er iets groots aan ons ontsproot.