Biografie van Sanja Percela

(En God zei: Er zij contact...)

En er was contact! Wel pas

de achtste dag. Niemand die er aan

gedacht had. Maar het kwam

en het was vol en rond

als wijn uit het Zuiden kan zijn

(denk aan Italië, het liefst aan Sicilië, aan Nero d’Avola).

In dat gloeiende landschap van hoop en verlangen

verrees het uit de steenwoestijn. Ik weet zeker

dat het precies zo is gegaan. Onder de regen van zon,

drie oogwenken van de Sahara vandaan, in zijn blootje:

contact! Uit het niets geschapen en dan weer terug

naar God weet waar. Zo onwezenlijk

als de evenaar. Zo onbevattelijk

als de zonsverduistering.

Ik tilde je boven mijn schouders,

boven de trappen van je trots,

boven de irritante krantenkoppen,

boven de antennes van vroeger,

boven de koude schoorstenen,

boven de torens van je ambitie,

boven de eenzaamheid van de Alpen,

boven de zwevende tv-satellieten,

boven het bovennatuurlijke van de Melkweg,

en heb er een mooi gespierd lijf aan overgehouden !

Ze gaan huppelend

over je borst

en struikelend

over je tepels,

met de glijbaan

over je hals

naar je achterover gebogen hoofd,

niet weg te sturen,

die onmogelijke kussen

zitten nu al op je mond!

En hij die eens opgroeide reflecterend

tussen koeien, padden en stille schapen,

die mooi gespierde kikkers bewonderend

met zijn blik omvatte en hopeloos verliefd raakte

op het dierlijk vernuft uit die verlaten vlakte,

wist later nooit hoe hij moest opklimmen

tegen de golfbergen die zwemmende vrouwen

met hun visstaarten speels teweegbrachten.

Ik wil het niet weten en doe

of mijn neus bloedt

maar ook doodgezwegen, ligt mijn grens

nog steeds daar

precies op zijn plek. Overal zwerft

kapot speelgoed,

vlak voor ik failliet ga waag ik nog

een laatste wisseltruc:

alleen de bode weet donders goed dat

het proces straks begint.

Geen strandtent heeft nog een patat met.
Wel een tongneus of een visvleugel.

De roze jurk van de vrouw in de deuropening,
doet dienst als het centrale punt van ons netvlies.

Hoog in de hemel ’t gekrijs van de meeuwen.
Niet helemaal onopgemerkt.

Het wachten is op het volgende
meesterwerk van Edward Hopper.

Dat zullen haast wel museumplaatsen zijn
in mij die ik van tijd tot tijd bezoek,
mooie installaties, meesterwerken uit mijn
privécollectie: Vermeer’s melkmeiden stellen
niets voor vergeleken met mijn jongensachtige
Indiase liefdesaanwinst. Nee, geen globale veilingen
bij opbod, dat is belachelijk! De wereld is
op vakantie, kun je het niet met het blote oog zien? Of bliept
het soms te hard in je computeromgeving? Whatsapp laat zich
vandaag helaas niet downloaden, misschien ook morgen niet:
wist je dat ik hardop kan nadenken en nuchter vertellen over
oude herinneringen die in me tentoongesteld zijn,
zelfs nog wanneer ik in slaap val?

Vandaag geen strandweer strandkleren strandstoel.

Wel blootsvoets. De zee spoelt rond mijn verlaten schoenen,

wil ze wegdragen. Telkens opnieuw krijgen mijn broekspijpen

een wasbeurt tot aan mijn knieën.

De Noordzee maakt braaf overuren en produceert grijs

blauw groen zwart. Grijsblauw blauwgroen zwartgrijs

blauwblauw. Halverwege breekt hij furieus

alles weer af.

Gelatine aanblik van een aangespoelde kwalreus!

Voetafdrukken van een vogel aaneengeregen tot

een kronkelend antiek schrift. Straks machinaal

gladgestreken door zeewater.  

Ik proef het zoute bloed van de zee aan mijn lippen

wit-

trekken.

Wie zei ook dat het makkelijk zou zijn

met zulke mooie benen als die

van jou, van een brave fietser

op jeugdige spieren

verend

door mijn dromen heen het land in

van mijn trillende oogspieren

het land uit van jouw

kwijtgeraakte

geliefde?

Van streek door landgrenzen

koopt hij slaappillen

in de luxe winkel van het gastland.

De overtocht liet ook de vreugde

achter, maar er worden al snel

troostmeisjes geregeld

in het verschiet. Een rantsoen

verblijf, beloven ze

zachtjes. Je laten ombouwen

tot cijfer! De jaren

stapelen zich op als straatvuil

in arme sloppenwijken.

Hij wordt afgekeurd voor het leger

van workaholics. Op de stortplaats

van tijd leert hij moeizaam de stoere taal

van eenzaamheid om sneller te integreren.

geschakeerde vierpoter

passend uitgekozen

bij je zwart-witte zeil

zei een vriend en grinnikte

de selectieve talenknobbel in

haar poezenbrein reageerde feilloos:

ze gunde hem geen blik waardig

en ging door met het ontcijferen

van mijn lichaamstaal van

voor af aan als hiërogliefen

van springen, vallen en gaan

zonder haar genie

geen huppelen

meer op het zeil

Heb je krokussen in Kongo?

In de eerste lentezon steken we

onze straat over bij het plantsoen.

Het wemelt daar van lila krokussen

voorgezeten door rijtjes narcissen. 

Verderop is de schooltuin waarin je

sinds kort werkt, maar ons gesprek is

nu gefocust op een bij uitstek

voorjaarsonderwerp: de krokussen

in Kongo. Duidelijk loopt je Nederlands

achter bij het uitdrukkingsvermogen van

je gezicht, dat onmiddellijk versombert

als je probeert uit te leggen hoe dat zit.

Waarom men in Kongo er niet aan denkt om

krokussen te planten, de jongeren geen vrolijke

plantsoenen laat inrichten maar liever een

donker plekje voor hen zoekt binnen de kerk.  

Omwenteling

De oude sok koesterde

een grote liefde voor

zijn vele gaten  maar

de losse draadjes

spanden samen tegen

het democratisch gekozen

kousbewind en zeker

van hun stuk, lieten ze

de anarchie zegevieren.