Biografie van Froukje van der Ploeg

Hoe kijk je naar een lichaam dat het misschien
niet haalt, denk je aan de wachtende uren op trams
treinen, vliegtuigen, winderige pleinen, de trage tijd
in een bed of juist de dingen die beter bleven hangen.
 
De ontmoeting aan een waterkant, hoe haar viel
langs een sproetig gezicht en het moment dat vingers
huid raakten, vergeet het toeval dat verkeerd viel
de percentages van een blikseminslag.
 
Zeg nooit dat het goed komt. Vraag
wat iemand deed die dag, vertraag een hartslag.
Open een hals voor ademhaling.
 
 

Het is de betovering van elke eerste keer
als je nog niets weet van een bipolair zusje
of een moeder met een gebrek aan zuurstof
of werk waar je naar moet vragen. Het moment
dat alles blanco is en je alleen de hagedis in inkt
op zijn huid leert kennen en een blozende stroom
door je lichaam omhoog trekt om alle kou
van die week uit je hoofd, als een natuurlijke
high die nooit meer zo sterk.
 
Daarna volgt invulling en wie appt en
wie niet en vergaderingen die uitlopen
of rare haren die je niet zag of een hondje
dat uitgelaten moet.
 
Vertel me je naam niet, waar je woont of
hoe je vader met je voetbalde als kind, blijf
in dit bed en vertel me elke keer op mijn kussen
een ander leven op een ander continent waar
je leerde te bestaan, laat me in verwondering
over de lichte haren op je buik, hoe je mond
voelt, water en de grilligheid van
de hagedis onder je huid.
 
 

 
 
Hij heeft uren nodig om zijn hoofd
kalm te krijgen, tot dat moment
heeft liggen geen zin, buiten
staan nieuwe stenen gestapeld
de oude kater loopt uit zijn schaduw
 
Achterom komt het buurmeisje thuis
gepiep van een niet geolied hek, met
haar oren vol hockeyfeest valt
de keukendeur hard, zijn dochter
slaapt een paar straten verderop
 
Vrijdagen en om het weekend, ze heeft
zijn krullen van toen hij nog haar had
Als ze elkaar toevallig passeren bij
atletiek op woensdag groet ze hem
als zijn buurmeisje.
 
 

Ze zegt: we leefden alsof er boven
iemand lag te slapen, maar er lag
niemand, we keken in een toekomst
die er niet was, zoals je naar het verleden
kijkt in de sterren, licht van soms
een eeuw geleden op de avonden
dat we nog wel
spraken, ik werd uithuiziger.
 
Miste vaker de laatste trams treinen metro’s
gaf de troost van een vrouwenlichaam
mijn lichaam, wilde op een plek zijn
zonder de gedachte ergens anders
liever te zijn.

Wij zijn een familie die kalm blijft. We deppen

het bloed vergeven de ruzie, maar gisteren

voelde het als uit elkaar vallen.

Ik ritste mijn jas dicht.

 

De feiten waren er al, ik had het alleen

niet opgeslagen, zijn hand op haar onderrug

ik dacht dat ik zag dat hij er afgleed want

onwetendheid is het ergst.

 

Zij leeft al jaren met mij

in haar hoofd, voor mij is ze nieuw.

 

We hebben de liefde zorgvuldig opgebouwd.

Geduld betracht, wijn aangereikt, sinaasappels naast

de warme broden. Rituelen niet verward met gewoonte.

Je kunt een man niet bijsnijden.

 

Nu ik het weet is het dragelijk, mijn man

veranderd in een verre bekende, ik snijd uien

voor een soep en trek mijn huid

van echtgenote aan.

 

De jongen aan het laatste bed van zijn moeder

zegt de dingen  die je dan zegt omdat je het ooit

gezegd wilt hebben en het nooit uitkwam

toen de dagen nog bleven komen.

 

De moeder had geen knop voor stand-by

haar blik drong door muren heen

ze hield van drama

 

nu is het echt

 

Ze slaapt tegen de pijn en de jongen ziet

hoe de verhoudingen hetzelfde zijn

vader, zusje en hij, uren reizen voor de minuten

die over zijn, in de gekopieerde kamer

 

straks wassen ze haar lichaam

niemand sterft met haar mee.