vandaag kruipt
mijn bloed
waar het niet
kan gaan
vandaag schrijf
schrijf ik op
jouw schutting
in mijn eigen taal
vandaag slecht
ik alle grenzen
die er voor
mij liggen
morgen zal ik
sorry zeggen met
zachte woorden in
een nieuw verhaal
op het ritme
van de strepen
op het asfalt
bepaalt zij en
legt de route
af omdat zij
wel rijden mag
hij kijkt naar
de strepen aan
de hemel en
dan naar zijn
hand waar in
blauwe inkt letters
op staan geschreven
heel even draait
zij haar hoofd
opzij en ziet
de noodkreet op
zijn huid getekend
maar ze weet
het is te
laat om terug
te gaan
adem in
en adem uit
condens
op glas
met een vinger
schrijf ik snel
jij en ik
is wij
met mijn hand
veeg ik weg
begin ik
opnieuw met
mijn adem
op het glas
ik wou
dat ik een
jongen was
rennend door
het gras
met mijn
laarzen in
de klei
schrammen op
mijn knieën
nog steeds
verliefd en blij
ik wou
dat ik nog
steeds een
jongen was
Thé Lau
(1952)
al bij leven
moeten stilstaan
bij de dood
omdat het
zomaar opeens
niet anders is
dan met
de hemel
al in zicht
en met
de tijd die
je nog hebt
te zorgen
dat je
zichtbaar blijft
als je er
straks niet
meer bent
stilte
in de trein
via
het raam
kijk
ik naar jou
en
jij naar mij
stilte
in de trein
tot
aan het eind