Biografie van David Troch

omdat het te groot is, tillen we het boven het hoofd,
gooien het neer. het ploft dof in het zand, zit daar
te meesmuilen, veert kwiek op en bespringt ons
in een poging ons in het zand te duwen.
 
het kost krachten overeind te blijven, het opnieuw
boven het hoofd te tillen en neer te gooien.
 
nog voor we rechtsomkeer maken,
springt het ons alweer in de nek.
 
het stribbelt tegen als we het loswrikken,
het boven het hoofd tillen, het neergooien.
 
we vallen er met ons volle gewicht bovenop
in een poging het klein te krijgen. je bent te groot,
fezelen we, alsof het daar oor naar heeft. het werkt
zich soepel onder ons uit. we bijten in het zand.

voor de beste verstandhouding is het wijs dat man en vrouw hooguit twee jaar

in leeftijd uiteenlopen. daarbij mag de vrouw geen dag ouder en, daaruit spreekt

evidentie, geen millimeter groter dan de man zijn.

 

man en vrouw beschikken over dezelfde haarkleur, dezelfde kleur van ogen

en zij redetwisten nooit over de kleur van de auto. de kleur van auto’s

is te allen tijde grijs.

 

zodra de man vergrijst, kiest hij uit de staatscatalogus een vestaals speelkameraadje

van huwbare leeftijd in wiens bijzijn hij nooit aan de huwelijkse staat denkt.

de vrouw kent geen afgunst.

 

wanneer zij in haar kapsel een grijs haar ontdekt, laat de vrouw de breinaalden

vallen en snelt meteen naar de verzorger van kapsels voor een kleuring. dit alles

is van groot belang voor de goede orde in de staat.

 

het staat de man en de vrouw vrij voordat zij de natuurlijke haarkleur verliezen,

geen dan wel twee kinderen te nemen, twee jongens of twee meisjes. een jongen

of een meisje en een jongen en een meisje staat de staat niet toe.

 

zijn man en vrouw niet langer kinderloos, verhuizen zij naar een eengezinswoning

met een slaapkamer van exact dezelfde oppervlakte en exact dezelfde inrichting

voor elk kind in één van de daarvoor bestemde wijken.

 

het is bij de jeugd dat de beste verstandhouding begint.

wij hadden vaders, wij waren zonen. het volstond niet
dat wij driemaal daags spek en spinazie vraten.
de hemdsmouwen moesten omhoog,

wij moesten tonen hoe hard wij de spieren in onze bovenarmen
op konden spannen. wij zweetten als zwijnen, groeven bloederige kloven
in onze handen, wroetten in het stof waarin onze voorvaderen
al jaren liggen te liggen

en kregen het vuil amper onder onze vingernagels vandaan.
wij moesten voelen met wat wij tussen de benen geboren waren, jongens,

maar hadden niet eens een eigen kamer
waar wij voorovergebogen, met opgetrokken knieën
en met de neus in andere werelden zaten.

wij ondervonden aan den lijve dat doordringende boerenstank
je harder in het gezicht kan slaan dan wat vuistdikke boeken.