Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in

( voor M.Th.) Vannacht liet ik mij weer beklemmen door zuurjood, Vana, Riedel en bus E. Het pijpenkrullenmeisje nam me mee om heel ver weg te leren zwemmen. De baders staan als slachtvee in de rij - op woensdag is het stuiverdag - te wachten tot zij door de beugel kunnen. Hier doet men alles wat niet mag. Het vleesmes van de angst steekt in mijn badtas. In dit spookhuis met wel honderd deuren kan weet ik wat en nog veel meer gebeuren: er liggen nu al dode mensen in het gras. Dus wijk ik geen seconde van haar zij: ik hoor bij haar, zij past op mij.

Ouders praten met andere ouders; aan hun handen kinderen die de tijd meten in plakkerigheid en ongeduldig hun vingers uitstrekken naar de volgende attractie. Mijn vingertoppen jeuken. Tussen de botsauto's draait Danny sjekkies met

Opgerold, rolmopsig,
blotebillendik snurk ik
Botero in zijn bed.

Appelbomen, bollewangen-
hapsnoet. Hij snoept
alles wat rond en sappig is.

Alles wat blond en grappig is. O.
Dat ben ik, dat ben ik, dat ben ik.

de woorden die ik anarchist van ophokplicht
schalks scharrel gehoorzaam aan de kalkwet
worden door mijn grote vriend op het toilet
met een sisser in het urinoir geil doorgelicht

hij ziet in al mijn klinkers kippenkontjes
en zwoeg ik naar een euforistisch slotakkoord
waarin ik rijmeldichters in de kiem gesmoord
- tot kreupelzang en verbilde verbondjes -

de omvang van het erf per zweep laat calculeren
trekt hij zich door het uitzicht op mijn hyperbool
een anticlimax in een toktoktokkerig verbaliseren

zoals de kippen doen die met de knecht verkeren
- niet wetend dat mijn meest ultiem parool
de handschoen is die jou kukeleku doet ejaculeren

De jongen in de boom met de bloedneus
Blijft daar dagen

Een ander valt juist steeds uit het verhaal

De jongens in de bomen zijn altijd aardige jongens
Van de bloeddruppels die in een argeloos ritme
Het gras verdonkeren naar de aarde

Gevallen zoekt de ander steentjes om te eten

Wanneer de jongens in de bomen zitten
Maken de kraaien kleine sprongetjes op het gras
En kronkelen de wormen

De jongen in de boom is een magere jongen

De ander te zwaar om op aarde te liggen

Zo zwaar dat hij moet blijven rennen
Om weer in het verhaal te geraken

Nee, zou ik zeggen
als ik de mensen zou opzoeken
niemand doet er toe

alleen een pasgeborene
en de ondergrond van huizen, ja
dat is ook van belang.

Mocht ik op een dag in de toevallige
aanwezigheid van mensen veranderen
in een kameleon

dan zeg ik: u vergist zich.
Als mijn woning toegang weigert
en ik wegvlucht uit een lading post

denkt u: ze is op reis.
Maar wie weet lig ik al weken
doodstil op de deurmat.

Wanneer gaan we lijken schilderen.
Zekveld ten voeten uit.
De eerste keer dat ik hem zag.
Eerste dag op de Academie.
Ik dacht wat een lul is dat.

Dat hij zo verschrikkelijk dood is
dat zijn herinneringen nu
de mijne zijn geworden.

Dat hij met vakantie op een camping
met alle geweld een schedel wilde hebben
en bij het abattoir een koeienkop
ging halen die hij zo lang kookte
dat alles verging van de stank.

En dat een piepklein hondje
die kop die buiten lag te dampen
pakte en er spoorloos mee verdween.

Wat ik hier doe, is niet duidelijk
Maar duidelijk is, dat ik op zaterdagen boodschappen doe

Omdat ik weet wat er te koop is in de wereld, koop ik weinig
Geen ziel die mij bijstaat
Geen gedachte die mij reinigt

Er zijn jaren voorbijgegaan, die ik niet van elkaar kan onderscheiden
Maar de inhoud van die jaren duw ik voort in mijn bestaan, tot aan de rand van mijn bestaan
Als naar de blauw omrande uitgang van de supermarkt

Soms verschijnt er een vrouw voor mijn geestesoog
Het schijnt mij toe dat ik haar werkelijk gekend heb en zij mij;
Ik verdrijf het visioen, de televisie helpt daarbij
(Maar ik heb haar gekend, en zij mij)

Omdat ik weet wat er te koop is in de wereld, koop ik weinig
Geen ziel die mij bijstaat
Geen gedachte die mij reinigt

Ik zet thee en wacht kalm op het einde

Dit zijn de dingen niet
Dat kan niet
De dingen zijn dim en iegen
En dit hier is koud en kaal
De dingen zijn doorgaans
Van wooimel
En dit lijkt verdomme wel staal
Dit zijn de dingen niet

Dit zijn de dingen niet
De dingen denken in kringen
Dit denkt niet, dit is
De dingen doen veel aan omringen
En dit is teveel of gemis
Dit zijn de dingen niet

Elke morgen is

BLADGOUD, STAAL



Er zijn voorwerpen die gedompeld worden
in goudlak en dan van goud lijken.
Er zijn vergulde koepels die naar koningen
en goden wijzen. In de middagzon
schitteren weerhanen van blik
met alle winden mee, een snoer
van glazen kralen kan door een lichtval
de status van kroonjuweel krijgen.

Wie voelt de scherpte van de geslepen steen,
wie vermoedt de houtrot in een gebeitst kozijn,
wie is bedacht op een gegraven kuil
onder de plaggen mos? Schijn bedriegt
niet altijd; er moeten ogen zijn die zien
wat verscholen gaat, oren die luisteren
naar wat niet wordt verteld.

Geef me naakte taal. Een pen
waar geen bladgoud uit vloeit maar pure inkt
uit Nara, Japan. Woorden van staal
dat uit het diepst van de ondergrond
wordt geboord en aan de oppervlakte
geen sier duldt, alleen hamer, vuur, vijl:
kracht van wat waar is als een dans
die beide voeten ontvelt.

De borden waarop ooit iets
ten strengste verboden is geweest
staan op vergeten percelen
in de schaduw van verwaaide bomen
achter uitgedijde hagen.
Niks is ervan over dan schroefgaten,
een vermolmde paal, een rechthoek roest.

Wat heeft hier niet gemogen?
Pissen tegen bomen,
hazen wurgen,
beminnen in het struikgewas?
Of moest er iets wel?
Eet op die schillen en dozen,
hark streepjes binnen de perken en kijk
-wees stil!

Haal uit de starogende,
stuiptrekkende, machinaal
diepzuchtende vondeling,
de kleine meneer,
de weinig eisende om
stop te zetten die hij toch
niet is, weerleg dan, weer-
leg

Een man in mijn woonkamer
zoekt de geschiedenis van het betere leven.
Hij leest het journaal voor, hardop, met klemtonen.
Hij doet net of in mijn huis wonen
een kwestie van gemene delers is.

Op zijn borstkas
bungelt een memobriefje
afkomstig van mijn ijskast,
wie weet wat zo'n papiertje past,
gedicht of nummermelder.

Sinds de verwijderingsbijdrage
staat hij daar plompverloren.
Ik hou zijn hand op kamertemperatuur
en vertel verhalen
over het nut van statiegeld.

Geluk, zeg ik, is ruilhandel.
Koe tegen paard, biggetje voor biggetje.
Het gezicht van het betere leven
omruilen wat niets waard is.

Er is ook een ander leven, ver weg.
Daarom moest er geleend worden.
Jij leent mijn huiskamer,
ik jouw hand.

Als we klemtonen konden verkopen
als de jongens van het journaal
was het anders geweest,
hadden we ergens verstand van.

Nu worden we traag
opgehaald door de toekomst
als de nachtmerrie van een ander
die slechts spreekt in het dialect
van aangelengd applaus.

Ik ontwaakte vanochtend
Mijn vrouw was niet verdwenen
Mijn dromen kwamen mij de neus uit

Er ontbreekt steeds een gitaar
In de handen van de lamlendige
Neger in het vet van mijn huis

Mijn vrouw deed aan gestalten
Net als ik hield zij het met
Haar ogen voor bekeken

Al mijn dagen verschijnen
En verdwijnen weer giraal
Nergens klinkt de munt van het gebrek

Vanmorgen werd ik wakker
Vogels doen ons niet meer aan
Zien ons niet meer zitten in dit bed

Het probleem is niet de stilte
Er bestaat zelfs geen akkoord
Geen balk om op te knikken

Mijn strakke buikvliestrommel
Dingt naar de proestende hand
Van de lawaaimaker. Stil.

Nee, nog steeds geen negervogels
Of het moet zijn dat ze zwijgen
Op mijn alarmdraad rondom

Luister. Nooit piept het veldhek
Dat ik opendeed die keer
Toen ik haar voor het eerst zag staan

om en om bezochten we de keeshond
we wilden iets met liefde doen
al was zijn kleed dan maar een gore lap
twee karma

De grote teen is een kroon
Karel de Grote in Aken
Hij kraakt bijna van het gewicht
Bij elke stap laat het een grote indruk achter
Een reus van een knokkel

Er is een ceremonie
Een oude kerk
Een oude catacombe daaronder
Liggend net als Karel ver onder de grond
Mijn teen de grote
Glinstert het in het licht van toortsen
Bolt boven mijn voet uit

Boven hem: witte wolken
hier en daar een neerslagkans en
duizend populieren met hun bladeren schellebomend
en hun stammen donkerend in de bermen van de weg
waarover hij zijn weg zoekt

Linksonder: een aarzelende egel
de paraplu van een eikenstruik voor zijn be-bopkop
kleine knuffeldieroogjes
verkennend of de weg vrij is (is niet zo) of
zoekend
nieuwsgierig naar zijn inmiddels geplette broer
(is er niet; is verder terug, zowat een honderd-
vijftig meter, maar wat weten egels van afstanden,
zijn hardstelenhuid gewalst op het steenslag van-
wege zijn voorkeur slakken te eten bij ondergaande
zon of vroege ochtend in de geur van kastanjebladeren en oud mos en, helaas,
een toevallige automobiel)

Linksmidden: dooreengestoken struikgewas
waarschijnlijk doornig en dus ondoordringbaar
straks de kans bramen te plukken van een humusrijke bodem en
wel gedijende varens
stereotiepe biotoop?

Linksboven: Groeten uit de mooie streek van L.
En ja: in de verte de mooie kerktoren van L. en de eerste
boerderijen van L.
Een toevallige voorbijganger? Daar, op dat oude model Empo?

Alleen is maar alleen
en niets is eenzamer dan een onbefietste ansichtkaart van
L. en omgeving in 1947.

Trouwens: die egel lijkt me ingetekend.

De overbuurvrouw klopt haar stofdoek uit
zakdoeken zwaaien naar geliefden op de kade
een gietijzeren strijkbout bonkt stomend
over witte slopen en achter het beslagen raam
vallen kikkers kwakend uit de lucht
maar rampen zijn door een vertrek niet te vermijden

Een blinde fotograaf maakt foto

Voor wie gemotiveerd tot het trotseren
de lagune & de laatste werkelijke zee
veel blauw, voldoende jerrycans

met het lokale bocht om de lokale geesten
te bezweren, de zon = vijand nummer 1
die ogen opzweept

tot fata morgana

De pianostemmer


Op een dag
had de pianostemmer
alles wel gehoord

Ik heb genoeg van al die hulpeloosjes,
stiefmoedergansjes in zeven sloten
tegelijk, voor wie ik mag opdraven,

ik, de droomprins, ridder in de nood,
mooie jongen met een toverkus op de
lippen, de goddelijk gouden houd-

greep op een happy end. - Stik maar
in je giftige appel, voor mijn part slaap je
duizend en één jaar, en wie de schoen

mist, trekke het zich zelf maar aan. Ik
vergaloppeer me niet meer met mijn
edele doelen. Mijn betovering is uit-

gewerkt. Zo, nou hoor je het ook eens
van een prins. Maar ik ben moe, ik
ga slapen, en wee degene die mij wekt.

de zesde dag

god staat te scheppen
met zijn schop
hij werkt hard
wist 't zweet 'ns van zijn kop
kijkt 'n beetje om zich heen
voelt zich eenzaam en alleen
ziet dat er niets dan leegte is
voelt dan 'n immens gemis
verlangt naar 'n gelijkenis

god gooit zijn spa opzij
wroet 'n beetje in de klei
en daar zijn wij

hij is 'n boterham gaan eten
en ons daarna voorgoed vergeten

De zomer wil niet deze zomer
wacht op taal noch teken

takken duiken onder, mos leert gras groeien
vergeet-me-niet speelt eigen rechter

vijver vult zichzelf, muizen mogen vangen
wormen houden het voor gezien

kinderen rennen al naar school
juf maakt zich meester van de herfst

wind veegt kruimels van de aarde
onder de maan huivert de tuin
stoelen bergen zich op

de zon wil niet deze zomer

De kamer kijkt nergens op uit, alleen
Drie vastbesloten grijze muren.
Ik kan hun zwijgen niet verduren
De echo van mijn eenzaamheid op steen.

Op kille vlerken daalt de avond neer
En stelt met schaduwen z

Namen krijgen ze niet
getallen voldoen
hoe moet je een dode ook noemen?

in het voorhoofd zit het gat
er loopt rood
dat langzaam stolt
met een beetje geluk
kijk je, een fractie voor het lichaam valt,
dwars door de schedel heen

zie je het blauw van het blauw
het wit van een wolk
of van een zeil

de man die het gat geslagen heeft
aait de kolf, voelt de loop
voelt de warmte
die de kogel in staal heeft gebrand

hij glimlacht
zwaait naar de vissersboot
naar het witzeil dat zo vrolijk bolt
ziet het blauw van het blauw

voelt niet dat de aarde beeft.

ik mis het telefoonsnoer

dat ik luisterend kon draaien

en krullen om mijn vingers

dat ik uit kon rekken

tot het toestel net niet viel

het was zo prettig beperkt en onhandig

dat snoer gaf houvast als een ankerlijn

mijn zenuwen kon ik erop botvieren

door te knijpen of wat te slingeren

het geleidde ons gesprek

spiralend klom het naar m’n oor

nu ben ik de draad steeds kwijt

ik dronk en dronk en dronk
uiteindelijk het kopje zelf op
en de man zei: is dat nu dankbaarheid?

beet mijn hoofd eraf en plaatste daar een laptop
gaf me twintig opdrachten die ik gemakkelijk kon uitvoeren
tien moeilijke opdrachten drie onmogelijke opdrachten

stortte maandelijks mijn salaris jaarlijks mijn bonus
gaf me een huis een vrouw een hond
pakte me alles weer af

groef een gat in de gronden
wierp mij erin
schepte zand en zand en zand
plaatste een zuil met daarop een naam

die ik niet kende
zag me in het donker lopen
pakte me bij een arm en zei: drink!

Op een heldere avond begaf ik mij op het ijs
buiten het bereik van de koplampen die moeizaam
uit de stad terugkeerden. Er waren maar weinigen
die mijn vertrouwen deelden, behalve een moeder

die kloekend om haar kroost heen draaide.
Achter mij getuigde een spoor van hanepoten
van een vluchtige krabbelaar. Echo

Zij kreeg een tik van hogerhand
en zit nu half in een stoel, die zelden
rijdt.

Een wereld van weten sterft achter haar
belangeloze blik, een wereld van v

De zak ziet er raar uit kijken op de televisie lijkt de normaalste
zaak van de wereld, maar als je er over nadenkt is het deze opnieuw
berekende strook ziet er 'raar' uit. Een belangrijker nadeel is
Jantje. Die zak zit vol van de dennenappels echter hurkt gewoon
naast de auto op de grond. Klopt dat? Dat een boom laat het weten ziet?

Het is alsof mijn rechterbal helemaal scheef beneden is gezakt.
En dan met name rook uit mijn oren.
Een boom is geen taal.

Hanz neemt Bianca, omdat ze soms wat raar overkomt in sommige situaties.
Een unterzeichneter boom is taal.

er rest mij niets dan contact op te nemen met een
lap vlees wat hechtte aan de rest van me scrotum
de pijn maakt het hout van de boom

[[[Maar screw it: Vista werkt als een tierelier]]]

de vlaamse schrijvers kennende
testikels, scrotum, balzakvulsels,
met een paar donkerblauwe draadjes die erdoorheen
als dat is een verminderde boom een actie van de taal

service onderdelen voor beeld geluid huishoudelijke apparaten
castingbureauk A s t I N b y r o
castratiek A s t r a d s i
casuk a z y
casualk E Z u w @ l
casusk a z U s

Alles is welke dat de boom bestaat

Ach, egeltje, egeltje,
Daar lig je nu dan
Zo plat als een zegeltje
Tja
Dat krijg je er van

Alleen op weg naar je egeltjesafspraak
Je stekeltjes netjes gekamd
Had nou toch een helmpje op
Dan was je nu hooguit verlamd

Nu lig je daar midden op straat, mijn vriend
Je lijfje geperst in de weg
Al had je dan wat beters verdiend
Wat fijn is komt veelal na pech

De dag erna was alles schoongewassen
en na een week zat er een nieuwe ruit.
De doeken om zijn arm zagen er helder uit,
zijn ogen niet. En ik moest op hem passen.

Hij zat daar in zijn donkergrijze badjas
en Dvor

Onder het gewicht
van twee mannen
in dikke winterjassen
zucht de scooter
zich over het viaduct.

Hun kale kruinen
glimmen

in het harde herfstlicht
vlijt onverwacht
een vermoeide wang
zacht
tegen de gewatteerde
brede schouder.

Maar toch, wat zou ik anders willen
hoe anders zou ik kunnen
dan ik ben aangelegd

kroon, blad en stam
grond gebonden
en verwaaid

zaad
zo ik ben

Vooruit, ook deze keer is dit geen gedicht
om aan te zien. Wat wil je ook, er valt van alles
op af te dingen: geen boodschap of een wijs
woord is er te lezen, geen rijm of ritme om op
te beuken. Niets om mee te bomen, het blad
met niksigheden gevuld, ik doe ook maar wat

ik om me heen gebeuren zie. Ik moet er zelfs
lichtelijk van kleuren, zie je wel? Eerst groen:
ik was nog sappig; toen geel: ik werd draaierig;
dan rood: ik schaam me dood. Mijn val is niet
te stoppen. Toe maar, blaas me omver, gooi
me daar op een hoop, kan het mij verrotten.




Leesaanwijzing: Het woord 'schulden' in de titel te
lezen als 'schul-den', een (verzonnen) boomsoort.

Niet de wereld, maar dit venster
op een kier, waarachter zich
het leven laat vermoeden -
niet dit vermoeden maar de

stilte waarin de tocht het los-
geraakte boomblad op mijn
schrijfvel legde - ook niet dit
blad maar wel de luis die zo

op mijn papier belandt - niet
dit insect, alleen de veeg
die er op het wit vel van

overblijft - niet deze veeg
maar het herinnerd beeld in
mijn gedachten, dit gedicht -

Het eten van mijn voornaam,
die veel te wijde wereld waarvan
rivieren de huid vormen, deed
ik zittend op schoot.

Hier en daar geprikkeld door mijn
geboortegrond zoog ik als kind
alle verhalen op, gezichtsuitdrukkingen.

Woord en gebaar verschilden zo zeer van
mijn taal, dat wie ik was gelukkig
was want onbekend.

Het volmaakte gedicht bestaat
niet bij de gratie van
een man een vrouw

Tuin verlang je naar huis, jouw woeker
had onze ogen onze lach te pakken, leeg
is het oude huis, niemand die er nog
gras in kan leggen,

roze appeltuin, welk brutaal schoeisel
deed jou zwijgen, misdroeg zich als
klittekruid, middeleeuwse kleuren van
munt en goudhaantje verstikkend,

je wist het, je verstarde
onder een onheilsspreuk, kromp ineen
tot geheim toverkruid dat alleen zich
uitrolt wanneer het blok in ons hoofd

zich een weg baant naar toen. Er is
een schreeuw die ook jouw hersens vult
met dat er elk ogenblik iets kan springen.
Val aan.

Voorzichtig
open ik het raam

Een kier
een bries

Ver weg
aan de horizon
marcheert een leger

mensen, mensen, mensen

Ik hoor
de stampende kudde
Voel
de aanstormende kou

De aarde trilt
Het bolwerk rilt

Bedachtzaam
sluit ik het raam
De wind vlucht
als een krakende zucht

Morgen
Misschien
probeer ik
het weer

De Vrouw

Aan de Korte Prinsengracht
stond een vrouw
die eens mooi moest zijn geweest
Aan haar zwaar verzorgde uiterlijk
zag ik dat ze dat
nooit had kunnen vergeten

Ze keek verbeten
naar omlaag
en wierp
met veel kracht
grote stukken brood
naar beneden

Op het ijs
vastgevroren en wanhopig
zat een waterhoentje

Midden in een kring van brood
keek het angstig omhoog
naar weer een ander probleem
naar de nieuwe projectielen
in de handen van de vrouw
die onverbiddelijk
op hem neer zouden dalen

Waar je gisteren nog in
lichte prinsessenhuppel
speelde, zijn vandaag
je woorden en naam
van de klinkers gevaagd.

Puberteit tijgert
over de regels,
een ijzeren rover
met letterrevolver
tssn d tndn.

In de nieuwbouwwijk
regent het vitrages
voor rechtgeaarde vensters
en wordt het huis bewaakt
door ganzen met een strik.

Er lopen goedgemutste kinderen
in gelijkgestemde jasjes
en groen gebeitste bruggetjes
trekken de grachten strak.

Daar ruisen klanken over drempels
vergen kleuren systematisch
onderscheid en fleurigheid
nauwgezet van blok tot blok

In de nieuwbouwwijk
ligt begraven
onder lagen van de tijd
het kromme lijk van Oudewijk
gesmoord door nieuwe klinkerstraten.

Hij vertelde het aan iedereen:

Ik pas de wereld van mijn vader.
Het staat je goed, zeggen ze.
Maar ik voel de gaten in de zakken
van een krimpende man die aarzelend in zijn jas leeft,
die naar de zon verlangt omdat hij van de schaduw houdt,
die zwijgend schreeuwt dat hij een ander is
tot alles hem te groot wordt en zijn kasten
in een ander huis staan.

Verbrand mijn kleren als ik dood ben
opdat niemand zich de toekomst zal herinneren.

Je vroeg mij: waar blijft de tijd, ik zei:

in de gaten van de sokken die verloren
raken in de wasmachine van dit draaiend

universum. Ik keek er ernstig bij en jij
lachte. Later zei je dat je aan een God

met breinaalden had gedacht, die het leven
van de mensen, die mieren daar beneden

met geen mogelijkheid kan bijhouden,
laat staan hun voeten warm houden.

De Jehova

We staken
messen in de tijd.
Onstelpbaar vloeiden jaren weg.
We zagen
hoe het slachtoffer ontkwam.
Een vlek met krijt erom bleef achter
en iedereen ontkende.

Ken je dat land van fluwelen leugens,
waar koploze tulpen doorkletsen
als was er niets gebeurd,

waar boktorren het gebint ondermijnen,
en mensen blind doorbaltsen
terwijl het dak instort,

waar liefde alleen zichzelf bemint,
en hijgend het eigen Hooglied zingt,

het land waar verliezer koning kraait
en zijn nederlaag draagt als een kroon?

Polijsten van materiaal
maakt het niet minder graf:
schrapen van schep op zand, een mond
vol kiezel, aarde tussen de nagels.

Wat ben ik hier, te verticaal en dus te traag
om je te achterhalen. Alsof ik hoop
op tussenkomst:

I
Het is helemaal niet moeilijk:
je moet gewoon van

Het boek ligt in spagaat
op bed.
Zo platgedrukt te zijn,
wijd, wijder,
nog niet uitgelezen.
Het linkerbeen veel dikker
dan het rechter.

Genaaid, niet gebonden.

Op haar vertrokken rug
zijn naam.

man zijn



man zijn is ontwaken
met blote voeten en waden
door bergen logica

man zijn is voldoen aan wetten
die worden geschreven
door slaven in ballingschap

ik loop vooraan
en buig onder een merkwaardig verlangen
dat alleen van mij is

vanonder de schil
die mijn bast verhult luister ik naar
mijn bestemming

terwijl ik ten onder ga
in steeds weer
een nieuwe huid

MARS

Een steen been,
Klagen wij knarsen dwars.
Twee zee nee,
Stampen wij strammen bars.
Drie zie wie,
Waken wij wachten wars.

Vier bier dier,
Lacht de licht de rode lucht.
Vijf lijf stijf,
Lijd de mijd de zwarte zucht.
Zes bres mes,
Oranje gromt strijdgerucht.

Zeven leven geven,
Lijk en lijken vergelijk.
Acht kracht nacht,
Arm arm beent voor ongelijk.
Negen regen tegen,
Rijken wijk: het hemelrijk.

Metamorfose

Iedere maandagmorgen:
Die starende man van het ontbijt
loopt kortaangebonden voor mij.
Sandalen, langzaam maar trefzeker,
marcheren trots Zijn schoolplein op.

Hij schraapt zijn keel.
Hij recht zijn schouders
en fluit bevelend naar de bel.
Iedereen springt in de houding.
In mijn buik groeit kippenvel.

'Kom hierrr staan,

het joodse bruidje
zegt mohammed
nadat de juf gevraagd heeft
wat hij het mooiste schilderij
vond van die middag

omdat je kan zien
dat die man
van haar houdt

andere kinderen vinden
de nachtwacht mooier

N.N.

waarom vraag je niet naar een naam
als ogen vol liefde elkaar vinden
een vluchtig moment
jouw hand in de mijne
te lang voor zo maar een groet
te kort voor tijdloos geluk

ons zwijgen in het donker was zo uitgestrekt
dat we mijlenver verwijderd lagen
in hetzelfde bed

de lichtgranaat die aan de hemel niet ontplofte
verborg hoe tussen ons een oceaan
van centimeters dekbed was

hoe wij van kussensloop tot voeteneind
onbestijgbaaar berg lagen te zijn
op overzees gebied

rijzend
dalend

het lied dat niet werd aangeheven
reikte niet van kust tot kust
op het lido dat werd opgeworpen
sloegen ongehoorde woorden stuk

we lagen maar
we zwegen

we stortten in de afgrond van de nacht

onder een fontein van licht
maar duister braken onze schepen uit

we streken zeil, in de groeven van de nacht
toefden we loef aan lij totdat het licht uitdoofde

rimpels op het laken

twee zwijgende lijven

een lichtjaar verwijderd
op armlengte afstand

Dwars door het douchegeruis hoor ik bestek
dat op de tafel wordt gelegd, zij is in huis

de stilte zegt dat zij de krant gevonden heeft
dan weer geluid: de kamerdeur, het kraken

van de trap, nog even en de deurkruk zal twee
maal bewegen, zodat ik weet dat zij daar is

en niemand anders, straks komt ze binnen en
dan ziet ze mij, niets is zo spannend als elkaar

gewend te raken.

NIEUWBOUW

het is weer nieuwbouwwijkenweer

de zon schijnt
maar niemand weet waar
het is niet echt koud
maar beslist niet lekker warm
een regenbui dreigt ergens
en altijd tocht het
tussen de huizenblokken door
over de lage singels heen

uit weekendtassen
kruipen kinderen
naar de huisdeur

de vrouw heeft vanmorgen
nog de grindtegels gewassen
tussen de bloembollenperkjes
en de vermolmde turfbrokken

bewoners kijken met stekelkuif
onbeweeglijk
naar het leven

ik heb een schildpad gekend
met mijn adres op zijn huis

om hem terug te brengen
moest je het eerst lezen
want hij liep altijd weg

Tasmanstraat 10
hield niet van water
scharrelde liever naar de overtoom

met de jongedame van de kassa had ik
een halfminuutje of daaromtrent
ogenneuk want we lachten glim over mijn dichten over tijd
misschien kwam ik ook wel eerder klaar
of had ik me eerder al uit in elk geval de diepte van haar ogen
terug getrokken zo sprankelend bruin en amandelvormig jong
of zij wellicht uit de mijne

dit alles na het vol tanken
Suzi in elk geval stroomde ervan over
zou binnenkort wel eens over tijd kunnen zijn
net als mijn dochter dat is

met autobaby maar ook met mensenbaby amandelvormig ogend
zal kleinzoon Milo willen spelen
ook met de baby natuurlijk van zijn moeder het broertje
zo luidt de bestelling
'mijn baby' heet nu al trots zijn bezit

nu nog zijn mama met buikgriepachtige verschijnselen
die geen veel te vroege baby baren mag
geef alsjeblieft Milo zijn echte broertje of dan maar zusje

onder bladeren
wacht de pad de kop zwaar van
gistend zomerlicht.

klamme herfstlucht hurkt
in kuilen van de middag
lichten springen aan.

de vogelkeel slaat
warmte stuk, opbollende
veren vatten vorst.

in de hand een kaart
dat de reis allang begon
tonen de lijnen.

wimpers verklikken
de traan trekt een lekkend oog
niemand stelpt het hart.

In een sterrentuin, in augustus,
heb ik mijn kinderen gezaaid

rondom een toren van warme
vochtige adem.

Tussen hun plooien hoor ik
al hun stemmen.

Ze vragen of ik ook
een kind ben.

Toch ben jij niet meer
hier dan vroeger.

Je zocht
het tafelkleed van moeder
de banen op het sprei
van grootmama. Wij dansten
als jonge eenden op het bed.

Wat gaat, komt terug
en blijft. Geen uur is zeker.
Een ei breekt, het hoofd
vergaat. Een woord valt
uit het nest.

meer dan een zomer
dat wil zeggen meer dan dat je
dat ik moet ik zeggen
met ramen open

Als je zuivere motieven zoekt,
dan moet je zijn bij de fascisten
Mijn leugens voel je prikken
op de haartjes in je nek

Als kind verzamelde ik vlinders
toen ik woonde op de evenaar.
Ik holde met een schepnet achter
gevaarlijk fladderende kleuren aan.

Ik was safariman, ving vlinders
als vliegende vissen in mijn net.
Voorzichtig kneep ik het leven
uit verfijnde middenriffen.

Geen chloroform, geen glazen
potjes, geen mensvriendelijke
middelen kwamen er aan te pas.
Ik prikte ze op en hing ze achter glas.

Nu ben ik ouder, verzamel geen
vlinders meer maar kinderen.
Mijn handen passen nog steeds
om hun colafleswespentailles.

Soms heb ik weer de neiging
om kort en hevig door te knijpen,
ze op te hangen aan het prikbord,
zodat ze altijd bij me blijven.

Parade



Zonlicht zwermt boven dampend asfalt.
Een tractor sproeit water over de brug

van een kanaal. De slagboom daalt,
een parade van masten, het verbeten mimespel

van automobilisten, de verwensingen door glas
verstomd. De schepen, trots, waardig en traag,

niet geraakt door de lage vloeken van het haastig
landvolk op de kant, monden uit in open water.

pak opeens de schaduwzijden vast
het zijn de doornen van lianen
glijd langzaam aan mijn
verbrande handen geheel open
misschien zou God Horus het
bespijten dat hij mij zelf niet
kon leiden tot dit kot der
verbeten valse honden ( ik walg )

de gegadeslagen valse acacianen
hun kruinen kruimelend en
zwarte populieren die
hun sterfdag vieren want
alles sterft en valt en alles
sterft en alles valt en rolt rondom
betwistend of zij mijn voeten
nog durven aan te raken

ik wring mij door een groep
schijnpartizanen die
als tirannen de kemphanen
van hun tronen willen verstoten
in dit land, strijden succumbeerders
tegen machtonteerders en
is iedereen altijd een
onstuimige zenboeddhist

het gezoem het gezoem het
gezoem het gezoem van
de sluipwespen achter mij
dringt mij op manometers
lange wegen om dingen af te
maken terwijl ik begin
en einde
nog nooit van elkaar heb
kunnen onderscheiden
ik wilde alleen maar woorden
als rimpelwinden schrijven

opgeklopt als de room op haar cappuccino
wacht ze verborgen achter Die Welt op
de jong getinte ober die haar aan zal spreken
het nieuw collier zucht op haar boezem mee


een pover gedicht had ik om de dame heen
willen haken met het geduld van een nettenboeter
een spartelende vis op de oud bruine schouder
een rimpeling in het strakke gezicht op de haven


een ronkende cabrio kondigt echter vertrek aan
weldra zullen haar broze benen weer bungelen
over de zwembadrand naast zijn villa vlak aan zee
vult hij de glazen en drinkt ze de onmetelijke leegte

Over honderdduizend jaar wordt een museum opgegraven
dat een gat vertoonde in de tijd. Onder de poort viel altijd
midden op de dag de nacht en aan de andere kant regende het
zon tot aan een Griekse tempel of schitterden gordijnen
nevel, sneeuw en hagel boven een vlakte in de stad.

Binnen tuimelden de scherven van de eeuwen door
gekleurde ramen op de lopers en de houten vloeren
waar jij en ik zo vaak op doorreis waren, bedwelmd
door een wolk van was en stof. Maar ook barstte het
oneindige wel eens uit linnen bedekt met craquel

Ik laat de chauffeur het adres lezen
hij kijkt me aan, begint te huilen
zegt dat het de vijfde halte is.

Ik ga bij de uitgang staan
en tel de haltes
de passagiers kijken naar mij
de man tegenover de deur huivert
omklemt zijn aktetas
wendt zijn ogen van mij af
een meisje pakt haar ledenpop
een vrouw slaat een kruis, knoopt haar jas

de moeder neem het kind op schoot
aait het zwijgend over het hoofd
ik kijk naar de stoel die is vrijgekomen
druk op de knop
in de spiegel schuin boven de chauffeur
zie ik zijn betraande ogen

als de deur open zwaait
valt in een vlaag van kou het licht naar binnen
de uitgang is breder dan ik dacht
ik stap naar buiten, op grijze tegels
de passagiers draaien zich naar mij
gaan half staan, vegen in zwaai de ruiten
de moeder wijst het kind waar ik sta
trekt het tegen zich aan
haar gejaagde adem slaat het glas

de chauffeur wacht, de deur blijft open
iedereen kijkt
stap voor stap begin ik te lopen.

Rode schoenen achter de heg

Er bekruipt mij een soort Jip en Janneke gevoel
Elke dag om een uur of vijf
De heg net te hoog
Haar auto komt eraan
Door de wat kalere takken onder aan de heg
Verschijnen ze weer
De rode schoentjes

Wat zou er boven die melkwitte enkels zitten

Daar ploft ze weer neer op een matrasje
De geur van sterk ruikende uien trekt aan mijn neus voorbij

Het ritselen van haar rok
Ze is helemaal alleen

Elke dag het zelfde ritueel
Steeds nieuwsgierig naar de rest
Voorzichtig naar de toiletten gegaan
Even een omweg maken
Oei, dat valt toch wel tegen

Donkere haren in een coupe uit het jaar nul geknipt
Je zou er misschien iets van kunnen maken

Bernadette bedankt voor het dromen

Rook



De Koerd maakt
van drie fietswrakken

Het wordt tijd de gordijnen uiteen
te schuiven, clich

ingeklemd met je tas
tussen de Amsterdamse uien
geweckte groenten achter glas
een blije ui, dat wel

je zit daar rood gekookt
gepakt tussen de roze peren
nee, je moet nog heel veel leren
vrouw zijn tussen de mevrouwen
vrouw zijn tussen de meneren

weten van de hoed de rand
een half beschreven blad vol vouwen
stugge proppen in de mand
een blije prop, dat wel

Ik hield je
in de palm
van mijn hand
toen de vraag
verscheen:
werkelijk wissen?
Mijn mobieltje
heeft meer
geweten
dan ik.

Eerst raakte alles op.

Het begon met een vrouw
en een open plek in het bos.
Voornemens volgden en vrienden.

En tenslotte werden zelfs kinderen spaarzaam.

Op een dag vonden we hem in een kamer waar het licht op was.
Vuilnis zich betastte als een begerige bruid.

Daar zat hij, alleen nog met zichzelf bezaaid.

En het was daar dat hij viel,

languit en hardop in zijn leven.

onder het vlasdoek tussen schouder- en schaambeen
telt zij trouw haar ribben voor het slapen gaan
ze weet dat iemand het vingerspel hiernaast te drogen legt
hoe diep gebukt de nerven van de vloer meebewogen


mooier is Solange
wanneer zij bij dageraad haar hoofd afzet
op zoek naar sokkels in mat wit gras

o, Southampton
o, juffrouw N.
de wereld werd ons
geopenbaard
als zij, de tongpunt even,
schier, tussen haar fletse lippen

Stad aan Zee


Zie het wiegt en het danst altijd. Altijd.
De dans van de storm de dans van het water
De dans van de zee van de havens
De dans van de touwen van de boten van de
vlaggen
de dans van de regen in de plassen
van striemen en van vlagen
de dans van het licht
de dans van de wolken
de dans de dans
van alle kleuren grijs blauw roze wit mauve
van uitgegoten goud
de dans van de wilde de wilde wind
van het hoge water
van het golven van het stromen
van het klotsen tegen pieren dijken kaden
De dans van de meeuw met brede vleugel-
slagen
De dans van de huizen van de daken van
de straten
De dans van de stad
Van De Stad Aan Zee

stil
het is stil
het is stil in de coup

Ik hoor je flapvoeten op de gang
dadelijk sta je hier aan het bed
Ik wil wegrennen, ben een beetje bang
zet me schrap tegen jouw opgedrongen pret

Ik moet jou niet met je neus zo rood
haal toch van je hoofd, die stomme pruik
Je schoenen zijn acht maten te groot
en

Tulp

Het was de stilte
van de korte dagen
waarin ik
op de tast verzamelde
schil over schil
mezelf omarmde.
Leerde groeien.

Ik kom boven
nu de tijd
met zachte vingers
de aarde strijkt

beken met vurig hoofd
de kleur van mijn hart.

van de week lag er een grote uilenbal
bij ons op de keukentafel
's avonds kwam de hele familie
om hem gezamenlijk uit te pluizen

oma vond een paar slechte kaarten
een fles whisky en het botje
van een middelvinger

mijn tante haalde er een arm uit
met daarop een tatoeage van de gulden
hij was waardeloos
moeder vond een schedel
waar haar eigen handen nog boven hingen

Van een man die dacht
Ik wil niet meer denken
Ik wil niet meer

En ze zeiden
Waarom zo zwaar
Word stil, van binnen,
Maak je leeg, helemaal leeg
Laat gewoon maar alles los

En hij liet los
Werd lichter, lichter
Als een flintertje, een vloeitje
Zo vreselijk hol van binnen
Dat hij opsteeg,


Hij zag zijn oma,
die hem kuste
En ook zijn vader,
Die z

verlegenheid

ineens zo

In de vijf tellen
voor het gebeurt
is er geen wind
ligt de vis
zonder rimpelingen
richt de soldaat
zorgvuldig

de beweging
naar het water
voor de vingertop
de koelte raakt

hoe gras ruikt
op de grens
van geweervuur

de witbruine
pentekening van schubben
tot een flits
de spiegel klieft

tik tak
tik tak
tik

we lachten niet
dat was voor later
misschien hadden we het al gehad

ik keek naar je mond
hoe die streed met je ogen
ja daar ben ik geboren zei je
ik weet anders ook niet hoe ik hier ben
maar daar leerde ik fietsen
en nu rij ik hier met jou

ik schakelde naar zijn drie
vluchtend voor de tijd dat ik je niet kende

langs je vader kwamen we
hij piste in pretparken
nu ligt ie in een urn
een norse man
voor zijn graf vonden ze geen leuke foto
hoe kon hij zo

Alleen dit zoenoffer

deze zuigeling bidt nog, dankt

op zijn spuug zittend het barre land, drinkt

het in met een onverschrokken oog

beschikt niet

over blikken van afkeer of spijt

ligt welwillend op de aardevoddenbaal ‒

Uit de blik van zijn barende moeder

(zich vastbijtend in een vluchtpunt

alsof daarginds uit de diepte van het geweld

de verlosser kwam), weet hij alles

nog eer hij goed en wel geboren is, kent hij

het stuurse poppetje van zijn oog ‒ zij, wijdbeens

op de sleetse rode loper van de wereld

De moeder kijkt hem niet meer aan

droogt zo zijn innigste oog ‒ lichtwaterval

vol glanzende schepen, bossen, bijenkorven ‒ uit

alles is al voortgebracht, onheuglijke pijn

zit vastgeroest in de jaarringen van het bloed

leugens, blijspelen, glansrollen

alles heeft zich neergezet

Na hem geen eeuwfeest meer

geen zonnewijzers, maankalenders

de laatstgeborene rolt zich uit, laat zich op ‒

acrobaat, onder de dampkringsdruk vandaan

los van alle halsbreken (staketsels, zo dwars

door de hemel, zo verreikend

dat er geen levensboom over is)

Het is de wijnvlek

het brandende braambos

de ondergaande zon op zijn moeders wang

die hij hartstochtelijk in gedachten houdt ‒

hij, vrijgevochten schuldslaaf

keert de andere wang toe, aanvaardt

haar desolate boedel als het hoogste goed.

Ik ga je missen, schreef ik op een briefje
en ik streek het met mijn palm over je wang.
Mijn hand trilde en ik wilde je omklemmen
en strelen en ik hield van je.

En jij hield van mij fluisterde je in mijn navel
en mijn oor en je zuchtte het in een kusje op mijn neus.
Ik wil je zo, ik wil je zo meenemen
en ik ga je zo missen, zo alleen zonder jou.

Het duister tikte ritmisch op het raam en je vroeg me
je vroeg me of ik lang bleef en of je lang alleen zou zijn.
En ik rolde op je buik en sloot mijn ogen en door de jouwe
wist ik dat ik niet zou blijven daar want ik heb je lief.

Ik ben van het volk
dat de lijdende man
aan het hout vereert

Ik ben gekomen
over het grote water
ik wil en zal blijven

Ik steel uw land
ik put het uit tot
het net niet sterft

Ik neem het leven
van uw tatanka uit
liefde voor het doden

Ik schend uw vrouwen
om het goddelijk vuur in
mijn lendenen te temperen

Ik ruk het hart uit
het lijf van uw kinderen
en vermaal het tussen mijn tanden

Ik ben van het volk
dat de lijdende man
aan het hout vereert

Ik wil u zien lijden
opdat ik niet vergeet
de lijdende man
aan het hout
te vereren


*Tatanka = bizon

Was het maar maandag
en dat ik witte was ophing
aan lange, plastic lijnen
buiten, in de zon
Lakens die zich bollen zouden
naar de vormen van zo'n
pafferige voorjaarswolk
onschuldig als een spook met appelwangen
Zo'n jaren vijftig dag met van die plichten, die routine
alles op zijn plaats in overzichtelijk zwart-wit
daar kan ik wel eens naar verlangen