Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd

liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte.

De vreemde vreugde die dat ondenkbare schept.

Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen.

Uitzicht vanuit een graf, stond eronder. Je zag

een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bomen.

Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet meer

bij machte terug te keren.

En aan mijn ex die ik plots bij mijn tandarts aantrof

boven mijn wijdopen mond, mooier en harder dan ooit,

met een slang in haar hand om het gruis en het vocht

weg te zuigen. Daar lag ik.

Ik zou zo graag licht willen reizen, met in mijn rugzak

niet meer dan wat kleren, een veldfles, een pen

en papier.

Eskimo's hebben zeven woorden voor sneeuw.
Sneeuw heeft twee woorden voor Eskimo's.
Kangoeroes hebben geen woorden. Ze wonen ondersteboven.
Toch valt er nooit iets uit hun buidel. Babykangoeroes zijn zachte roze sneeuwvlokken
die niet willen vallen. Vogels vallen naar het zuiden
als het daar warmer is. Virussen trekken naar je ruggenmerg
om af te wachten. Met afwachten sloop je een tegenstander.
Monniken hebben geen tegenstanders. Ze kweken Heermoes.
Heermoes helpt tegen aambeien maar niet tegen virussen.
Sommige monniken wachten af, anderen vallen
naar het zuiden. Hoe verder ze komen,
hoe vaker sneeuw omhoogvalt.
Eskimo's hebben daar een woord voor:
'Babykangoeroes die vogels willen zijn'.

nu Jochem eindelijk slaapt trekken Erik en Mirjam

in de donkere nacht een zwarte waterplas onder zijn

bedje vandaan, aan het plafond worden een gele maan,

duizenden zilveren sterren en wat zeemeeuwen geprikt

van die zwarte waterplas wordt een oceaan gemaakt

met zeewier, zeesterren, wat haaien en zeehonden

en natuurlijk veel vissen en nog heel veel meer

zodat het een echt vette oceaan voor Jochem wordt

tenslotte zeilt een bootje met slapende Jochem erin

onder maan en sterren en zeemeeuwengekrijs naar

een heel ver wonderschoon eiland onbereikbaar voor

Erik en Mirjam die altijd zullen wachten op zijn terugkeer

Urenlang zaten we samen in de vlinderstoel.

'Kijk pappa, daar vliegt een eituig.'

Ik vergeet nooit dat mijn vader die dag

op zijn knieën voor mij ging zitten

en hard begon te huilen.

Erg vond ik ook dat we niet alleen waren.

Ik ben de dochter van de man die

vijf uren lang

naakt

dakpannen van een dak heeft staan gooien.

Sindsdien vraag ik me af wat je allemaal

wel niet kunt doen

in vijf uren.

Wij aan tafel met de Dag

die duidelijk slecht uit bed was gekomen.

Ellebogen naast het bord,

gezicht meesmuilend onweer.

'Nog steeds zomer' ? wordt er gevraagd.

'Ja', blozen wij.

Nog steeds dat overdadig niet voorbije.

'Opdringerig ,dat groen, zeurt 

het Verkeerde Been.Wij, met geleende

ogen, kijken geschrokken mee. 

Ruimschoots en veel, dat wel.
Maar opdringerig, nou nee.

Dit roekeloos bemorste picknickkleed bevalt ons wel.

De stemming komt er niet meer in

Totdat iemand een beukenblad ontwaart

dat onmiskenbaar begint te verkleuren.   

Een hulpeloze vaan, maar toch.

Morgen, beloven wij haastig.

Morgen trekt het bos haar ritselende handschoen aan.

"Mijn hamster was zwanger,

daarom was ze vals."

'Wie was de lul-de-behanger?'

"Die is nog niet mals.

Ze danst door haar kooitje

de Weense wals."

Zoals je vroeger in zo’n puzzeltocht

nog uren van de finish liep te dromen;

je had al vroeg een afslag niet genomen

en kreeg pas aan het einde achterdocht.

Een pad naar rechts is ook een rechterbocht

en eiken zijn soms net kastanjebomen.

Je had gedacht heel ver te kunnen komen

maar alles bleek ten slotte vergezocht.

Zo vrees ik voor mijn laatste ogenblik.

Dat ik mijn levenspad afloop en schrik

omdat wat ik aan waarheid overhoud

ten slotte ook op drijfzand is gebouwd

en ik ineens heel zeker weet dat ik

al jaren met een ander ben getrouwd.

De grijze dag valt op je als een koffer uit het raam, daarom de leeszaal

ingevlucht en kranten lezend tussen de werklozen, vind je in het kantlijnwit

een handgeschreven zin:

Geef ons één kans een wandeling te maken op een miezerige avond.

In de concertagenda is iets onderstreept met zwarte pen, het brengt je

naar de undergroundcafés, de russendisco, een lichtslang wijst de weg

tot aan de deur met de blaffende hond, er ligt iemand in shock op de grond

je wordt binnengelaten door een scheelkijkende man.

Kijk naar de muzikant die een knot op zijn voorhoofd draagt, naar zijn gitaar

die als een fallus de lucht in steekt. Volg de danseressen, taxiënd van de één

naar de ander. Ten cents a dance! Schrijf! Op alles wat voorhanden is

op kranten, tafels, blote vrouwenborsten!

Daar is de man, hij legt zijn hand op de bar, zijn hand is kouder

dan de airco’s in de zomers van Hongkong. Kouder dan de mens

die bij een brand zijn huis verloor, dan de zwerver die zijn schoenen

vasthield toen hij sprong.

Als je loopt langs manshoog gras

over een smal pad, naast een stad

grijs in de regen, denk dan dat

iemand de aarde onder je doortrekt

geleidelijk en gestaag

en dat jij je benen optilt

om dit mede mogelijk te maken.

Roze ballonnen, haar lievelingskleur

Dit lievelingskind van de stad

lekker warm ingestopt, vier voet

diep bij de buurman in de tuin

De middagzon kan er net niet bij

We branden een kaars

wat zeg ik, duizenden kaarsen

omdat ze opendeed voor

die lieve meneer, die zachte

ogen. Kun je me even helpen

met het opblazen van de ballonnen

We doen er nog wat bloemen bij

en een kaartje omdat ze het haar

uit haar gezicht streek, even knikte
en zich afvroeg hoeveel het er zouden zijn

terwijl ze de sleutels pakte en gedachteloos

haar zwart-witte vest dichtknoopte

Beste Wiek,

de rozenstruik is ziek,

ook de Hazelaar, de Kruisbes

in het algemeen; de groei van alle

planten traag. veel krulblad en afgevallen

knoppen, meeldauw in de tomaten, courgettes niet

in orde, zwarte schimmel, schroeiplekken

in de cichorei, rot in stammen van

nog jonge bomen, de bloemkool

aangetast. bij sommige

ontbreekt het hart.

houd je haaks,

groeten,

Bart

Vandaag me enkele uren verdiept

in de wijsheid van Boeddha

en de gouden verzen van Ceslaw Milosz.

Niet veel nieuws geleerd.

Van mijn eigen nietigheid

en de vergankelijkheid van alles

was ik mij allang bewust.

En dat de geschiedenis van de mensheid

één lange horrorstory is, maar er

gelukkig ook poëzie en religie is.

Ik wist het.

Toch was het prettig om één en ander

nog eens in betrouwbare bronnen

bevestigd te zien.

Blaadjes die van de bomen vallen

Wie beweert dat blaadjes
routineus van de bomen vallen wordt voor gek versleten.

Al heb je je hele leven
blaadjes van bomen zien vallen dat mag
alleen grillig en sierlijk zijn.

Sierlijk als een koffiejuffrouw.
Elke dag hetzelfde ritueel. Hoe kun je nu sierlijk zijn
met een stronk. Weer een rondje vogeltjes,
elke dag het oude mannetje op een bank
dat naar veel te jonge meisjes lonkt.

Een doorsnee kantoordag
is grilliger dan het leven van de boom.

Maar dat willen de mensen niet horen.
En ik blijf het maar zeggen, keer op keer.
In elk gedicht schrijf ik het opnieuw op.
En ze blijven het maar poëzie noemen.

Ze willen gewoon niks anders, mijnheer.

De verte lokt,
daar is het verte voor,
niet opzij te denken.

Achteraan dan? Wie
zal dat bepalen, zoete
inval, meteen geschrapt.

Dit volgt na een witregel.

Ik zie haar voor mij wandelen:
eindeloze pracht van slanke
stelten, teemde ik, bezitterig;
een langpootmug, zei ze nog,
in aanvliegende wijs.

Alleen de zon vergeet
niets.

ik maak momenteel deel uit van een groots creatieproces

ik evolueer

in mij ontstaat alles 

daarnaast heb ik een krantenwijk

Is het al even geleden dat je hier was?

Dat ik je tanden uit je mond wipte met een flessenopener

het witte schort als een lijkwade tot aan je kin

Wanneer was dat toch

dat jij mijn tandarts was

en mijn tanden trok

Ik ben niet bang uitgevallen

Ik laat winden in m’n regenpak

Maar dat instrumentarium

Alleen mijn kiezen liet je zitten

Ik wil je horen knarsetanden, zei je

Ik wil je elke nacht

horen knarsetanden

Ja het is al even geleden dat je hier binnenkwam

Je begint te stinken naast ‘t aanrecht

Je armen als versteende vleugels naar opzij

En je blik zo op oneindig

dat ik gewoon niet boos kan worden

om je rondslingerende tanden

die ik steeds maar tegenkom

als zand

na een dag aan zee

In slow motion heeft zijn kamer zich gevuld  

met dag. De hond van de buren blaft uit volle borst.

Buiten kraakt de wind. Hij zit en wacht. Gaapt

naar de vlieg die baantjes op het raam trekt,

merkt op hoe mooi grijs wolken zijn verdeeld.

Hij pulkt een korstje van zijn arm. Zijn buik  

rommelt als veraf onweer. Papier wacht

op de balpen. Zijn hand krast blauwe achtjes.

Als een trapezewerker duikt een merel

van het dak naar een tak tussen het onstuimig

loof. Zijn lippen sabbelen en lurken aan de pen

en dan hoort Hanlo een mus in zijn hoofd –

Ontploft! Een bonte begrafenisstoet dynamiet:

1.  een ééndagsvlieg vouwt zijn curriculum vitae

     - verfomfaaid - tot een representatief hoedje van papier;

2.  een wereldkampioen schildpad dreigt

     - zo onopgemerkt mogelijk - aan je aandacht te ontsnappen;

3.  een koele kikker springt doelbewust voor zijn intercity,

     verschijnt vervolgens - volgens afspraak -

     te laat

     op de plaats van bestemming

     en dient bij het dichtstbijzijnde loket

     met een goedgekeurd gevoel voor humor

     alsnog schriftelijk een klacht in

     tegen de dienstdoende spoorwegmaatschappij;

4.  een geluksvogel werpt zijn blote voeten

     - met een ijzingwekkende snoekduik -

     plechtstatig van de punt van de scheve klokkentoren:

     voel het snakken van lucht langs het laatste voetspoor naar een staart in de leegte

     en fluit naar buiten;

5.  je computer tovert een duveltje

     uit een doosje lucifers te voorschijn uit lamlendigheid:

     een winnaar zoals jij wrijft zijn ogen uit en kijkt tevreden in het rond

     (;in negen van de tien gevallen echter loopt je schrijfmachine

     hartstikke vast of slaat op jammerlijke toon

     een valse noot aan);.

de ontplofte dwerg mag mee naar huis
maar is geen moer waard
en wil per dag één hele gatenkaas
en blijft maar
springen en headbangen
en mogen wij
de kruimels opvegen

Het moet ook allemaal opgroeien, het moet allemaal een vwo-advies

en het is allemaal [bijzonder].

Hoe vreemd dat onze klaasjan (;obees, 15 jaar, martelt hamsters);

maar geen meisje krijgt. Daar hebben wij

daar heeft klaasjan recht op. Mijn kroost, wat een gespreks-

ontwerp, porches vol acné. Het moet ook allemaal natuurlijk

worden opgevoed, laat staan onverstoord.

Als alle dieren morgen konden praten

en elke deling werd een priemgetal.

Als donuts vierkant waren zonder gaten

en oorlog was nog maar een grensgeval.

Als bomen konden lopen in de straten

en ieder kind kon spelen met een bal.

Als er geen kosten waren maar slechts baten

en van extase maakte men een mal.

Als zelfs de dood ons vredig had verlaten

en alles dreef in een verlicht heelal.

Ook dan verkeerde hij in alle staten

en dwepend dweilde hij zijn tranendal.

De tuin van mijn vader

Omdat de wereld plat was

spitte je de aarde rond

voor de afwatering

Zo kleefde klei aan spade

en werd aarde aardigheid

in je handen

Je at een snee brood uit de trommel

en legde de slak op een verwijderd zuringblad

de hemel is van klei dacht je

Voor het donker 

fietste je weg

de klompen nam je mee

onder de zelfbinder

Hij rijdt de afslag voorbij

En stopt na honderd meter op de vluchtstrook

Een vrachtwagen claxonneert

In het dashboardkastje vindt hij de verrekijker

Hij stapt uit met het ding in zijn hand

De zon staat hoog

De lucht ruikt naar benzine

Voor hem ligt de polder

Een weiland

Een nieuwbouwwijk

Hij stelt scherp op een van de huizen

Op het terras onder de parasol

Zit zijn vrouw in bikini

Ze praat in de hoorn van de telefoon

Ze lacht

Hij kan het zien

Ik ruik de appels aan draadjes.

Er is wiegend blad.

Dat is buiten.

Het open raam speelt,

met zijn scharnieren.

De hond onder tafel zucht.

En dat alles merk ik.

Het is vroeg.

De zon dampt in mist.

In mijn schijnbaar goed leven.

Want zegt men;

het is lang niet slecht.

Maar het is ook niet mooi, zeg ik.

Ik ben niet men. Ik ben niet men.

de vrijheid van meningsuiting voelt zich ongelukkig

ze staat koud in een hoekje te rillen, uitgekleed, van alle kanten

wordt er aan haar getrokken

ze wankelt, zoekt steun, staat alleen

kan niet zonder metgezellen

de vrijheid van meningsuiting is eenzaam

ze kan niet zonder de waarheid van meningsuiting

de mildheid van meningsuiting

ze wordt opgetild door de kennis van meningsuiting

en het inzicht van meningsuiting

ze maakt plezier met de relativering

en de humor van meningsuiting

ze wordt gepolijst door de verwoording van meningsuiting

gesierd door de menselijkheid van meningsuiting

ze zoekt aansluiting met het begrip van meningsuiting

en het mededogen van meningsuiting

ze kan een handreiking doen met de deemoed

of de bescheidenheid van meningsuiting

zij is niets waard zonder de liefde van meningsuiting

de vrijheid van meningsuiting ligt in ieders mond

voelt zich grieperig roept nog met een klein stemmetje

dat ze alleen niets waard is

maar niemand luistert

vandaag scheen de zon

en iedereen was blij

ik heb gewandeld in de zon met mijn geliefde

ik woon hier in een tehuis

ik vind het hier heel fijn

ik vind het hier geweldig

ik hou ervan om hier te zijn

ik hoor hier thuis

het is hier heel gezellig

ik doe alleen niks goed

het is belangrijk dat u veel van mij houdt

anders kan ik niet van u houden

goed, duidelijk, fijn ook

ja, fijn, fijn, heel fijn

ik kan niet meer

het is middenin de nacht

ik ben dood, moe en kan niet meer opstaan

het is klaar

ik ga dood

ik vind domino een leuk spel

     Ga daar maar even zitten , dood,

 je bent hier echt verkeerd.

 Ik ben pas 21 jaar,

 nog niet met mijn examen klaar

 en lang niet uitgeleerd.

 Ga daar maar even zitten, dood,

 je bent hier per abuis.

 Ik moet nog naar de sportschool toe

 daarna hang ik voldaan maar moe

 een uurtje aan de buis.

 Ik ga bij jou niet zitten, mens,

 al dring je nog zo aan.

 Hoewel het sterk verbazing wekt

   mijn informatie is correct,

 geef me je hand, we gaan.

Doof bij het zien van nachtegalen

Ik zag hoe god huppelde in het hofje
we stonden gearmd in de tuin
god huppelt in het hofje zei ik
geen konijn
geen konijn zei Anna
geen konijn zei ik
het is god die zich onder de rododendron verstopt
geen konijn
het is een berberis zei Anna
geen rododendron

siepelkop, zei ze
zo doof zijn bij het zien van nachtegalen
er is veel vraag naar boeren
er is een markt zei ik
boeren zijn schaars
zei Anna
een boer is een burger met een paardenlul

de lange leegte uit het oosten
zei ik

een zuurstok

zei Anna

geen konijn zei ik

geen konijn zei Anna
we stonden gearmd in de tuin
zullen we onder de rododendron gaan liggen?

vroeg ik

Ik ging uit protest werken

omdat ik geen vrienden wilde hebben.

Dat werd mij niet in dank afgenomen

door een gevestigde orde in de gaten te houden

vrienden. Ik werkte me uit de naad.

Ik schoof dozen in andere dozen.

Ik had meer armen dan India.

'S avonds kapot

op de bank neervallen televisie kijken

een schitterende manier

om de herhaling te mijden,

tot ze me vonden, de vrienden

en zingen dat ze deden. Ze kwamen binnen

door de televisie. Ik weet niet hoe.

Ik weet nog steeds niet hoe, maar zingen

dat we doen. Op staande voet

zingen we elke avond hetzelfde

betekenisvolle liedje.

Als wij dan

zout

in de mond nemen

aan  tafel doorgeven

in wonden wrijven

Zijn we  dan nog veilig

tussen de woorden

Een heel dom blondje in Overpelt

Heeft na een ongeluk 5 gebeld

Om sneller te zijn

Had de vrouw haarfijn

1-1-2 bij elkaar opgeteld !

Wat kan ze anders

dan schuw op wankel hoge hoeven

met een wiebelend hoofd, als een hoedenplankbeestje,

over het hek turen?

Haar ruwroze tong uitsteken,

ze moet weten wie ik ben.

Licht geven uit haar fluwelen vel,

me aankijken met de allerzachtste ogen.

Met haar rafelstaart onophoudelijk

vliegen verjagen omdat dat moet,

geelgekke flapjes ontsieren haar oren.

Rustiger dan een slapende reus.

gisteren bij het winkelen aan seks gedacht wij waren voor laarsjes, korte halfhoge hak voor haar maar mannen denken elk moment van de dag aan seks, vrouwen altijd aan winkelen, niet echt om je voor te schamen, ook niet voor het winkelen

het geeft beiden een enorme boost, je kunt ons er ’s nachts voor wakker, maar geef toe, seks is dan het handigste, staat tegenover dat winkelen de hele godganse dag, of zolang de winkels open en de man het volhoudt het winkelen dus, staat weer tegenover dat seks goedkoper en toch

ook heel leuk, waarbij ook gezegd dat winkelen soms echt nodig en seks niet, meestal niet, heel vaak gewoon niet, in overbodigheid steken ze elkaar naar de kroon, of je moet per se iets willen hebben, kinderen of laarsjes, de eerste heet dan een tweeling, laarsjes gaan sowieso per paar

Het is een zonnige lenteavond

en je dacht dat er feest van zou komen.

Maar G ging weg met H en I om te eten op afspraak

en Z bleek al naar huis.

L vertrok met P (;ze zijn een stel);

en ineens was je van samenkomst

een laatste restant.

De stad is warm.

Je weet heel goed hoe het park is

en hoe impressionistisch je daar kan zitten met een vriend en een fles,

maar je krijgt geen antwoord op je SMS.

Je hebt minder vrienden dan je dacht.

Iemand in een winkel had “sukkel” gezegd

maar dat sloeg niet op jou.

Je dacht niet dat het op jou sloeg

en nu begin je te twijfelen.

De zon voelt zo heerlijk

dus probeer je tegen een winkelpost te leunen

om te genieten. Je hebt alle tijd.

Maar je staat daar vreemd. Alleen.

Verdacht. Geniet die man van de zon? Jaja.

Op huis aan. Het luchtig volk op straat

wijkt uiteen waar je loopt,

een trechter van mensen waarin

je dieper en dieper naar beneden zakt,

heel de weg naar je voordeur.

Daar aarzel je nog een keer,

voor je het donkere huis in gaat.

In mijn ouders tuin

dat mijn ochtend mijn avond

mijn herfst

In de boom van mijn kamer

mijn draagriem ons erf

In ons erf  met de boomhut

de tuinman mijn kind

In het huis met haar ramen

haar schommelvlees haar oven

In het huwelijk met haar stilstand

haar droomspel haar eten

In de spiegel mijn herfst

ons pastelblauwe kozijn

Als mijn handen stuk zijn

En mijn ogen rood

Als mijn lichaam vuil is

Maar van binnen bleek

Wanneer mijn knieën te slap zijn

En ik mezelf moet dragen

Dan zal Ik mijn haren aaien

Met troostende woorden

En mijn voeten wassen met zeep

‘s nachts als de hemel donker kleurt

en langzaam overgaat in de melodie van het toeval

tik ik tegen de klok

probeer nog eenmaal te veel

tegelijkertijd te voelen

een viool onderbreekt en weerhoudt

de krekels in de vloed

langzaam achterover te leunen

te zingen, te dansen op de dood

iemand zegt dat niemand

kan vertrouwen op geloof

ik trek mijn jas aan en weet

dat de zee te paard zal gaan,

geen briefje achterlaat,

de juiste richting kent

en hier al eerder is geweest

wel spreek ik tot de ganzen in de lucht

hoewel ik weet dat ze me niet verstaan

als ze in formatie naar het zuiden gaan

zeg ik: groot gelijk en nog een fijne vlucht

soms klinkt er uit zo'n V een vreemd gerucht

dat mijn gedachten richt op mijn bestaan

ik heb hier op de grond mijn tijd verdaan

veel te lang onder mijn eigen juk gezucht

reeksen lange dagen gaan voorbij

met telkens weer de vogels in hun trek

gefluister dat er iets gebeuren moet

iedereen kijkt plotseling naar mij

niet met hun ogen, maar met hun nek

uit de lucht verneem ik nooit meer een groet

op een autoloze snelweg loopt een vrouw zonder sluier

in diep water, waar vlinders bloeien

aan een appeltaart hangt een witte doek

ongestreken, met een punt eruit

onder korrelige luchten hoor ik doedelzakken spelen

over velden, zwanger van kersen

in het gele zaad staat een lieve jongen

met een handicap, hij loopt hard weg

karresporen beroeren mijn leven

strooien zout op de rug van een ezel

halverwege de brug kijk ik om jou

je bent niet daar, ik ben ons kwijt

als opgestelde kanonnen ernstig zwijgen

ruik ik het kruit van jouw haren

gek van verlangen plak ik stickers op deuren

trek thuis aan een slapeloze bel

Op de vestibule links

liep een man mijn kant op

nam plaats op de bank

Ik bladerde wat verder

trok mijn kraag op

Wat denk je, vroeg hij me

Ik zei geen gedachten te hebben

hij zei, oh, dat voor een poëet

Hij nam een hap van beschimmeld brood

met een vale broek  vol vlekken

gelijkend pastinaak

en gekookte witlof

zei ik de man u lijkt wel een maaltijd

Hard en bonkig als uitgedroogde klei

en elke middag ketste ik af

op zijn zwijgende kijken

zijn dichte gezicht.

Als hij wachtte op zijn thee

- altijd te heet -

dan wachtte ik op hem

op de muziek ergens diep in zijn lijf

die zomaar zijn vingers roffelde

zijn lippen koperwerk liet suizen

tot de fanfare over tafel marcheerde

groeven zich vulden met zachtheid.

Heb je krokussen in Kongo?

In de eerste lentezon steken we

onze straat over bij het plantsoen.

Het wemelt daar van lila krokussen

voorgezeten door rijtjes narcissen. 

Verderop is de schooltuin waarin je

sinds kort werkt, maar ons gesprek is

nu gefocust op een bij uitstek

voorjaarsonderwerp: de krokussen

in Kongo. Duidelijk loopt je Nederlands

achter bij het uitdrukkingsvermogen van

je gezicht, dat onmiddellijk versombert

als je probeert uit te leggen hoe dat zit.

Waarom men in Kongo er niet aan denkt om

krokussen te planten, de jongeren geen vrolijke

plantsoenen laat inrichten maar liever een

donker plekje voor hen zoekt binnen de kerk.  

Een parkeerplaats langs Route du Soleil:
'Broodje kaas? Worst? Iemand een ei?
Bekertje koffie? Een pakje sap?'
'Je morst jam op je trui, pap.'

Bij stop drie - knarsende lak -
zette moeder het

broodmes in de kofferbak.

Daarna werd er lang
niet gesproken.
We stopten alleen
wanneer vader ging roken.

Welaan dan zeiden ze

We denken dat je mooi bent

Kleed je uit

neem plaats op het balkon

en spreek

Jij deed jij ging

Toen je sprak,

ik weet het niet

werd het stil

Jij stond daar in je billen

de wind leek koud

Totdat er iemand zei

ik weet het ook niet

En een ander ook,

ik ook niet

ik weet ´t ook niet

Ze vielen elkaar

in de armen

We weten het niet

En ze lachten

tot ze huilden

Het konijn was doodgegaan

in het gele gras voor het hok

dat wij van rot hout bouwden

lag hij uitgestrekt in 't licht.

De zon vond hem eerst, heeft de wind

iets in zijn oor gefluisterd.

Ik dacht aan al die keren

dat ik in het voorbijgaan zei: dag konijn

en hij verwachtingsvol zijn oren spitste,

groef een gat naast de vergeet-mij

-niet, bedekte het met rulle grond.

Kort daarop verliet ik jou.

I had to do it…

Oude mannen
met rinkelende medailles
bezetten strompelend
het centrum van de stad.

Zij stierven geen  heldendood
en kregen als toegift
een leven vol tegenslagen,
verval  en…
feestelijke herdenkingsbijeenkomsten
in de regen.

Schoolkinderen leggen bloemen
op de graven van hun
minder gelukkige strijdmakkers
die keurig in het gelid
begraven zijn,
alsof de dood hen nogmaals
in de houding heeft gezet.

Een dikke meneer
met een sjerp
spreekt over opoffering
en onze vrijheid;
er rinkelt een mobieltje…

Take care of yourself, dad,
zegt de niet meer zo jonge dochter
tegen haar vader,
die tijdens de Slag om Arnhem,
de miskleunen
van zijn meerderen  overleefde.

Terwijl zij koffie haalt,
blijft hij ineengezakt achter.
I had to do it,
mompelt hij
voor de honderdste keer.

Iemand hoeft niet eens

een holistische pendelaar

te zijn om te geloven

dat de kus van zijn lieve

moeder op zijn gestoten

kinderknie heilzame

geneeskracht bezit, maar

veel meer weten wij niet,

dus blaas

wat mij betreft die hemelen

maar op en tegelijk die naar

behoeften

verzonnen beelden van de ware

god, zodat we eindelijk

weten waar wij staan.

alleen is maar alleen, twee

telt al aardig aan, vermits wel

te verstaan: lief

en van vlees en bloed.

Aan de andere kant van een put kan ik praten
met dieren die mij niet verstaan, omdat ik hun taal
wel spreek, maar zij de logica van mijn tijd
niet vatten. Alleen beweging zien, in de wijzers
van de klok. Het lipje van mijn meetlint komt weer uit

bij het begin van het konijn dat ik meet, terwijl hij mij vraagt

of ik hem niet eerst zou moeten begrijpen,

alvorens ik hem in eenheden giet. Een beer
leest mij de les over: liefde en precieze aandacht, verzamelt
alle lucht van mooie meisjes, omdat hij in de trilling of

temperatuur, nog het product van al hun woorden vangt; uitgesproken
met de klare resonantie van hun mond en fijne lijfjes. Hij pakt een weckfles
van de eikenhouten plank: "Alstublieft, schrijf mij hun verhaal en schilder
de gezichten of, zo u wilt, dan andersom."

‘er is een bos waar ik met lange halen doorheen ga’

Zo zou een eerste zin kunnen zijn, bedenk ik me

Als ik een meneer met reuzenstappen door het park

Langszij zie, de

Handen op zijn rug, een hondje ver daarachter, de

Regen zacht, de bomen gespiegeld in het water, de

Broek nog los, de armen nog bloot, de voeten gekruld

Om de poten van

De stoel, koffie en een schuivend puntje taart dat

Gered wordt tussen toetsenbord en tafel, een droom

Die half afgemaakt, me belemmert te schrijven zoals

Ik gewend ben, gedachteloos

En met dezelfde gretigheid als waarmee dat puntje

Taart mijn mond vult en een klein spoor trekt van kin

Naar borst, een droom die me staande houdt in dat bos

Dat steeds

Natter en groter wordt, iets ligt nog thuis, iets ligt nog

In de rechtgetrokken lakens, iets probeert zich te

Nestelen in het dekbed waar warmte nog dampt en

Haar plooien nog zichtbaar zijn terwijl

Zij een eerste zin probeert te bedenken die klinkt als

Geruststelling terwijl zij steeds kouder wordt en de

Regen steeds harder, iets als ‘er is een bos waar ik met

Lange halen doorheen ga’

ze noemen dat groen, zoals ik ben

maar aan de buitenkant is dat niet te zien

behalve misschien als we ver

met de auto moeten, naar een middag

vol goedbedoelde hapjes en grapjes

en hormoonvrije neefjes met gameboys

met mijn kaken vermoord ik soesjes

blokjes kaas, chips, bitterballen

binnenin mij krampt het rood

mijn clearasil-imune huid vlamt rood

de broekstriem op mijn buik is rood

mijn rode hersens dreunen zonder geluid

hip, high heels, disco, achterop de brommer, tongen

ik vertel over mijn werkstuk en pianoles

nooit getongd, nooit getongd, nooit getongd

zingt een stem die ik moet smoren

ik kauw hard op pindarotsjes, ik lach hard

om pindarotsjes, ik huil hard om pindarotsjes

ik pak een mes en steek ze neer, ook de neefjes

bloed, bloed, bloed zodat ze weten

hoezeer ze zich vergissen in mijn onschuld

blank zijn alleen de weke punten in mijn verse puisten

het zwellende spek onder mijn huid

de buitenste randen van mijn maandverband

Je vraagt je soms af
hoe een machine werkt
als je door Teylers Museum loopt
of als de wasmachine plotseling stopt
en achter de versopte ruit
de natte was je uitlacht

je vraagt je soms af
hoe een gedicht ontstaat
een herinnering wegwaait
hoe gras groeit
bloed stroomt
een kind huilt
een vogel fluit

en hoe je het water uit
de wasmachine krijgt.                    

Kamperfoelie

Uit de kamperfoelie komt

de geur van kamperfoelie,

de ribes bloeit zich radeloos en

mijn ekster broedt op eierstruif

Gisteren kwam langs:

een meneer met een geweer

en een hoedje met een veer

(;als het rijmt: waar je!);

Hij kwam van de vereniging tot behoud van de natuur

zei hij

en schoot hagel door mijn eksternest, ach

het is voor iedereen het beste, waarna

Anna  een bloeiende Christusroos op de tuintafel zette en

langskwam met koffie van de Lidl en met

een fijne plak ontbijtkoek

belieft u melk en suiker vroeg ze.

In de eikenboom 

wiegt de wind mijn ekster

in een doodskist heeft zich daar

Nieuwe Natuuur genesteld

Later vertelde hij nog dat het een fazantenveer was

Kerstgedicht

Laat ons woordloos

weer opnieuw beginnen

de kamer zuigen

en de keuken dweilen

de stad ingaan

op koopjesjacht

laat ons een nieuw

matras uitzoeken

met pocketveren

en wel zeven

comfortzones, o kom

laat ons aanbidden

geen koning

geen boodschap

maar jij en ik en wij en laat

ons weer een kindje krijgen

en foto’s nemen

van de zon

Vroeger waren de jaren langer. Ik weet

dat ik de juiste kant op ga met dank aan

de blikken stem. De smaak van een peer  

heeft iets weg van je arm uit het raam steken

en een vogel die in je open hand gaat liggen.

De lamp brandt omdat de zon schijnt.

Mijn overgrootvader zou er ook niets

van snappen. Omdat de wind

uit alle richtingen waait

is het stil. Op het station zingen drie meisjes

in rokken over een man die ik niet ken.

Er staat een bank

waarop een man slaapt. Hij ademt

op het ritme van mijn hart.

Ik kan mijn hart stoppen. Als je wil

kun je me op andere gedachten brengen.

’s morgens zat hij

ineens in m’n flat

wilde ontbijt

ik rende

koffie, harde broodjes

indringende blik, zwarte ogen

pijnlijke stilte

ik kon er niet uit

hij zat voor de deur

buiten vroor het

ik zweette

voorzichtig proberen:

bent u geen trekvogel? 

nee dank u, dit is genoeg

ook dat nog

een misverstand  

hij bleef zitten

ik bewoog,

wat wilt u? zei hij

m’n rolschaatsen!

ik nam de balkonroute

diepblauwe lucht

ik schaatste steil omhoog

in v-vorm

ik weet nog dat ik dacht

als dit de werkelijkheid is 

dan kan ik ‘m wel aan

dat vernuftig kruispunt

de auto's en fietsers

krachtig stopgezet

met de rode lichten

luid getik

de oliegrijze afvalzak

op het fietspad open-

gebarsten: twee koffiefilters

een plat karton van 'Brinta'

en een witte bestelbus

draait het punt op

schuifdeur open

en parkeert

en een jonge man

sluit de deur van de bus

bekijkt zijn gulp

KWATRIJN

Was ik Rimbaud, ik zag kalessen, draken

tamboers, een mijnstreek, galerijen, staken.

Maar nu zie ik wat weiland met een koe,

meer kan ik er waarachtig niet van maken.

Na vijfentwintig jaar vannacht

voor het eerst tegen klasgenoot gezegd

dat ik dat stekelige onderhuidse

echt niet leuk vind

ze keek me aan en zei vinnig:

had je dat niet wat eerder kunnen zeggen

beledigd dat ik haar zo lang voor niks

in mijn dromen had meegezeuld.

  de bomen staan weer eens te bloeien

  en tillen hun witrozige rokjes op

  in de haven komt een boot met negers aan

  de kerk staat hoog in de glans

  in het hofje kwinkeleren spelende kinderen

  de pastoor maakt zich op

  de zon sluipt ziedend achter een gevel

  op het plaveisel valt een twijgje

  als de mollige buurvrouw de gordijnen sluit

  de lente rammelt aan alle kanten

Hij kijkt nadenkend naar de knop die de bus

kan laten stoppen, de eindbestemming is nog ver

tijdgenoten roepen namen en een gore grap

besmuikt werpt hij een blik naar achteren

maar zit helaas niet achterin de klas

zijn hoofd woont bij het tankstation en z’n handen

lijken misselijk, geen stoplicht staat op groen

maar godzijdank druppelt telkens iemand weg

wordt de bus steeds nuttelozer, brult de motor

al meer alleen en zonder tegenspraak

zwijgen de enkelingen

en bij de flats in Zuilen-Noord zet hij de bus

met een machtig handgebaar op STOP

springt op de stoep en recht zijn rug

 Linthorst Homankanaal

Op deze vroege najaarsochtend

drijf je in het Linthorst Homankanaal 

tussen dode bladeren

je vermoedt dat ze van een boom zijn gevallen

misschien wel de boom die boven je over het water hangt en

je geniet na van je keuze

dat deze ochtend

hoe fris ook

het Linthorst Homankanaal

inderdaad een goed kanaal is

om je in te verdrinken

Hoe spijtig  dan het besef

dat het je aan tijd ontbreekt

Dus je zwemt naar de kant

klimt op de wal, kijkt achter je

en je ziet het gladde water van het Linthorst Homankanaal.

je lacht,  bent uitgelaten

geen rimpeling liet je na

met je technisch volmaakte schoolslag

Lyuba, vondst



babymammoet uit het ijs gehakt
melk nog in de maag, poten behaard
sledehonden aten de staart

honden kan men niet verwijten
gevonden vlees op te schrokken
een hond is trouw, ook aan zijn honger
hij volgt blind

is een dooie lul

een dooie lul uit Dwangsterloo

een dooie saaie lul

ik weet niet hoe het komt

iedereen in Dwangsterloo

is zoo

dus ben je necrofiel

(of iets dat er op lijkt)

en op zoek naar een 

écht dood lijk?

zoek dan niet verder weg!

kom direct naar Dwangsterloo!

(dat ligt bij Haulerwijk)

m'n zwager woont op no.10

van 't Hazepad-Jan Lazer heet-ie

rare naam-onthoudt je wel

succes!.

hij zakte zomaar in elkaar

liet al zijn wegwerptassen los

een restje wijn en blikjes bier

rollen rinkelend over straat

geschrokken deinzen mensen terug

geen mond-op-mondbeademing

een enkeling pakt zijn mobiel

iemand zet een blikje recht

de tram waarin ik zit trekt op

zolang ik hem kan zien

kijk ik nog even om

met zijn volle ruige baard

in winterjas van mottig bont

liggend voor een bloemenstal

met al die blikjes om hem heen

is het vanuit de verte net

een gigantisch knuffelbeest

alvast door iemand neergelegd

Doe mij maar na

op hetzelfde tempo,

door dezelfde gang.

Zeg mij na dan. Ik zeg:

als er stenen zijn, gladde

stenen, als benen onder

zomerjurkjes in de lente –

niet out of character – geen

september, herfst nog niet

inzicht –. Heb je dat? Zeg,

zeg mij eens na.

Je bent godverdomme mooi

zeg dat is na, mooi –

Heb je dat, zeg eens.

Tussen het erfgoed van zijn dialect

leidt de boer

het varken rond,

in cirkels,

het allerlaatste dier zit

binnen

en

streept

op ribfluweel

een dagdeel door.

In de schemering aan tafel 

boven zaterdagse soep,

slingeren soortgelijke snorren

halverwege het gezicht,

er klinkt een godverdomme.

Als het oude loof is weggeknipt

en de rui is gestagneerd,

zal de nazaat in beweging komen.

Het is april en ik drink thee.
De duiven zijn gekomen
met hun vogelbuikgeluiden.

Ik heb de muren van mijn kamer
verruild voor de muren van de stad.

Ik lach om het wiebelig lopen van mensen,
een boom geeft bloesem aan de gracht.

De nachten zijn stil en zonder oorlog.
Ik denk aan jou als een gegeven.

Ik denk aan gegevens.

en dus zou het kunnen dat iemand

in Oude Pekela een molendag organiseert

terwijl een vrouw in Calcutta een kleed strikt van schoenveters
en de dop niet terughoeft op de fles wodka

want het is te koud om iets anders te doen

hier waar het bos pas op de plaats maakt

voor een onduidelijk maar agressief veld

dat zijn hek draagt als een sieraad

tussen de aardappelschillen
en de haastig aangeklede bruid
zit de huiskat die berekent
welk voordeel hij uit deze situatie kan halen

het is een kwestie van huid

dik genoeg om de keukendeur
's nachts open te laten

rimpels waar voorraad inpast

voor magere jaren

je hebt de herfst nodig

om de winter door te komen

waar messen geslepen worden,

aambeelden de voorhamers testen,

slagpennen klaar liggen, nietjes een weldaad zijn,

morfine zusters laat dansen als masaïkrijgers,

krukken veranderen in khalasnikows,

condooms leeglopen in geleedpotige bedden

met bloeddoorlopen zijspannen,

daar zou je toch bijna zeggen

in een hinderlaag gelopen te zijn of

geparkeerd te hebben op een lijmstok

ONTMOETING

Daar was je dan weer

Een ouwe boerse kop

Niet persé lelijk 

Je gaat steeds meer

Op je moeder lijken

Wist je dat

Je mist twee kiezen

Verder voor jouw leeftijd

Nog strak in het pak

Ik heb je goed bekeken

Toen onze zoon

Receptie gaf

Ontologische vos

Ik zag een vos vannacht

bij ons in de straat

hij bleef merkwaardig lang staan

midden op de weg

ik was verbaasd

dat het na een late zomer

al weer zo snel winter is geworden

en ik vroeg de vos

om een haar uit zijn staart

voor in een omslag,

dan kunnen we elkaar

schrijven

zeven dagen op zeven

en weten we

wanneer er iemand

onder ons

een afspraak heeft geschonden

ook mijn zuster,

zag een vos

des anderdaags

zonder haar,

viel hij op in de sneeuw

(;overal loert redding);

God kwam huilend overeind toen ik de deur instapte

je gaat gedome mijn leven niet verprutsen, riep Hij

schraap die tranen van je kop en leef!

neem koffie, couscous, koude pruimen, maakt niet uit, maar leef!

hebt u misschien, jankte ik terug, mijn buurvrouw net gezien

ze liep met zó’n zonnebril  op haar neus, al voor de tweede keer dit jaar

en het is april nog maar, en ze hield haar kindje stevig vast

en het waaide, het was stervenskoud

en de zon, die scheen niet, nergens, en het is al bijna mei

God kwam huilend overeind toen mijn buurvrouw met haar kindje de deur instapte

je gaat gedome mijn leven niet verprutsen, riep Hij

ik hoorde het Hem roepen

ik schraap die tranen van je wangen, ik neem je kindje mee naar buiten

ik geef haar bloemenstelen om te spelen

bloemenkopjes, schouderklopjes

ik geef je kindje zegen mee

toen kwam God bij mij terug

kijk, zei Hij, kijk eens door de ruiten

je hebt ze gister nog gepoetst, dus je ziet het goed

kijk naar buiten wat het meisje doet

ik zag haar zitten in het veld tussen de madeliefjeskransen

tussen paardenbloemen, fluitenkruid, en bloesems van magnolia

op het gras, gewoon op gras, niets bijzonders, groen

rode torretjes met zwarte stippen zag ik door haar handjes glippen

en alles zong, ook zij,

en niemand kon er iets aan doen

vogels, beestjes, bloempjes, boompjes, gras, en kindje

zongen op het groen

en de moeders schraapten zich de tranen van hun kop

en de vaders schaamden zich de ogen uit hun God

Jouw favoriete smaak was donkerblauw.

Als ik de kauwgum in mijn mond laat kraken

proef ik opnieuw die potpourri van smaken,

van zoet tot fris; precies waar ik van hou.

Maar als ik automatisch verder kauw

begint het langzaamaan weer op te raken.

Terwijl ik maar blijf malen met mijn kaken

op wat er was, kijk ik opnieuw naar jou.

Het was in mei, als ik me niet vergis.

De foto is aan één kant ingescheurd,

je linkerwang is helemaal verkleurd.

Zo dikwijls keek ik naar je beeltenis

dat langzaamaan uit beeld verdwenen is

wat rondom deze foto is gebeurd.

Ik vraag je: stel mij gerust.

Jij vindt dat ik mezelf maar

gerust moet stellen.

Jij hebt dat geleerd van het leven.

De avond valt als

een patient onder narcose op de operatietafel

etc

en vanaf het terras voor De Kroeg

zien we heel onRembrandts

de rozevingerige flarden van zonsondergang

weerspiegeld in het Galgewater

Nog een rondje want

morgen is een werkdag maar

vanavond zijn we vrij

en de tijd valt nog wel stil

tussen twaalf uur en vannacht

Ik zag de man die de steiger op klom hij klom steeds hoger

zwaaide met een vlag vanuit de hoogte, er was een bal

die jolig door iedereen de lucht in getrapt werd, te licht

om een ruit te doen breken en mensen die vanaf balkons

elkaar toeschreeuwden, auto’s die in polonaise over het plein gingen

er hingen groene linten in de bomen, een fanfare die elke keer

een liever liedje inzette als het uit de hand liep, een man

die vijf vrouwen tegelijk probeerde te versieren

en ze tenslotte allemaal kwijtraakte, de politie die dwars

door de menigte heenreed, mannen klommen over de auto

de bal stuiterde nog steeds onschuldig op de hoofden

ook op die  van hen die niet konden koppen

en alle rassen verenigden zich onder vlaggen onder één kleur

onder één gezindte het zou niet lang duren of zij zouden

zich allen vermengen tot een vormeloze meute

en de vrouw met het spraakgebrek was zeer knap

al was ik te moe om haar te volgen, haar slingers

bleven overal haken en mannen trachten die te grijpen

ik wist niet precies wat ik daar deed maar wilde er bij zijn

was er gevaar, ik wilde niet weg, de helikopter cirkelde

niet voor niets boven onze hoofden, de busjes wachtten

niet voor niets aan de rand van het plein.

Ik heb een herseningreep ondergaan

een demasqué van mijn tumoren

het skalpel moest er diep voor gaan

dat zit nog steeds tussen mijn oren.

De afvalbak toont resultaten:

wat hart, wat ziel, wat tederheid

genezen ben ik nu, met gaten

want wat ik haatte ben ik kwijt.

Een kerngezonde stapel cellen

met toegevoegde eeuwigheid

rijgt immortel aan immortellen

dat wat ik liefhad ben ik kwijt.

Stel dat God als een heuse Dries Roelvink

voor de spiegel met een borstel

 in de hand als een ouderwetse

doucheknop microfoon

zijn eigen lied playbackt

 over Heel zijn en Een-zijn

 Liefde en Eeuwig leven

terwijl Hij net als Dries

droomt over volle zalen

en een weergaloze zomerhit

niets vermoedend van het

Magistrale Licht en de Oneindige Liefde

 die in zijn broekzak zitten gepropt 

zoals kleine jongetjes ook altijd ballen van zand,

drop, een kapotte pen- en waar komt

dat toch vandaan?-  nat papier bij zich hebben

ballen die vergeten worden als de broekzak

met de broek mee

de wasmachine in gaat

daar gaat het Magistrale Licht

gemengd met waspoeder uit de aanbieding

en met behulp van groen stroom

en de Oneindige Liefde

linea recta de wijde wereld

terwijl Hij

heupwiegend als de nog jonge Elvis

nog voor de spiegel staat.

Straatbeeld



Een kat kromt zijn lichaam, kokhalst
golfsgewijs. Een man kijkt verstoord op
van zijn werk. Het is moeilijk je te concentreren
als er iemand op sterven ligt.

Een rolgordijn wikkelt zich op, een huizenrij aan de overkant
schuift vanaf de vensterbank het blikveld in.

Een vrouw zit achter een raam als achter een scherm.

Een troep ganzen, gehavende vleugels, wroet
in een paar vuilniszakken.

Een bootje ligt half verzonken in de gracht,
twee emmers zweven omgekeerd boven de bodem.

Iemand laat zijn hond uit. De lijn spant
strak in zijn hand. Verwoed geblaf.  
Sissen, blazen. Een ruk aan de riem. Rust.

Diep in hun kraag gedoken mensen lopen voorbij,
hoed ver over hun ogen getrokken, op weg
naar hun versteende nesten, naar een plek
aan de eettafel, waar zij mededelingen zullen doen
over de dag, het recente verleden, de nabije toekomst.

Papier en plastic kolken over de randen van het stationsplein.
Een krantenpagina kruipt tegen de glasplaat van een abri
iemand schuilt afgeschermd van blikken in de rug.

Het is voorjaar en de zwervers jutten, het vuilnis hoopt zich op
rond de prullenbakken alsof het zich voortplant, om zich heen grijpt,
het plein en de stationshal overwoekert. Uitlopers tasten al naar

het begin van een bewegend pad, dat als een harmonica
wordt uiteengetrokken tot treden en weer gladgestreken.
Het pad schuift en hoest bovenaan groepsgewijs reizigers op.

vader was een harde man

zijn traanbuizen geasfalteerd

in het weekend kon je

bij hem op schoot zitten

een marmerbankje bij een oorlogsmonument

buiten was een groot meer

en papa's regels

de betonnen balk

waarop wij als kinderen van lood

moesten balanceren

voor het slapengaan vertelde hij

dat de sterren

touwtjes uit de hemel waren

waaraan domme mensen hangen

zoals mama 

Stel dat sperma transparant was

dan zou je het zo tussen je dubbelglas kunnen spuiten

en dan zou je nog gewoon bij de buren

naar binnen kunnen kijken

Maar stel dat je zak transparant was en stel

je leuter ook

Stel dat je helemaal transparant was

dat je niet werd gezien

en ook niet werd gehoord

Dat je probeerde te luisteren maar niet verstond

en dat je zo graag iets zinnigs zou zeggen

maar niet zou weten wat

En dat dat dan normaal was

Dan was er niets aan de hand

Dag pap,

ik hoop

dat je trots bent

                                       ik loop

                          de trap op

            van een echt bedrijf

met koffie

en collega’s

we grappen en grollen

en iedereen

is ontevreden

De dode koe ligt

gestrekt als een eiland

in de inham van gras

langs de doorgaande weg,

afgebonden plastic zakken

stro op een hoop.

De zwarte grijper hangt

de chauffeur boven het hoofd,

die om het portier van de truck

een sigaret rolt en aansteekt,

een dun wolkje drijft

in de verregende dag.

Achter de boerderij

staan de staanders

met liggers en spanten

van een nog grotere stal

in aanbouw, een pand

van een oranje zeil zwaait.

De zee kan zo genieten

van de zomer, ze komt

voorzichtig aan, ze strekt

een teen,  ze proeft

de warmte van het land

en trekt weer terug

eenmaal gewend babbelt

ze met Duitse badgastbenen

klotst zachtjes tegen

hurkende kleuters, likt

de zoute rug van een verliefd

stel dat elkaar in haar

tracht warm te houden.

Lichtbron lincks boven in ‘t raem aangebracht.

In ‘t brantpunt myn Heilandt aan taeffel gezeten;

In Zyn handen ‘t broot twelck dra wort gegeten,

Gebroken ghelyck Hy, oock al is Hy self de cracht.

In Zyn gezigt nogh immer de pynen der nacht

Die Hem te naeuw voor Zyn taeck was bemeten,

Toen Hy nae verraedt in ‘t gevangh wiert gesmeten

En gegeesselt, met hout op Zyn lyf opgebracht…

–  Aan wie zal ik deze Emmausgangers slijten?

Aan een stomkop van een museum of archief?

Of laat ik er een nouveau riche in bijten?

In de P.C. Hooft neemt men dit zeker voor lief:

Of het nu komt van een flessentrekker of een dief,

Men zal de echtheid van dit handschrift bepleiten. 

het gedicht werd binnengeleid

de jury begon met het verhoor

urenlang, dagenlang werden

dezelfde martelende vragen gesteld

wie heeft jou geschreven?

wat is jouw betekenis?

wat moeten we met je?

wie denk je wel dat je bent?

je bent niet welkom

je bent een drol

je bent overbodig

je bent een nul

het gedicht brak niet

het gedicht was slim

het gedicht was voorbereid

 het gedicht hield vol

het gedicht brak niet

uiteindelijk na urenlang beraad

na een doorwaakte nacht

mocht het gedicht door naar

de volgende ronde waar

de ultieme test plaatsvond

een norse lezer bracht

 het gedicht naar zijn

 vermoeide ogen en las

 en herlas dit  gedicht

een glimlach tekende zich af

op het gelaat van de norse lezer

dit was het moment van de waarheid

het gedicht had overwonnen

een heelal overwonnen 

Het is zo’n dag waarop alleen verkeerde woorden

samen met hem opstaan, zich uitrekken, pontificaal

voor hem gaan staan. “Weet je nog wat er gebeurde

toen je ons gebruikte?” Hij weet het weer.

Het eerste uur vraagt nog niet veel, misschien kan hij het

in de waan laten dat alles bij het oude is. Hij acht de kans

niet groot, heeft het te vaak gedaan, zo’n uur is ook niet gek.

Voordat het om is heeft het hem al drie keer uitgelachen.

Oké, nu geen paniek. Er is niets aan de hand wat je niet kent.

Check je agenda, zet overal een streep door. Trek de telefoon eruit

en zet de bel af. Kruip weer in bed, dekens over je hoofd.

Hij hoort het bloed dat in zijn oren gonst. Het vloekt, het scheldt.

Hij is hier niet, ligt in de zon, neuriet een wijsje dat nog niet bestaat.

Het helpt, verdomd, het helpt. Kan het zo simpel zijn?

Bedenk een lettergreep en nog een. Proef ze. Pas ze aan elkaar.

Zeg a – e – i – o – u en steek je tong uit. Grijns.

'Dit zijn mijn wettige vogels', zegt de vrouw op de berg gehuld in een jurk. Ze wijst naar boven.

'Dit is mijn wettige wereld', denkt de man in het dal.

'Dit zijn mijn wettige vogels, maar de lucht is niet van mij. Mijn vogels stropen voor mij de wereld af. Zij zoeken dingen van algemene aard. En als iets geen naam heeft, behoort het mij toe.’

‘Mijn vogels keren altijd terug. Ze zwijgen of koeren. Het zijn tamme dieren, ze eten uit mijn hand.’

‘De vrouw denkt dat die hand aan niemand behoort. Dat bestaat niet, haar hand is van de wereld’, vindt de man.

'Maar ik ben niet van de wereld.’ Zij fluistert het zacht tegen de zon die opkomt. De zon trekt de dag achter zich aan. Dan roept ze luid in het licht: 'Hier is niemand!’

Ze controleert de berg op vreemdelingen, want haar roep lokt de mensen uit het dal.

En dan
’s nachts
ben ik in de volle overtuiging

dat
‘banaan’

en
‘komkommer’

op elkaar rijmen.

En eigenlijk
natuurlijk
is dat ook zo.

Onze voordeur is
dichtgetimmerd
vanochtend, we
werden wakker
van de hamer
en de spijkers
we vonden het
nogal vroeg voor
dit soort dingen,
maar de dag
duurde wel
lekker lang zo,
voor ons gevoel dan

Ik help mama met de was

Dat kan ik al erg goed

Ik help als zij

de was erin doet

mijn kleren gaan erin

een sok, een broek

en mijn knuffelspin

zo, 30 graden, mompelt mama

hee, dat is mijn lievelingsprogramma!

draaien, draaien, draaien

zie ik mijn knuffelspin naar me zwaaien?

Zij legt haar bril op de bananen 

in de albasten schaal, hangt haar oor-

bellen aan de lamp en ziet haar groene

kralen door de wasbak rollen.

Buiten wordt het tuinbeeld uit-

gelicht in de namiddagzon terwijl

de magnoliaboom langzaam,

langzaam haar bloesem laat vallen.

Misschien wilden de oorbellen liever

bij de bananen liggen, verlangden de 

kralen naar het gras en keek de bril

uit naar het water van de kraan.

Men kan dat niet allemaal weten;

buiten kakelt een kip over een ei.

Madame doet haar dansschoenen

aan en zet een hoed op haar hoofd.

Wat een geluk

Ik trek bouillon van een schenkel

sla de stofdoek uit op het balkon

kijk!

de bakker van het gebakken brood

de krantenman van de kranten

de marktvrouw van de markt

de kinderen van school

de meisjes van het gekwetter op de kade

(;schepen varen in hun gezichten);

ik draai mij om

de kamer schudt mijn hand

de tafel staat op

de radio holt naar de overkant 

aux armes! etc.

de dichters van het land knopen hun tongen

de schilders van Holland binden het licht

op de sjaals van oudgedienden

een peuk brandt op een vensterbank

kijk!

poëzie zit

op een stoel aan een tafel onder een lamp

poëzie is een kruisverhoor

mijn oldtimer koester ik lieflijk

lekker samen op reisavontuur

maar we komen niet verder dan Hapert

jij duwt hem terug en ik stuur

wie wil er met mij trouwen

ik verzamel vuilnisvaten

haarstukjes met echt roos

en volgehuilde zakdoekjes

stop ik weer in de doos

wie wil er met mij trouwen

de dag breekt en ik neem het ervan

om dan even later voor het eerst in mijn leven

een witte eend - nee twee zelfs - waar te nemen

weg die croissant

kijken

nog eens kijken

's avonds telefonisch consult in kleine kring

witte eenden, bestaan die al lang?

na rijp beraad ben ik eruit:

deze atomaire schikking van massa

moet mij in eerste instantie zijn ontgaan

geinig zeg

zo'n ontdekking in het al

Zegt waar

Je geeft haar geld en ze kijkt

in een glazen kop vol

met theeblaadjes en zegt

dat je een vrouw zal zien.

Je geeft haar geld en ze kijkt

in een glazen mok vol

met koffiedrab en zegt

dat je vader zal zijn.

Je geeft haar geld en ze kijkt

in een glazen buis vol

met jouw bloed en zegt niet

dat je leukemie hebt,

te hoog cholesterol,

wanneer je dood zal gaan.

Niemand weet van jou dit kleine,

intiem kleine geheim, niet eens

je moeder, het is zo verwaarloosbaar.

Een kleinigheid zonder prijs hoe jij

in de minieme holte van je navel

daags een pluisje verzamelt, dons,

het stof van het bestaan. Met mijn

hoofd op je borst hoor ik hoe je lijf

zich voortzet in de tijd en op de tast

vind ik het restant van deze dag,

de droogrest, gestold voorbijgaan.

vandaag hoorde ik voor het eerst in mijn leven

een zwarte zwaan geluid maken

het kwam er een beetje lullig uit, als een boertje haast

niet passend bij zijn lange nek

de zwaan leek het zelf ook door te hebben

dreef beschaamd een andere kant op

ze zeggen wel eens dat ik veel praat

maar als ik zo een dag in de natuur rondwandel

dan kunnen die beesten er ook wat van