Biografie van Clazien Otten

soms moet een mens doortastende besluiten nemen
zo heb ik vanochtend de dood afgeschaft
vrienden die nog het lef hebben plotseling te sterven
gaan vanaf vandaag niet meer dood
ze nemen lange vakanties
ze emigreren naar verre oorden en laten
vervolgens niets meer van zich horen
maar ze bestaan, ze hebben het druk en ze zijn gelukkig
als ik er eentje mis denk ik vaag aan
morgen bellen en iets afspreken
ik hanteer dezelfde laksheid voor levenden en doden
het moet maar eens afgelopen zijn
met al dat energievretende verdriet
ik wil met een glimlach aan Hanna denken
binnenkort weer eens bij haar langsgaan
het is er al een poos niet van gekomen
zo kost me het gemis geen centje pijn

ik moet alleen nog iets verzinnen voor huisgenoten
iets tegen de vlijmende angst
als ze te laat zijn voor het eten

het is vandaag een mooie dag
om langzaam met een pincet
ongewenste baardharen
uit mijn kin te trekken

het is vandaag de juiste dag
voor het draaien van oude platen
terwijl het strijkijzer sist
en mijn handen jeuken

het is vandaag een waterdag
waarop het oude zeer weer stroomt en
helder snot op schone slopen landt
als mijn ogen de schoolslag zwemmen

het is vandaag een mooie dag
om langzaam met een vulpen
een onbescheiden hartewens
op mijn buik te schrijven

in mijn dorp dat dordrecht heet
ken ik jou van vroeger
ken ik hem van gisteren
is het halve dorp krankzinnig
en familie

mijn dorp is zo vertrouwd
als de weg naar school
geen kade onbewandeld
geen bankje ongekust
geen toren onbeklommen

ik heb er gezeten in vrijwel iedere kerk
gelegen in heel veel gras
gespuugd vanaf de meeste bruggen
op vijf adressen gebaard
en in één boom een kind gemaakt

mijn doden hangen er lachend uit de ramen
mijn dochters fietsen er zingend door de regen
mijn katten rusten er in de tuin
als ik ga wandelen zoemen de bomen
mompelende huizen lopen met me mee

in dit dorp dat dordrecht heet
waar ik per ongeluk geboren ben
ga ik ongetwijfeld dood
maar eerst wil ik jou nog tegenkomen
om je een scherf te geven

het vlaggenlijntje tikt mij
samen met de rammelende roerketting
in slaap

vaders gasoliegeur
en moeders très chic van vinolia
zomerse regen koelt
de gloeiende ijzeren gangboorden

de nieuwe luiwagens
slapen in de kast in het vooronder
de kwasten in het voorerf
de kolen in het middelerf

met schepen spelen in de roef
met poppen in de stuurhut
op de luiken mijn bezempaarden-
stal bij de bomenbak

denk aan je oren
we blazen drie keer kort
en slaan volaan achteruit