Biografie van catharina boer

Hoe jij, kort voor we jou zochten, mij

verhaalde van je jonge jaren, je zwerftochten

door bos of op water en hoe zat jij

later jouw dagelijkse teugels was. Ook

in jouw boot waar weidsheid over grienden

voor het grijpen lag, vogels als jij vrijheid

kregen, zei jij dat ik dit eens begrijpen zou.

Je keek niet om, donkere gedachten leken

op je rug geschreven. Soms in een droom,

verdwijn je nog achter bomen en jaren en

mompelt het water jou regel na regel na.

Catharina Boer

Als hoogpotige vogels wachten

verschoven terrasstoelen. Elk moment

zullen zij opvliegen naar streken

met zon, zal de tafel hen nastaren,

het wit van hun veren weerkaatsen.

Door nevel nog schaduw van handen

rond halfvolle glazen. Op onze plek

weer jouw prikkende blik bij woorden

over je twijfel en vertrek. Zo leeg nu

dit terras van vluchtig samenkomen.

Maar eens, lief, keert alles terug, lust,

lach, vogels, de zomer en wij. In mij

verstrengelen vast onze cellen,

delen, scheiden en verbinden opnieuw.

Catharina Boer

          leek al lang verzonken toen

ze hem vroegen wat hij na jaren

feitelijk nog wist. Voor een boek...

namen ze hem mee naar die vervreemde plek

waar een piloot was neergeschoten door

destijds de vijand, een kist zich brandend

in huizen drong, gat boorde in het hart

          van het dorp bleef tot slot de stilte

tussen brokstukken verkoold overschot

in zwart en stank waarlangs hij zwierf

niet meer wetend waar hij was.

          Of hij iets zag...

Gezichten ja, een poos in rook verdwenen

tot ze schreeuwden: die jongen, haal hem weg,

wat doet dat joch daar bij dat wrak

                                            en hij zweeg.

          Of hij nog foto's had...

In short en top, wandelden wij

op de markt van een zuidelijke stad.

Jij struikelde, huilde even want

een moot meloen viel uit je hand.

Je was wat gebruind, blond en zo

nieuwsgierig naar buitenlandse

nieuwigheden dat je even was

verdwenen, ik je zocht.

Nu leg ik bloemen op jouw steen,

jij knipoogt naar me in de zon. Ik draag,

zeg je, mijn mooie rok vandaag want

ik ben jarig, wil een lied en misschien friet.

Kom mam, geef me je hand,

we gaan, we blijven altijd samen.

Kijk nu niet om, daar ben ik niet.  

( i.m. Patricia )

Het terras lag in herfstzon, maar

het bos daarachter was zwart

geweest die dag met zuchtend ruisen,

de tikkende drup en het verdwijnen

in nevel aan de einder. Tussen bomen

schaduwde een gebogen vrouw voorbij

haar stok tegen rest stenen van wat

eeuwenlang een trots Buiten was.

Onder haar grote zwarte hoed leek zij

een paddestoel. Later herkende ik haar

op dat terras, weggedoken, mogelijk

dromend van een rijtuig, hoefgeklop,

roerde ze in haar thee. Vanonder die hoed

loerde zij met grondeloze ogen naar

dat luidruchtige heden. Daarna

rees ze uit haar stoel, gleed ongemerkt

langs tafels, nam haar verleden mee

en verdween in het donkere groen.

Even ving ik haar blik als groet,

de wind smeet haar kastanjes na.

Wind sloeg het zand terug als blad van een boek,

las luid uit verleden, schaduw gleed

langs als een hand.

De vrouw die hangt tegen een stam

luistert naar de avond en het landschap

in haar. Vertrouwd met zwijgende heuvels,

denkt ze aan oeroude graven, de gevonden

zwaarden van eens tot bevechten van om het even

wat voor god of grond. Aan hutten

waar huiden buiten hingen,

binnen het beschutte leven was

waar sagen herhaald over niet meer

bestaande dingen die blijven.

Verbaast zich om dat vredige gevoel van tijdloosheid,

waarin alles stroomt, die komen kon van de kerende wind,

die rondzingende verteller van oude zandvlaktes waar hij woont. 

Onder zijn scheppende hand, kijkt zij

om, vraagt zacht 'zo goed pap?'of zoiets.

Die strakke doek is niet haar dagelijkse

doen, maar haar vader's fantasie. Hij

glimlacht bij het levend licht dat gloort

over haar gezicht, halsje, ogen en zelfs

schittert door de parel in haar oor, in

dit van eeuwen schemerend Delft.

Hij schildert zijn grote kleine meid

subtiel in korenblauw en napelsgeel,

terwijl zij stil poserend naar hem kijkt,

zich mooi voelt, maar toch liever speelt.

Lagen wij op onze rug in het duin

tussen wolken de hemel te zoeken,

treden te tellen naar dat uiterste blauw

ons eens vrij en eeuwig te voelen

als die vlugge vogels V in de staart

die kwetterend buitelen in ruimte

van liefde op wind die hen draagt

en belemmeringen beneden hen laten.

Dromen nu onze kinderen zoals ze dromen,

komen weer onhandig tedere handen

bijeen als taal van tasten en krassen,

stolt voor altijd wat nooit is gesproken.

Onze zomer verdampte in het heelal toen

herfstwind ons sloeg, als al dat zoekraakt

en wij terug dwaalden naar beschutting

van toen tussen oude muren en gangen.

-Teuntje 1821 - 1828-

Schaars schrift, geschikt naast de jaren

in een twee eeuwen oud document:

een leven van zeven, vijf in een gesticht.

Wie was je, hoe stierf je, hoe bewogen

was van dit schrijven de hand?

Ik vrees je verloren achter getraliede ramen

in lange wanden, winterkil wit.

Vannacht werd je even herboren

in mij, kreeg je zelfs een stem,

lopend neusje en hongerogen.

Het is strijdtijd, als ze niet grijpen

onder mijn rok of bloes, bij soldaten.

Krijsend slaan ze hun gevangene

door de straten, gebogen, bebloed.

Veel vrouwen deinzen terug, ik niet,

ik schiet tussen hun geile benen

door naar die bijzondere gewonde,

want iets in mij ziet een zachte man

in hem, ogen die om vrede smeken.

Ik durf weer vrouw te zijn, herleef

steeds dat strelen met mijn

troostdoek over zijn bezweet gezicht.

Ook daarin is zijn beeld gebleven.