Biografie van Hilde Van Cauteren

Ik kan geen druppel meer zien, zei hij, ik stap desnoods op

al wat vaart of vliegt. U bent al te laat,

 

het last minute loket is gesloten, iedereen is nu aan boord.

Ze glimlachte lief en haalde het optische wit van haar tanden.

Maar ook aan de thuisblijvers is gedacht! Alle musea zijn gratis

en toegankelijk. Mag ik u gidsen? Haar paraplu ging ongeopend

in de lucht en ze wees met een droge vinger naar boven.

Wist u dat er vogels zijn die nooit landen? Ze liepen door

de lege zalen. Hier stond de zeppelin, zei ze. Ik lees de toelichting.

Er wordt beweerd dat branden in de lucht boven verdrinken gaat.

Maar zelf ben ik niet zeker, fluisterde ze. 

Ik heb nu een huis aan het strand, zei hij.

 

Ze aten wier die avond, maar ze wisten dat het te laat was 

om kieuwen te kweken. Hij zag nog steeds niets

in het koude afwaswater dat leek op vliezen.

Mogelijk zijn we al te ver geëvolueerd, zei hij.

Zijn er nog alternatieven? Zij lachte in de afwasbak.  

 

Kijk, zei ze, het water blijft wassen.

We kunnen misschien gebarentaal. Lijken

mijn vingers niet al op een zacht wuivend koraal?  

 

Ze liep het strand op en vroeg, maar waar stop ik

mijn taal, hoe plant een woord zich in het water voort, kan ik op de golven

rekenen? Moeten we niet alles noteren op drijvend materiaal?  

 

Alles? vroeg hij. Ze knikte met het hoofd nog net boven water.

Maar snel! Ik sta al op mijn tippen, ik moet

mijn benen knopen tot een staart

en vinnig met de armen slaan. 

Vat het samen! Misschien is er nog tijd voor
één zin. Haastig blies hij woorden in het schuim.

Als we dit overleven, zal het zijn door kuit te schieten. 

 

 

 

(Op het ritme van De Kapellekensbaan)

 

 

Ge veegt met de mouw over uw hand de asem op tot ge blinkt

in de spiegel. Ge strekt uw nek en plooit uw kop tot toonbaar

materiaal en ge begint aan uw schets. En ge twijfelt en ge zucht,

want ge vraagt u af of ge een artist of een narcist zijt, en ge kijkt
gedurig in de spiegel en uw vrouw zegt, Ge zult uzelf nog beu

geraken voor dat portret af is, moet gij nu echt zo dikwijls kijken?

 

Ge pakt uw palet en uw tubes en ge knijpt een kleur uit
voor elke -ist die men op u plakt: koudgrijs voor de moralist,
lampenzwart voor de anarchist, en ge mengt alle tsjoepkes verf
op uw palet tot een groezelig bruin voor de viezentist, en aan de rand
houdt ge een klodder rood over voor de communist. Dat kleur
komt zeker van pas, zegt uw vriend de schoolmeester, want ge hebt u

gesneden bij ’t scheren zie ik, en uw ogen zijn ook wat doorlopen,

en ge wilt toch schilderen gelijk een realist?

 

En uw vriend de journalist komt achter u staan, Ik vind dat

precies toch meer werk van een kubist, zegt hij, Maar gevels

schilderen, dat was uw specialiteit! En als ik goed kijk

is uw één oor kleiner dan uw ander. Dat is omdat ik aan die kant

niet goed hoor, zegt ge, en ge voegt er stillekens aan toe: Zeker

niet als gij daar staat.

 

En ‘s avonds zijn ze allemaal weg want de drank is op en ge kijkt

naar uw half geschilderde kop en tegen uw vrouw zegt ge
dat ge een portret zoudt willen schilderen dat meer is dan een afbeelding

van uw gezicht. Een portret dat onder uw coiffure uw gedachten laat zien,
Wie gaat daar naar willen kijken, zegt ze. Een portret dat onder uw vel
laat zien wat ge voelt, en in de kantlijn alles wat er weer niet in de gazet staat,
kortom de hele waarheid, en uw vrouw giet koffie op en zegt,
Legt uw palet dan neer en schrijf nog een boek.

 

En ge zucht en ge vraagt u af waarom ge niet kunt kiezen
tussen de pen en het penseel bijgot. Och gij zot, zegt gij nu bijgot?
zegt uw vrouw, Gij waart toch een atheïst?

Er zit een barst in ons bestaan, 
het is zo duidelijk dat niemand 
hem ziet zitten. Iedereen kijkt
iemand anders aan. Een hond 

haalt vrolijk een schouderbot 
op en plots wil iedereen leren 
apporteren. Wat kan een barst
de dartele tweevoeter schelen?

Er zit een barst in ons bestaan,
een camera staat vierentwintig
zeven aan, een waakhond blaft
naar vierentwintig schermen.

Elk scherm vertoont een identieke
barst. Een werkgroep stelt geen
onregelmatigheden vast.

Alle dagen schrobt ze vergeefs het vuil
van de vloer, de huid van haar jongen,
haar eigen nagels stuk. Ze wringt de nek
van haar geluk in veel te nauwe kragen.

Alles moet schoon naar school en altijd
komt het vuil terug, nooit raakt ze daar
nog van af. Nooit heeft ze genoeg zeep
in huis en nooit is zij nog aan de beurt.

Van woede kookt ze haar eigen botten af,
spuwt een pan vol soep voor haar kroost.
Voeden is haar plicht. Zij eet alleen

brokken roomgele zeep, om de wrok
die naar haar lippen stijgt te stoppen.
En kauwt tot het schuim op haar tanden.

Ze draaien rond in hun glazen lokaal,
terwijl god in een hoek zit te gluren.
Hoe de witte flappen van hun jassen
zwierig hun beweging onderstrepen,

het zegt hem niets. Hij leest het happen
van hun lippen, ziet hoe zijn naam
op elke tong verschijnt. Hoe hij alleen
de zaal in puin, een volle ziekenboeg

en alle hens aan dek. Daar is de naald,
daar zijn de lange mouwen. De woede
is voorbij, god reikt sereen zijn handen.

Hij wil alleen nog weten hoe ze vechten
voor hun leven. Wenen ze? vraagt hij.
Of knarsen ze met hun tanden?

Terwijl de straten volstroomden met volk
zei je: ik hoor een zacht geruis, alsof iemand
een kraantje openzet. Traag reed een wagen
voorbij, met dansende dames in rode jurken.

Terwijl blauwe mannen vrolijk zwaaiden
zei je: ik droomde dat ze mijn hart wilden
stelen, voel het nog bonken. De luidsprekers
joegen een samba door de binnenstad.

Terwijl de hemel zich vulde met snippers papier
zei je: ik krijg te weinig lucht, alsof iemand
proppen in mijn borstkas stopt. Een knalgele
wagen draaide langzaam onze hoek om.

Terwijl je longen volstroomden met vocht
zei je: neem me nog een keer vast, ze komen
me halen. Onder luid gejoel tilden de dragers
de witte prinses op haar hemelbed.

ik sla dit gedicht aan diggelen, dacht ik
te laat, jij trok mijn mond al open,
wou alle woorden zien bij hun begin

ik toon alleen een kale huig, dacht ik
te laat, jij las de spanning op mijn huid,
ik las jouw moedervlekken, zoveel

kaalheid konden we met taal niet aan
ik wilde valse tranen maken, maar raakte
mijn naakte huid niet uit, krijtte

zinnen met vingernagels, jij las gretig
het vocht van mijn handen, de tong in
mijn mond, de warme lucht die uit

ons lichaam kwam. in witregels
vielen we uit elkaar