Biografie van Runa Svetlikova

De stofzuiger nam ik mee. Omdat hij stiller is

lichter en ook bij u alles opzoog tot ge weg waart.

 

Omdat in de kern alles nog leeft: dode huidcellen

haren die niet grijsden, vergruisde tabak, kattenvacht, as

uw geur die nu mijn huis inblaast en die ik adem.

 

Omdat ik (elke keer dat ik het snoer uittrek) zie

hoe ge een stickie rolt, hoe de kat u kopkes geeft

ik u nog eens door de haren wrijf.

 

Omdat ik stillekes hoop (elke keer ik de aan-

en afknop induw) op een wedersamenstelling van u.

Alles wat verdronk (bijvoorbeeld: week 
katje broos blazend, ogen dicht, tongetje
roze schuurpapier enz.) komt weer boven.

Zoals de schorpioen de kikker stak:
er zijn geen wegen uit deze emmer.

Alle gangen lopen dood en de weg terug
(een brug) was - altijd al - smeulende fictie.

Het is niet zeker waar die dorst vandaan komt
het durven slikken. Soms zouden we liever slapen

maar ogen dicht doen is naar binnen kijken: een ander
wakker worden, als het licht al binnenvalt en het toch nog

midden in de nacht is. Elke snee is een tree op een ladder
zeg ik en nee ik ben niet zeker of we zeker moeten willen zijn

waar die dorst vandaan komt, of mensen beeldhouwwerken
zijn, hoe hard we moeten hakken om ze af te krijgen

of we niet eerder vloeien, lek langs alle kanten, drinkbaar zijn.