Biografie van May Verheyen

Alleen dit zoenoffer

deze zuigeling bidt nog, dankt

op zijn spuug zittend het barre land, drinkt

het in met een onverschrokken oog

beschikt niet

over blikken van afkeer of spijt

ligt welwillend op de aardevoddenbaal ‒

Uit de blik van zijn barende moeder

(zich vastbijtend in een vluchtpunt

alsof daarginds uit de diepte van het geweld

de verlosser kwam), weet hij alles

nog eer hij goed en wel geboren is, kent hij

het stuurse poppetje van zijn oog ‒ zij, wijdbeens

op de sleetse rode loper van de wereld

De moeder kijkt hem niet meer aan

droogt zo zijn innigste oog ‒ lichtwaterval

vol glanzende schepen, bossen, bijenkorven ‒ uit

alles is al voortgebracht, onheuglijke pijn

zit vastgeroest in de jaarringen van het bloed

leugens, blijspelen, glansrollen

alles heeft zich neergezet

Na hem geen eeuwfeest meer

geen zonnewijzers, maankalenders

de laatstgeborene rolt zich uit, laat zich op ‒

acrobaat, onder de dampkringsdruk vandaan

los van alle halsbreken (staketsels, zo dwars

door de hemel, zo verreikend

dat er geen levensboom over is)

Het is de wijnvlek

het brandende braambos

de ondergaande zon op zijn moeders wang

die hij hartstochtelijk in gedachten houdt ‒

hij, vrijgevochten schuldslaaf

keert de andere wang toe, aanvaardt

haar desolate boedel als het hoogste goed.