Biografie van Frouke Arns

Sommige huizen ruiken naar woede en hond.
Dat is vooral erg als je er geen hebt.

Het verdriet van je vader zit in zijn knuisten,
dat van je moeder in haar zwijgen

zoals die avond dat ze het deksel op de pan hield
haar hand verbrandde aan de stoom; ze gaf geen kik.

Pleisters helen niets.  
Voor je verjaardag wou je

een hond aan een touwtje
om zijn vachtje te aaien, jezelf in zijn ogen

thuis te brengen, maar je kreeg een orgel
waarop je Home, Home on the Range leerde spelen.

 

We dalen de roltrap af. Nietsziende tegenliggers
worden als figuranten omhoog de dag in gestuwd.
Onder Leicester Square zingt een jongen Rehab
alsof het hem net is overkomen.
Ik werp een muntje naar zijn oogopslag.

In de metro vouwen mannen hun Engelse benen,
vrouwen hun kranten. Een hipster leest staand en niest
zonder decorumverlies. A sneeze travels twelve meters las ik ooit

op een billboard in Vegas; waarom juist dat blijft hangen.  

(De sneeuwschudder die je eindeloos omkeert,
om te zien hoe de vlokken neerdalen.)

De glanzende ogen van het paard in het museum
doen me denken aan iets: hoe de stad zich in ruiten weerspiegelt
en of dat dezelfde stad is. Ik las dat zij Horse tranquilizer gebruikte, Clippety Clop.

Iemand lacht kringen in het water, de stad dreigt met zomer. 

In Camden staat ze onbewogen in het licht; hoewel ze van brons is,
vliegt de zilvermeeuw keer op keer uit haar mond.

Hij is een man van eindeloze jaren,
hoofd vol buitelende beelden,

lichaam vol geschiedenis. 
Elke nacht zit de oorlog aan zijn bed
om te horen of hij niets vergeten is.

 

Het kraken van de schorseneren

klinkt oorverdovend in zijn mond.

Hij luistert naar de regen op zijn zonne-
panelen en ’s avonds ligt hij dwars 

in bed. Alsof ze er nog is.

Hij schuifelt door zijn dagen en houdt zich
wankel vast aan alles wat hem niet ontviel.
Zijn vrienden gingen hem al voor.
Soms gebruikt hij ‘s middags pas
zijn stem. 

wat maakt het uit dat de straat geen perspectief heeft
evenwijdig loopt tot aan het eind
-er is een verte waar geluid uit komt  

wij gaan door de nacht als over zand
op bleke trottoirs doet het straatlicht
met onze schaduw wat wij niet durven  

ik ken je nog niet goed genoeg
om je in gezelschap te herkennen
welk teken spreken we af, straks  

als we de huizen achter ons laten
het duister ons links en rechts omsluit,
we de grens overschrijden

in het bijeengeveegde zand op de vloer
van het huis aan het strand schittert een ketting
- ze kijkt er lang naar 

vanaf zee drijft geluid van klaterende kinderstemmen
kabbelende moeders en woordkarige vaders, een schorre hond
haar richting uit 

hij ligt op zijn stretcher en leest de krant, voedt zichzelf
met nieuws uit de wereld en af en toe
een blik op haar 

misschien denkt zij is er ergens iemand
die plots beseft dat iets ontbreekt
en niet begrijpt hoe je iets kwijtraakt
zonder te merken dat het weg is, iemand 

die met een hand 
naar een hals reikt en voelt,
daar niets meer voelt

een zwerver met een Unoxmuts staat bij de halte
van lijn 1, het miezert op zijn shaggie;
zag hij de zee vandaag?  

een stel komt aangesneld, de pas gereed
twee vrouwen lachen anders  
nu de dagen lengen

het meisje van frituur Galaxy
ruikt naar mayo en als ze met je praat
kijkt ze naar je mond  

terwijl jij aan Damascus denkt
en aan die lente,
het woeden in de grond.