Biografie van Onno-Sven Tromp

De vingers gekromd, steunend, op het strand een vrouw, in het schuim

van de branding ligt ze een tweeling te baren, valt de vrouw kermend

open, bloedbloemen in het water, kinderen wringt ze in luide golven

uit het lijf, haar benen wit, wier op haar schenen, meisjes krijgt ze, ze

zucht, overstemd door krijsende meeuwen, vraagt ze: ‘Horen jullie zee?’

De wind telt tot twee, vertelt ons verhalen, meisje één heeft vleugels

gekregen, waait mee naar morgen, lucht dragend door de avond, veegt

meisje twee verlegen zand van haar dijen, schurend, koud, zout, niemand

die ze ziet, het eerste huilen weggespoeld, dorstig liggen ze aan, waar

zee verdampt tot wolken, regen weer opgeslokt wordt, leggen beiden

een blauw schijnsel van doorzichtige lippen tegen een ruw, gerimpeld,

donkerbruin tepelhof, slurpen ze warmte in, vloed uit gezwollen duinen.

We zijn er niet, vergeten rollen we uit de duinen het strand op, een wulk

tegen de oren, eenvoudig leunen we tegen elkaar, kijken naar een vrouw

op het strand, moedermens alleen, grijpen zon, begrijpen wolken, weten

we waarom het regent, speuren naar horizon of ander houvast, snippers

evenwicht zoeken we, helmgras in onze haren, soms vallen we om.

Mocht ik een keer op tafel dansen,

kijk dan niet, denk aan de afwas

of desnoods aan mij.

Geef me de vrijheid om te zeilen,

mijn armen omhoog, boven een dal

met jodelaars en bergmarmotten.

Stuur mij je dagboek,

ik scheur de bladzijden een voor een

ongelezen uit hun band.

Straaljagers schrijven je naam,

de caissière heeft jouw wimpers

en ik kan ruiken waar je liep.

Aai mijn bolle rug,

als ik losbandig voor je zing

en op mijn knieën naar je zoek.

Het lukt me wel een held te zijn

en tegelijkertijd van jou te smullen,

met slagroom op mijn wangen.