laten we weer op zwemles gaan
er wonen meeuwen in mijn slaapkamer
en ik ben nog altijd bang voor de zee

ik weet nu dat duiken makkelijker gaat dan drijven
en dat mensen voor zestig procent uit water bestaan
verdrinken kan in iedereen

dat er dingen zijn die op zwemvesten lijken:

een gatenplant die langer leeft dan verwacht en plaksterren
voor boven je bed, je kunt het licht op de muren duwen
tot je zelf de Melkweg hebt gemaakt, denken: dit is hoe je drijft

maar als je stil bent hoor je in de verte gletsjers smelten
en je krijgt de mogelijkheid tot zinken niet van je huid gewassen

laten we weer op zwemles gaan
kijk, ik heb iets voor je gebouwd, het is niet groot
maar nog altijd groot genoeg om in te verdrinken

OP straat kwam ik een dode tegen. Terwijl ik dacht
Waar ken ik hem toch van, viel hij al naar me uit:
"Waar was je op mijn begrafenis?", riep hij.
Ik deinsde terug. Er kwam een stroom verwijten op gang:
"Waar was je toen ik werd geboren, waar was je
Toen mijn ouders elkaar belaagden?"

Help, dacht ik, wat heb ik hiermee te maken,
Hoe kom ik van hem af? Maar hij drong aan:
"En toen ik voor het eerst werd verraden?
En later, toen ik zelf het toneelstukje
Van de vriendschap, van de liefde speelde?"
Ik zette het op een lopen,

Maar hij rende achter me aan, schreeuwend:
"En toen ik mijn eigen kind in de steek liet?"
Zijn hand had mijn schouder bijna bereikt,
Maar ik bleef hem voor. "Waar was je,
Klootzak, waar was je?" Enfin, het werd een toestand,
Met politie en een aanhouding.

Later moest ik verschijnen voor een rechtbank van
Gestoorden, in een voormalige kloosterkerk.
Het zonlicht schoof in stoffige banen naar binnen.
Ik werd verplicht om te staan. De voorzitter
Kwijlde over de processtukken, de verklaring
Van de dode werd zonder omhaal aanvaard.

De aanklager hakkelde bijna onverstaanbaar zijn aanklacht.
Er was geen sprake van een laatste woord.
Toen de hamerklap had geklonken, kwamen twee mannen
Met kappen op, en sleurden mij naar buiten. Voor het
Toegestroomde volk sloegen ze me met een bijl dood.
Het volk genoot. Die dode ook.

we kenden de lengte- en breedtegraad
waar de mast zou breken, waar we kopje
onder zouden gaan
 
wisten ook de plek waar we ons aan land
zouden slepen, schubben afschudden, haren
kweken, staarten ruilen voor benen, leren
kruipen, lopen – links rechts links – oversteken
 
we zijn dit alles vergeten
 
pas op een avond aan zee, als je proost
op de toekomst/de liefde/het leven
herinnert kippenvel op je armen je vaag
aan de vacht die je had, vis
die je was
 
er is een bloedrode hemel en jij
wacht zwijgend op wat bovenkomt
en ondergaat

Hij zei dat ik niet hoefde te doen alsof ik het lekker vond
Hij droeg Axe, het was mijn eerste keer. We wisten beiden niet
dat pijn en plezier in dezelfde spieren liggen

Jaren later sliep ik op woensdagen bij een man
die de rest van de week naar een Aziatische partner zocht
Na zestien weken slokte hij tot maandag mijn gedachten op
Voordat de dagen elkaar zouden raken, bedankte ik voor wat we hadden
en wachtte tot er niets anders overbleef dan een lichamelijke reactie op Davidoff

Mijn oudtante Tjaaktje was een van de eerste Veenkoloniale marktstrategen. Zij onderwees me:
Verleiden is niets meer dan iemand ongemerkt een bekend verhaal te laten herbeleven
Het hare speelde in een geurloze kamer en ging over trots
die af te meten was aan de diepte van groeven in een bleek gelaat

Ik zal parfum gaan dragen

Zag dat de torenspits nog steeds geen haan had.
Liet een platgefietste handschoenvinger mij maar richting geven.

Een wees die mij weg wijst.

Dat ik daar een signaal uit moest halen, dacht ik,
terwijl Dylan in mijn oor blies dat het de wind was.

Even verder vlogen twee duiven op.
Boog een toerist om zijn veters te strikken.

Kruislings stak hij over.

Deed bewust geen dubbele knoop,
om later weer te bukken met voorbedachte rade.

Wilde ook een houding die ik in kon bouwen,
voor als ik niet wist waar te wezen.

Haalde mijn voeten van de trappers.

Geen gekraai noch een wijzende vinger.
Niets dat overstak.

Voorwaarts werd ik geblazen.
Ontwarde steeds een beetje meer.

Alles wees er op.

We baanden ons langs winkelramen beslagen
van regenwater waarin straatlichten sprankelden
als sterren en stoplichten zwierden als zeeanemonen

We lieten ons leiden door vuurtorens en stonden naakt
tegenover onszelf en keken neer op het leven
Stonden op rotsen en leken even verdwenen

Tijdens de storm hoorden we elkaars stemmen niet meer
Met zoute monden zeiden we dat we de oceaan in zouden zwemmen
totdat we niet langer konden en de kustlijn onzichtbaar had gebleken
Zee en hemelzin ineen

Oud worden was voor sukkels. Vergankelijkheid voor zwakken. Sterven voor domoren.
Wij zouden tussen de regels door leven en ons voor eeuwig laten gelden
ons voor altijd laten klinken, in donkere kamers, onder donkere dekens

Amsterdam was op haar mooist in de winter
de jukbeenderen van haar gevels tot aan het oogappeltje toe bedekt met sneeuw
de boog van haar voet gestrekt, en dan weer opgeheven, op stoepstenen,
schuifelend van Zuidoost tot aan Westpoort, het enige wat oren konden horen

Terwijl de nacht bloosde, dwarrelden roze vlokken al dansend op onze tongen
smolten in onze wimpers, aan het zicht onttrokken

Begin de dag met een ritueel: de beesten en de kinderen eten geven,
liefst in deze volgorde. Loop wat in de velden, laat je gedachten grazen
tussen de koeien. Vecht niet met het weer, je hebt geen verhaal.
 
Ga naar je werkkamer: ontvang je cliënten genereus met koffie
en mededogen. Beteugel je oordeel, geef je nieuwsgierigheid de vrije loop.
Weet dat de rollen andersom hadden kunnen zijn.
 
Rangschik het leed in orde van grootte, stut draagkracht,
breng de omstandigheden zorgvuldig in kaart. Trek een lijn
van beleving naar taal, laat woorden proeven om het geheugen te wekken.
 
Geef schaamte lucht, omhein drift en hunker, scheur verlies in repen.
Hoe groter de gruwel, hoe kalmer je moet blijven als bij stekende bijen
of hysterische kinderen. Maak het ondraaglijke draaglijk maar wees geen held of redder.
 
Weet dat elke scherf haar eigen manier heeft om het licht te breken.
 
Eindig de dag met een ritueel: doe iets wat geen nut heeft, lees een gedicht
of twee, kijk wat door het raam.

Er is weinig tijd om je te schrijven daarom
schrijf ik je alleen het allerbelangrijkste

de roos heeft gebloeid, moet gesnoeid,
kijk het even na in de tuin het jaar rond
de koelkast heb ik al ontdooid
als je dit lijstje aantreft zal je denken
dat ik blijvend ga maar ik ga maar even
om na te denken op een veranda

hier vliegen massa’s spreeuwen tegelijk
op van het land en strijken weer neer,
we weten niet wat hen drijft en tot stilstand brengt
ik stel me voor waar het tuinboek staat in de kast
hoe het in mijn hand openvouwt, vleugels neerklapt
hoe we de roos snoeien en volgend jaar
weer de eerste knoppen begroeten

hoe we tasten naar woorden
bouwen aan een pad van verstandhouding
steeds breder en langgerekter en hoe woorden
als betrouwbaar postbode-elastiek betekenis bundelen,
zich oprekken, als wij proberen elkaar te verstaan

hoe begrijpen altijd net achter de feiten aan loopt
hoe wij van intenties zijn gemaakt
hoe de intenties een weg vinden  
zich bewegen naar huid  

warm en zacht
en ongeëvenaard

Brugge


Open raam aan de rei

Slaapkameradem, geluier over de rei, geweifel van het teerste
grijs, een stilte zo hevig dat we kunnen horen hoe het water
lijzig voor ze open glijdt.

Zo schrijden zij voorbij in al hun heilig zwijgen, zo
ademloos, zo nauwelijks en toch zo in hun witste wit aanwezig.

Zo statig in het rilschrift van de regen fietsen ze elektrisch
de ochtend door, de middag in, zo witgesteven glimmend
over zilverwater tot in verloop van later.

Ze zijn zo mooi en weten het slow motion, in al hun ij-
en edelheid , met al hun glijverstand, mascaraogen.

We wuiven weg zuchten zij, verzwemmen ons sprakeloos
in licht en asem. We glijden uit de tijd, verwasemen.

In de boom hing een excuus
we zongen er een gezicht aan,
een los zwaaiende arm,
een takje in het haar.

Aan de arm regen we aders en
huid, wat vlees voor de vingers,
stempelden met bladnerf voor profiel.

We zongen hoger. Het kreeg oren
van vlindervleugels en een
voorhoofd albasten. Ogen van regendruppels
staken zichzelf een waas. Wat
heeft een gezicht nodig om gezicht te zijn?
Het vel bladderde dus we behingen
het met olijvenhuid, deukbaar
maar robuust. De ogen
regenden weg; we staken er naalden in.

Toen het zuchtte weefden we
een tong van gras.

We vlochten takkenarmen tot een omhelzing
als gaas. Het opende de mond.
Het jammerde de nacht door.

altijd als je het net op een rijtje denkt te hebben
dient de chaos zich weer aan
je zag me staan op de zuivelafdeling
verzonken in de houdbaarheidsdatum van een pak melk
elk moment daarna was hetzelfde maar
net iets anders
 
hetzelfde maar net iets anders
 
daar geloof ik in, als in een verdrietig akkoord
niet van een regering maar van een gitarist
 
maar ik mag niet slap worden 
of zacht
de makkelijke weg kiezen
het maanlicht zoeken cognac bijschenken
zalfjes smeren op zelfmedelijden
 
niet nu
de tijden weer veranderen
en ik nog jong ben

Er staat een man aan een meer en het meer denkt misschien: man, man! wat sta je daar man te zijn? Wat wil je, wat vraag je, waarom trek je niet je dure maatpak uit? Als het meer kon denken, maar dat weten we niet. En de man gaat zitten op een bank en neemt een boek, een pen, peinst, staart over het meer, alsof het meer de antwoorden op vele vragen zou zijn, maar dat weten we niet.


Er staat een vrouw aan het meer en ze vraagt: waarom ben je het meer? Waarom zeggen we niet 'een meer' of 'er ligt een meer aan de man'. En ze loopt langzaam in het meer en laat het water overal komen, ze ademt en slikt en het meer op zijn beurt slikt en slikt haar helemaal in. Ze geloofde eens dat iemand 'de man' was, even uniek als het meer, even machtig als het glanzende goud van de zon op het meer.


Er ligt een zon op het meer, een zon, al zeggen wij allemaal de zon, alsof van alle zonnen geen enkele andere op ons meer zou kunnen liggen. Een machtige zon uit een nog machtiger zonnestelsel aait de man aan het meer en de vrouw in het meer, tot in de diepste diepten van het meer aait ze haar over de wangen. Als ik maar een zon ben, zegt ze, dan is het niet erg, jij man aan het meer en jij vrouw in het meer. Zoveel mannen, vrouwen en zonnen zijn er nog.


Er staat een man aan het meer en hij denkt: het meer, de zon en ik.

Ik moet ontzettend vaak denken aan
- het Russische staatscircus
- semipermeabele darmwanden
- het viscositeitsgehalte van stroop
- de houdbaarheidsdatum van cornedbeef of
- hinderlijke uitwerpselen van de hond
 
Dat is nogal onlogisch omdat er genoeg
voor-de-hand-liggende alternatieven zijn zoals
- de ongewenste opwarming van de aarde
- het bestaansrecht van onechte kinderen
- het paargedrag van de Zwarte Weduwe
- disproportionaliteit van beloningstelsels of
- de zweverigheid van meditatieve genezers
 
Alléén als ik een vlindertuin bezoek
moet ik aan iets totaal anders denken dan aan
- het Russische staatscircus
- semipermeabele darmwanden
- het viscositeitsgehalte van stroop
- de houdbaarheidsdatum van cornedbeef of
- hinderlijke uitwerpselen van de hond

Maar écht alléén als ik een vlindertuin bezoek

Het liefst een bewusteloze man die niet tegen zou spartelen als ik de reanimatie verkeerd
toepaste. Later hoorde ik dat je hiermee het zwaardvormig aanhangsel van iemands ribben
kunt breken, een interne bloeding veroorzaakt door te veel druk.
 
Daarna wilde ik dapper iets doorstaan. Een ontvoering of een verkrachting, als het maar
geschrokken blikken van volwassenen opleverde. Vreemden zouden mij in een deken
wikkelen, waarbij ik mijn hief. ‘Het geeft niet,’ zeiden mijn ogen.
Ik troostte hen met mijn moed.
 
Nu droom ik vooral van het winnen van prijzen. Grote prijzen, zeer gevierd. Hoe minder
mensen het verwachten, hoe beter. Dat ze me zullen haten, als ik naar het podium loop en
het licht steel van kandidaten die het ongetwijfeld meer verdienen omdat er meer van hen
gehouden wordt.
 
De prijs zal zodra ik hem thuis op de wasmand zet meteen aan waarde verliezen.
‘Zie je wel,’ prevel ik tegen de afwas. Ik heb één kom en één bord en één vork die ik keer op
keer afwas. De rest van het servies blijft in de kast staan. Het heeft mijn leven veranderd, het
winnen. Dromen zijn nu plannen. Er is geen reden waarom je het grote niet na zou streven.
Luiheid staat tussen mij en een reanimatiecursus in.
 
Als de avond te lang duurt loop ik met mijn bokaal naar de vuilnisbak buiten. Ik zet hem erop
maar gooi hem nooit weg. Binnen neem ik de voet af met een doekje.
Er zijn moedervlekken die ik niet laat nakijken door een dokter. Een gat in de kastdeur
waar ik een poster voor hang.
 
Ik heb nooit besloten te stoppen met roken, alleen bieden steeds minder mensen me sigaretten aan.
 

Waterflesjes van B-merken liggen half opgedronken door het huis
Gecondenseerd van binnen, ongebruikt, tot iemand er vuil van maakt

Afvalwagens met poëtische zinsneden zetten in op kringloop
Gewrapt in groente in fruit kom je ze overal tegen, alles op een hoop

Kleding bestemd als grondstof wordt als Afrikaanse maskers verkocht
op schimmige marktjes

Via een applicatie met geolocatie worden gelukszoekers aan elkaar verbonden
honderduit over idealen en wereldwonderen

In een plastic jurk parafraseren we dure woorden zonder interpunctie
tot de adem stokt

Vandaag in een discussie verzeild geraakt. De dierenarts begon.
‘Jij verzint wat je wil verzinnen, jij doet wat je wilt.’
Ik was op mijn beurt jaloers op de dierenarts. Zij kon echt wat.
Levens redden bijvoorbeeld. Ik noem maar een willekeurig voorbeeld.

Ik heb wel het leven van een konijn op mijn naam staan.
Twee weken geweekte gepureerde konijnenbiks in
een injectiespuit achterin de bek brachten het beest weer
op de been. Als ik dit in een bijzin neerzet lijkt het
alsof ik iets goed heb gedaan. Als ik het breed uitmeet
lijkt het alsof ik goeds heb willen doen. Is daarmee
mijn heldinnendom genoeg gerelativeerd?

Vandaag niet geprobeerd een Boko Haram-meisje te redden.
Vandaag een gedicht geschreven en me slap gevoeld.
Als je een beetje een organisatrice was zette je wat op poten.
Een gedicht helpt voor niks. Behalve als je een wereldberoemd
iconisch gedicht schrijft en op Poetry International komt. Of in
de Amnesty-agenda staat. Vastgesteld: ik ben verre van iconisch.
 
Vandaag geprobeerd mijzelf te zijn. Maar ik wist niet welke versie.
 
Vandaag geprobeerd niks te proberen. Mislukt.

Vandaag nog steeds het Boko Haram-meisje niet gered.
Makkelijk zeg, het Boko Haram-meisje even terug laten komen
voor een dramatisch effect. Okee, dan heb ik hier één van de
andere tweehonderdnegenennegentig meisjes niet gered.
Grappig zeg, haha. Weer iets met effect. Okee, dan heb ik
van één van alle meisjes die nog niks weten van wat hen
gaat overkomen, en op dit moment, nu nu nu, wel in angst leven
geen atoom gered.
 
Vandaag geprobeerd na te denken over poëzie en menselijkheid.
Er zijn beslist gedichten die niet over menselijkheid gaan.
En de troost wanneer het wel gestalte geeft.

Blijven
 
Er groeien schubben op dit been,
schuldig geheugen van wat onder water moest blijven
een glibberig dier dat ’s nachts van het bed glijdt
om nog één keer naar jou te kijken.
 
Vergeten. Kon het maar chirurgisch
met een scalpel weefsel laten wijken
handen die zakelijk spartelend vlees verwijderen
in naam van stabiliteit, wildgroei die wraak neemt
met één achterblijvende cel de kans op overleven
is gunstig als ik zwijg en mijn best doe
daar is over nagedacht
 
De liefde kijkt toe terwijl ik met een schort voor
mijn onderarmen schrob dus
dit is het, zeg ik.
 
Desinfecteren bij de wastafel, hopen
dat het wegblijft in een hemd verweven
met de man die je hier naar toe bracht
de stof ruikend naar kind, zijn armen om je middel
als hij weg is, hij houdt van je
om je vissenhuid.
 
Dit is mijn huis.

de oudste is een eiland
een natuurverschijnsel
na mijn vijfde heb ik hem
niet wezenlijk meer aangeraakt
 
niet dat ik dat niet wou
hij ontroert me, zei ik gisteren nog
die mengeling van wreed en zacht
 
jaren stond hij ’s avonds op de trap
te wachten als ik sliep, ik sliep niet
 
ik dacht dat hij stond uit te vinden
welk moment zou passen om zijn
handen rond mijn hals te leggen
 
 
 
 

wanneer ging je naar binnen? liggen daar bommen?
kun je je me herinneren? hoe werd je nacht?
wie heeft je verdeeld? wanneer ben je begonnen?
of was je te laf? wie is het die daar lacht?

wanneer sliep je voor het laatst? heb je getuigen?
hoe diep kun je buigen? wanneer sliep je voor het laatst?

kwam je ooit thuis? zeg liggen er bommen?
zijn je handen gebonden? was dit alles wat je gaf?

hoelang duurt de show? met hoevelen ben je? wat is jouw rol?
ben jij het die daar spreekt? aan welke kant sta je?
voor wie of wat ren je? ken je de regels?
ben jij het die daar breekt?

was dit alles wat je gaf? zeg wie liet je achter?
wie kon je niet redden? waren je handen gebonden?
of was je te laf? zeg kun je me helpen? hoe diep kun je buigen?
wanneer sliep je voor het laatst?
wie heeft jou bedacht?

Ik ben een amateurspeler bij toneelvereniging De Toekomst en speel
de rol van schizofreen. Twee hele bedrijven trek ik gekke bekken
tegen de spiegel. Soms sta ik als een blauwe reiger op één been
of moet ik, vanuit het niets, zo hard als glas lachen.

De regisseur wil dat ik met stil spel roer in de open levenswond.
Donald Trump én André van Duin moet hij voelen, maar ik kan
onmogelijk voeding geven aan een megalomane denker of
dorpsidioot. Laat mij maar shinen in een wereld, waar de grimas

op de kaken bevriest. Een andere speler telt hardop de druppels
uit een lekkende kraan en roept “tekst" omdat hij vergeten is dat ie
me verrot moet schelden. “Geef alles”, roept de regisseur en hij
geeft alles en z’n woorden smoren in theatraal gesnik.

Ik ben een amateurspeler bij toneelvereniging De Toekomst en wend
mijn gezicht naar het publiek toe. In het derde bedrijf wil ik het vuur
in hun ogen zien, maar staar in een duister, kuchend gat. Straks
vergeet ik mijn claus, is de toekomst een zwarte klap in mijn gelaat.

s’ Ochtends wordt in het Oosten een oud rijk gesticht
waar de mens, uit angst voor de vergankelijkheid
na een schaal verboden vruchten als ontbijt,
wanhopig zijn smeekbedes tot de hemel richt.
Maar de hemel gloeide zilver in het ochtendlicht.
 
De vorst keurt vanaf een groen behangen balkon
hoe men wat niet gegeven wordt zelf gaat halen.
Over falen zwijgt men stil in alle talen.
Hoog wordt geblazen van de toren zonder plafond
en de hemel straalde gouden in de middagzon.
 
Daar verrijzen in de zanderige schittering
zuilengalerijen verrijkt met arabesken.
’t Op het waanzinnige af groter, groots, groteske
bouwwerk draait om zijn as in oneindige hunkering,
maar de hemel brandde roze in de schemering.
 
Storm kondigt zich in fluisterende wolken aan.
Hopeloos gewogen en te licht bevonden
richt stenen hoogmoed zich bulderend te gronde.
Stof is opgewaaid om weer tot stof te vergaan
en de hemel smeulde zwart onder de sikkelmaan.

dnn
 
er loopt een nieuwe neger in mij rond
hij is Lucebert voorbij, evenmin zoekt hij een hut
zwart bonkt hij de trap af, vindt mij grijs
en mijn hart belachelijk stram

we zijn elkaars lievelingsvijand
we spelen domino met haat en liefde
of doen een potje kleurenschaak
’t is altijd diefje met verlos

hij is voor de dood niet bang
dus ben ik het in zijn plaats
hij stommelt in mijn ingewanden
ik noem hem zondag
de laatste dag der schepping
maar het gevaar is dat ik dan vrijdag wordt
zo’n doordeweeks moment

dagelijks maken we nieuwe wetten
om erger te voorkomen
we doen om het hardst wie het gelijkst is
wij gebruiken elkaars namen niet meer
dat zijn wij overeengekomen, dnn en ik
 
we roepen elkaar nu zonder kleuren
zijn zoen heet voortaan anders
samen zondag zijn is ons ideaal
of een dag die niet bestaat

Boven asfalt komt de zon op
klein en vlak als verf

De daken ademen oxides
je ligt met hoofdpijn op het bed

Gisteren was waanzin
vandaag remt alles af

Mijn vingers zijn ontstoken
ik vouw mezelf in twee en wacht

Morgen moet een kathedraal zijn
iets rauw en stil

Mijn vliezen zijn gebarsten
mijn haren liggen plat

Als ik nu begin te rillen
dan kom ik nooit meer terug

En als ik thuiskom, handen leeg
dan fluister je:
ik heb de draak gedood, vandaag
dat was mijn taak

Dwangbevel
 
Dat ze niet kan stoppen weet ze. En dat niet elke open gepelde
mandarijn acht partjes oplevert, soms zelfs negen, om precies te zijn
twee keer negen, acht keer acht en vier keer zeven, weet ze ook.

Het tikken van hakken, ergens in de straat, herhaalt zich
nooit in een herkenbare reeks; zou dat pokkenwijf steeds voedsel gooien
naar het gakkende ganzenleger?, eet je schimmelbrood zelf op!
 
Vaak lijkt het of ongeschreven woorden haar voortjagen. Nu twijfelt ze,
tussen leegte, knoestige bomen of de schoorsteenveger die zei
dat hij drie bochten onveilig vond maar dat er nu geen gevaar was.

Hier in het donker is niets werkelijk. Denken gebeurt op de tast en
is al net zoiets als het voelen van haar ziel (een slangenmens).
Een lichtflits, die godzijdank na acht tellen in een donderslag verandert,

heeft even de papieren stapel zichtbaar gemaakt. Bovenop: 'dwangbevel'.
Een wervelwindje blaast sigarettenhulzen van de tafel als haar voordeur open zwaait:
‘ik ben het maar, je moeder’.

de hitte van het dorp dwingt mijn schouders naar beneden
huidvocht fonkelt asfalt dampt kinderen strakgezet

in uniform bedelen om snoep rondom zomerjurken
die uitvouwen tot bloemen 

in de hoofdstraat worden nieuwe doden op de muur geplakt
in dit land schrijft men geen rouwkaarten, de oude mannen
 
op het plein tonen mij de gaten in hun gebit, leggen plat
hun woorden op tafel terwijl ze dwars door mij heen kijken

ik sta in het knisperende licht van de laatste bocht
het dorp uit, op de donkerwitte muur aan de overkant dwingt 
een zwarte leuze: credere obbedire combattere 

de stilte valt hier eerder dan de avond

ik weet niet hoe hij heet, maar de man van nummer 72
nodigde de hele galerij van de bovenste verdieping uit
om burendag te vieren – de opkomst is 100 procent

de man heeft de hele galerij verzameld in zijn woonkamer
heeft slingers opgehangen, de muziek staat luid
we praten veel – we zijn dit niet gewend

er is limonade en champagne, ik ben degene die het mixt
ik dring een taartpunt op aan de buurvrouw
die haar planten ’s winters op haar balkon laat staan

ik trek een vlaggetje uit de lijn, vouw een vliegtuig
een iel meisje verstopt een gloeiende sigaret in haar mouw
steekt bij het uitblazen haar hoofd net niet uit het raam

een bebaarde man laat zijn portemonneefoto’s zien
drie vrouw, zes man, en het lijstje van zijn pillen
ik vraag hem of hij mij alsjeblieft niet wil plastificeren

de man van nummer 72 loopt met kersen en olijven rond
een man in overall worstelt zich de ruimte binnen
steekt zijn hand op, hoest, komt het dak inspecteren

hij maakt een foto van de ladder voor hij het dak op klimt
de buurvrouw fluistert dat ze klusjesmannen te verheven vindt

ik knijp in een pak koffie, de verpakking scheurt, en ik zeg
dat ik bij opgehemeld worden toch echt aan een hijskraan denk

één blauwe sok met katten-print, de ander rood met donut motief
.
Vaak zitten zij omstebeurt verstopt in de gewassen hoeslakens.

Net zoals de verstopte paaseieren die tot tweemaal toe zijn overgeslagen.

Een camouflage vlinder, een wandelende tak of alleen als het sneeuwt

werkt een wit konijn
.

Terwijl ik mijn sleutels vasthoud in de ene hand,
zoek ik met de andere
naar diezelfde sleutels in mijn bermuda driehoek boodschappentas.

Als ik op straat loop en een schoen vind, verzin ik een verhaal.
Soms is het Freek die altijd achterom keek,
maar nooit wat zag omdat die blind was.

Ik vraag mij af hoe het kan dat iemand zijn schoen verliest en op de ander naar huis hinkelt.
Bij oma om de hoek leek het een slagveld aan condooms in het speeltuintje,
maar de vraag hoe dat kwam vroeg ik mij nooit af.

De overbuurman is tijdens het plassen overleden
.
Fantaserend of hij op dat moment twee dezelfde sokken droeg of juist niet?
Waarschijnlijk was het één groene sok met flamingo-print, de ander wit
met hamburgers motief.

Het begon in een vorige kamer: met twee lepels spelen, een kom-
metje grijpen, in een onnauwkeurig ritme op de rand tikken, een geluid
horen dat naast een vochtige ochtend een signaal doorgeeft –

of is het de vervorming van een wenk die anders verborgen
zou blijven, de trilling van een huid zo menselijk als ons eigen vel.

Hij bewoog zijn handen weer, de lepels bedekten nu het geluid
in een kort ogenblik, voor ze de storm volop naar buiten brachten.
De wind duwde in de richting van een clandestiene oversteek,

van ongewisse stappen in het water, niet zoals het hoort, maar ook
niet echt verboden. Het lukte nog de handen in de lucht te houden

toen de stilte als een overloper viel. Zwart is het aantal grammen
van één vierkante meter mens. Doornat voelt hij het gewicht
pas achteraf. Hij hoeft er geeneens dubbel voor te betalen.

 

Het is niet iets voor heel ver weg
op een andere aarde, in een andere tijd
 
Of iets dat zich diep
in de wildernis verbergt
zoals slangen soms over de grond kruipen;
dode lianen die giftig bijten
 
Wolkenlandschap in het water
van een aquarium,
dat zomaar in een kast
in de muur verdwijnt
 
Het kan ook hier gebeuren
ergens driehoog op een etage
-die je net had opgeruimd-
in het pastel van een zomeravond
 
Stoelen en tafels gaan omver
papier waait uit de ramen
het internet valt uit
 
Je houdt je vast aan de planten,
de stenen, de lege ruimte, vecht
 
tegen het geweld waarmee bloemblaadjes
naar binnen sneeuwen, neerdwarrelen
op het tapijt
 
de aanraking, de tederheid
 

het kleedt zich in een regenjas
koopt appels, mandarijnen
schudt handen, lacht

het deelt zijn witbrood
met de dieren in de sloot
het houdt van violieren, boerenkruid

als het kucht
zegt het sorry
als het huilt

nee, het huilt niet

het brengt haar naar bed
stopt haar in
neuriet iets zoets

als adem de kamer vult
en niets meer waakzaam is
gaat het naar de verborgen plek

pakt daar wat al zo lang
te wachten ligt
het klein en vinnig mes

het overweegt de tijd
nu of later

Zijn handen aan het stuur, hij zegt
te willen weten waaraan ik denk
 
ik zou willen weten waar hij ons
naartoe rijdt, ik geloof oprecht in
het goede in de mens, in de kracht
van onuitgesproken woorden, de
betrouwbaarheid van zwaartekracht
mijn vermogen om als het erop aankomt
eerder zijn ogen uit zijn kop te hebben
of zijn kloten in zijn keel dan dat hij
de knoopjes van mijn bloes open krijgt
 
het is mijn verjaardag vandaag
en ik heb de kaarsjes uitgeblazen
we smeerden de slagroomtaart
grinnikend met gespreide vingers
over onze hinnikende gezichten uit
 
hij is niet bang voor vieze handen
ik ben voor zijn vieze handen
niet bang.

sommige mensen in Berlijn
komen net onder de douche vandaan

druipend en naakt gaan ze voor je staan,
barsten uit in het verkeerde Wilhelmus
 
je ziet bloemen groeien en ogen gaan open
en de wind maakt het graan feeëriek

een stethoscoop zoekt nog de weg naar je hart
en je weet dat de olie ververst moet
 
je ziet eekhoorns eikels verplaatsen
de hondsdagen hun bedrog verlengen

je hebt andermans ogen al gesloten
en eindeloos jennen de klokken

je bent geen rebel, Don Juan of artiest
en je snapt dat het daar niet om gaat

een levensloop moet uitmonden
de sluiswachter lacht er ernstig bij
 
betekenis geven aan fruit en aan koffie
aan blikken, aan stof en seizoenen
 
een donornier onder een stolp van glas
een droogbloem achter cellofaan

je komt een verbodsbord tegen
voor een pad zonder zichtbaar begin

je komt er niet bij en je komt er niet uit
waar had je gedacht naartoe te gaan?

Het lichaam begint te kloppen
misselijk zoals een carcinogenisch hart
klopt of zoals              Het holt zichzelf uit.
Het vult zichzelf traag met zwellende rook
en je voelt jezelf als een kale boomtak uitreiken
om een wolk, of een gitzwart maagdenvlies
te perforeren.

(de bus rijdt over het bankaplein, een oude man
struikelt, je ademt als een zieke hond, of een
spijkerbroek gedragen door een meisje van elf
dat niet naar school wil)

Het lichaam zwijgt. Het lichaam weigert
uit te ademen,
schuimbekt. Golven slaan
tegen het gehemelte: alsof er nog nooit iemand
in de zee gelegen heeft,
naar de wolken keek, en zei: dit is wat ik wil worden.
Dit wil ik zijn als het donker wordt.

Je krult op als een garnaal of      het opkrullen
 — iets dat verrotten kan, en dan verkruimelen.
Je waant jezelf onkruid
en beseft dat dit ook een soort narcisme is.
Het lichaam begint zichzelf te annuleren.

Mijn buurjongen trapte altijd mierendood, terwijl ik ze juist jam gaf.

Grote heuvels suikers en vijvers van marmelade. Een mierenparadijs
,
hoewel ik de volgende dag of die daarop, de holletjes vol liet lopen met koud of kokend water.
Dat lag eraan of mijn moeder thuis was.


Zo was er de dag waarop ik spinnen-vrienden ging zoeken voor spinnen.

Een redelijk formaat potje en wel zeven vrienden bij elkaar gebracht
.
Totdat spin nummer drie zijn vrienden zag,
om van te leven.

De cavia verdronk. Zijn kooi stond in de schuur,
onder de enige lekkende plek tijdens een stormende nacht.
De vissen pleegde zelfmoord.

De Reuzeslakken leden aan anorexia.
De Jack Russel had ADHD en was seks-verslaafd.


Hij kreeg een beter leven bij een fock-boederij,

denk ik.

De wandelende takken hielden vol
.
Maanden later ontdekte ik, dat de eitjes verwarde voor uitwerpselen.

Sommige van hen zijn op de schroot geboren.
Na de zoveelste ontsnapping, waarbij zij stonden te wiebelen in de schone onderbroeken
aan het wasrek van mijn vader.

Was mijn moeder er klaar mee.

een hoop uitdijende rugzakken op de achterbank
vormt een kunstmatig berglandschap
 
ik koos hem uit en bedacht een wandelvakantie
mannen met armen die te kneden zijn tot flinke bergtoppen
waar stelletjes hand in hand overheen kunnen lopen
 
het is nog pril ik sabbel op drie roze badparels
en bijt er een met mijn tanden stuk
zelfs de geur van mijn twaalfvingerige darm
kan hem nu niet meer tegenvallen
 
de wind klinkt als een automatische stofzuiger
soms is het even stil alsof het tegen een randje aan is gebotst
en moet draaien om verder te kunnen
 
we zien de toekomst in hardlooptasjes om de heupen
van oude mannen die niet meer kunnen rennen
mannen die langzamerhand hun kleren niet meer uitkiezen
volgzaam aantrekken wat er op de stoel is klaar gehangen
 
deze hele week lang heb ik mezelf beloofd
de groenten exact gelijk over onze borden te verdelen
waardoor de kans groter is dat we tegelijk zullen sterven
 
hij heeft zijn wortels vandaag niet opgegeten
dus pureer ik ze zacht als babyvoer en duw het in zijn slaap door zijn keel
zoals ik boeren in frankrijk bij ganzen heb zien doen
 
wanneer we straks thuis zijn bind ik een touw om zijn middel
en sleep zijn met angstzweet bevlekte jongenslijf
langs alle feesten van mijn vrienden
normaal praat hij ook terug maar vandaag knelt het allemaal een beetje

ik rangschik mijn botten
eerst alfabetisch
dan op hoe veel ik ze zou
missen als ik ze bij vreemden
door het kattenluikje zou
enfin
 
vannacht droomde ik dat we gelukkig waren
jij zat aan tafel - eigenlijk precies zoals je nu zit
ik pakte iets uit de kast thee of jam ik kon het niet
goed zien eigenlijk was het precies zoals het nu is
maar dan gelukkig
 
alle kinderen zingen advocaatje ging op reis
de kinderen vergeten dat het advocaatje stikt
of het maakt hen niet uit een van de twee
 
zes is een goede leeftijd voor het paasverhaal
videoband met tekeningen
de voiceover van de juf vertelt dat de andere kinderen
liever met barabbas spelen
 
je bent elf en durft niet in slaap te vallen
dan komt een vriend je kussen
groep acht is één groot showproces
 
de keer dat je je ouders kwijt was in de efteling
knibbel knabbel knuisje
 
die opstanding was er vast ook bij verzonnen
 
op vrijdagmiddag praten over hoe het gaat
buiten telt barabbas tot tien
en niemand speelt vals

eindmusical
waarom had God geen advocaat?
tiereliereliere
die was gestikt in een vissengraat
tierelierelom

en de gordijnen denderen over de rails trekken schaduwen binnenstebuiten
kleiner kleiner slist je tong en verdwijnt in
de blauwe inkt likt kokhalzend ijzer 
spinnenpoten zuigen de kroontjespen met moeite tussen de webdraden
nagels krassen nerven op rode kool blauwe bladeren houterig verschijnt mijn 
naam in een maagdelijk wit kader

waarom ik het schrift tussen mijn dijen klem?
ik verwacht het gevoel van mijn petticoat
hoe tule als fijn schuurpapier raspt daar waar zacht wit vlees
bleekroze lippen doen fluisteren zoals
de jurk van de spaanse danseres kijk hoe trots zij danst roept mijn moeder en ik zie
voel dat ik mijzelf knijp tot op het bot onverwachts
verlies ik rode korsten weeïge geuren

de wind laat zich niet makkelijk vangen in mijn schepnet en zij roept
buk niet zo je lijkt wel een hoer 
de zon grijpt naar mijn schaduwbenen beroert warm 
mijn onderbroek
is het een snik of een geeuw die mij ontsnapt de 
hoer tikt verleidelijk tegen de ramen ik 
ben onmiddellijk verkocht

als na jaren de aandacht dreint
ik aan mijn wonden blijf likken vingers naar ijzer ruiken
kom ik tot bezinnen zoek ik
angstvallig mijn naam op het web 
ik wilde dat jij keek toen ik danste als kind trots

Ineens was het af: elk continent
Voorgoed ontdekt en met een zorgvuldigheid
Die aan liefde grenst
Geheel en al in kaart gebracht.

Alweer eeuwen geleden koloniseerden we de nacht,
Drongen haar terug met licht en geluid,
Schoolden haar om tot andermans werkdag. We gaven
Alles namen. De vraag
Wie mag er wonen in de Nieuwe Wereld? 
Werd pas gesteld toen er al onrust was ontstaan. 
Iedere vinding voedt het contrast tussen de rechtlijnigheid
Van wat wordt bedacht, en onszelf die,
Omfloerst als altijd, alleen maar boven de tekentafel kunnen reikhalzen naar
Hoe vorm en functie samenvallen: 

De enkelvoudige gratie waarmee een raam opent en sluit.

Kaal
 
Verderop verzuipen we onze zintuigen
bewegen onze lichamen soepel radiografisch
bestuurbaar tussen de zware jongens, dansen
in een tollende ruimte waar sneeuw onder zwart
licht op je schouders gloeit, ik de angst in je veren voel
hoop als dauwdruppels op de wanden ligt het ritme
bokt achter onze slapen. Braken doe ik in een hoek
de plee zoiets van onbegaanbaar, mijn jas raakte zoek
je gezicht vloog tegen het raam te pletter iemand zag
een vlerk uit je t shirt steken.
.
Hier komen we tevoorschijn, twee schuwe dieren
in een slapende straat. Rousseau die schreef over vrijheid
hangt in de etalage maar wij weten het niet,
onderkoelde anesthesisten die zich overal uit lullen
onze geheimen ontkoppeld in de hyperstilte, niets
en dit, nu. Ik denk aan de open plek in je haar
een oog van huid waarop niets wilde groeien
de pet die je droeg als de zon fel was.
 
Wil je mijn jas vraag jij, voor de weg naar huis
het is niet ver zeg ik en hoor de stadsvogels al
vervloekte wezens ze overleefden alles, vliegen
met gerafelde vleugels puisten of één poot
wat als we blijven zwijgen
op een dag onvindbaar zijn.
 
Kou masseert mijn armen, mijn fiets wankelt
aan de hand die in gedachten je wang,
het spoor van bloed op je lippen streelt.
 
Later, zeg ik.

Overal, dat is de levenslust in de gewortelde mens,
bloeien woonkamercafés, informatieborden,
vogelkijktorens en bovenal de hoop. Dat alles
zo moge blijven als het is, eigenlijk: als het was.

We bouwen, op plekken, kastelen.
Het zijn oorlogszuchtige contrapties of angstige
maar dat vervliegt met de jaren. We wandelen
en fotograferen langs de herstelde kastelen.

Alles wat we doen vóór een oorlog die niet komt
is winst. We kijken naar het niet-vernielde
als naar ieder wonder: alsof het van plastic is
en op primetime wordt uitgezonden.

Aan de straatweg staan borden met vogelsoorten.
Elke vogel die we zien zou er zomaar toe kunnen behoren.

i.
Het gaat goed met ons -
we leren opstaan en drie uur
later wakker worden
 
We smeren ons eigen brood, drinken
aardbeiensap, hangen sleutelhangers
aan onze broekritsen zodat we de
weg naar huis niet vergeten
 
Een vogel sprak over vrijheid, die ikzelf ooit
in een kooi waarnam, en tussen de
verhitting van kristallijne alkanen
in een donkere melkfles
 
Je hoorde jezelf spreken over vroeger terwijl je dacht dat je nooit oud zou worden.
 
ii.
Had niemand ooit explosief materiaal een halt
toegeroepen op het moment van ontploffing?
 
We leerden over zwaarte, en de kracht
van relativisme, over het oneindig draaien van alle dingen
- en vergaten het
 
We deden experimenten, stoofden ananassen
’s avonds laat carbidschieten op het plein
erupties uit stalen kooien
 
Er was die nacht dat ik thuiskwam en mijn
moeder me bij de achterdeur sigaretten
rokend betrapte
 
Onze moeders zijn dood nu, maar met ons gaat het goed -
we smeren ons eigen brood nu.

alle beweging is gewelddadigheid, klein geworden ballast
de kwelling van je zwarte lijf op het toetreden van een stilte; onuitgenodigd
warmwaterlichaam vertalingen en volledige ontworteld
het huis gekanteld in een democratische winter

je reduceert van de mensen
(iedereen die zichzelf opwerkt tegen de lucht)
alsof de tijd niet een huid is die afstroopt in de weerklanken van de waarheden
die je kende en leerde kennen
de rest enkel theater; om de dagen door

het bevestigt je drijfvermogen
een anker in je voeten begraven
de omwentelingen van jezelf binnen de plooibaarheid
van je zwarte lijf, de twijfel van je vingers op een strottenhoofd

wij zijn allemaal uit zwarte verhalen gevouwen,
hebben namen doorspookt van schadeloosstellingen, het lood
teveel om niet gedempt; de ruimte rondom te vullen van haar echo’s
 
alle beweging is gewelddadigheid, wanneer je buigt om jezelf te legen
een luidop verdragen, want je bent vertaald een nostalgie
lichamelijk lexicon om jouw mogelijk
te minderen

De kieteldood kwam onverwachts.

Een donker gat gaapte achter de schuifdeur. Voor de rand deinsde ik terug, maar je nam me bij de hand
en even later voelde ik zoals beloofd de zachte neus van het kalf. Een ruwe haal van zijn tong over mijn wang.
We lachten lang, je kietelde me tot ik slap werd.
‘Sneeuwwitje, met je huid zo wit als sneeuw, haren zwart als ebbenhout en lippen rood als bloed,
nu moet ik je wel wakker kussen.’
In het stro schoof je mijn voeten naast elkaar en ving mijn hoofd op in je handen alsof het een kommetje was.
Daarna likte je mijn gezicht eruit: romig en vloeibaar als melk.

Ik voelde me luchtig als een wolkentoetje.

Maar nu mijn hoofd leeg was schraapte een langere tong, stuggere tong over mijn bodem.

Hij bewoog, zoals ik de poot van het ongeboren kalf door het vlies had zien breken, in tegengestelde richting, schoks-
gewijs over de stramme rand. Het doffe stoten kende ik ook, van de botte, beknotte stierenhoorns, die –
omdat er nu wel leven, maar nog steeds geen licht was – tevergeefs op de omheining inbeukten.  
Niet meegeven, niet meegeven, Een hoorn, scherpe hoorn priemt zich in mijn binnenkant, maar ik heb houten wanden,
als een kist. Ik lijk dood, maar ik slaap en niets of niemand dringt nog tot mij door.

Tot je je afzette tegen mijn ribben. Een spaander knapte. Ik schreeuwde.
Jij verloor je geduld. ‘Waar moest je je dan vasthouden?’

Ik had werkelijk geen idee; waarom ik zo onhandig in elkaar zat.
Nu ik dan toch een kist was, waarom zat er dan ter hoogte van mijn midden geen handvat? 

In plaats daarvan spreidden mijn ribben zich als een vermolmde tak onder jouw handen, die tevergeefs
naar houvast zochten, in de leegte erachter.

I.
er liggen knopen in het huis
om de lijken in de kast
de verwarmingsbuizen
 
er zit een man die ze legt
ze test op kracht
knopen waar niemand op wacht
 
er liggen knopen in het huis
die met de kabels
onder de straat doorlopen
 
ze breken de paden
als wortels
en brengen alles tot stilstand
 
II.
een knoop is een ruimtelijke weergave
van een onderliggend gegeven
 
iemand ordent in zijn hoofd informatie
komt tot een conclusie en
 er verdwijnt een knoop uit de wereld
 
III.
een taskforce van grote denkers
komt samen om een rijtjeshuis
waar een man knopen om zichzelf legt
 
ze volgen eenvoudig de knopen
terug naar hun bron
uit de brievenbus hangt een touw
de deur wil niet open
 
tussen de gordijnen door
zien ze de knopen
zichzelf nu leggen
gordiaans gordiaans
sist het door het glas

Het antwoord op de hardheid
zit in de stoeptegels, dacht ik eerst lang,
die gewoon zijn gevoegd met
 
wat los zand, snel over
de stenen geveegd. Berekende gemakzucht als verweer tegen
de vrieskou, barheid
waarbij cement immers alleen maar barst.
 
Maar sinds ik lelijk viel over zo’n losse straatsteen
wil ik dus een ander antwoord.
 
Het antwoord op het uitzichtloze, denk ik sindsdien,
zit in de hijskranen, die ijzeren armen
die het overzicht over alles omhelzen
en dan laten vallen, verdelen onder
 
alle mensen die
onder zo’n kraan staan
          op het ogenblik dat ze zwenkt
zie je soms het donkerste plots helder, als werd iets
 
door dat stalen zwaaien in je
omgeroerd. En zo niet, zo niet meer
kan je altijd altijd
 
witte boterhammen smeren
voor de hijskraanman.

Al vroeg leerde ik dat vooruitgang
een opgegraven schop in een vitrine is
je badkamerbehang moet kiezen waar je het beste
tegen wegvalt, niet op de stoep
maar weg moet fietsen

dat een standbeeld is bedoeld een beeld
van iemand in stand te houden, de huid een grens is
van aanraking, ieder volk een trauma
nodig heeft, we telkens nieuwe manieren vinden
elkaar de woestijn in te sturen, je een lichaam
alleen kan uitleggen in botten

drie dagen na het overlijden van de bordercollie
kwam Marieke weer onder het dekbed vandaan
plooide het verdriet netjes op en zei:

“Ook zonder bordercollie kan je stickers plakken
waar is mijn Panini-stickerboek?”

die middag stond Marieke ons voor het eerst
een hand op haar schouder toe
speelden we moeder, vader, huisdier met de lege hondenmand
Marieke maakte een plaksnor van het achtergebleven bordercolliehaar

“Misschien,” zeiden onze moeders,
“was het dat wel wat Marieke nodig had, een lege ruimte
om er het verdriet in op te bergen;”

Eigenhandig en eindelijk
zo scheuren wij streng
 
zo struikelen wij
uit onze moeder.
 
Wij komen van de rand
wij zijn van de blokken
 
de straat is onze meester
de steen onze rede.
 
Onze vaders geselen ons met leer
ze zeggen dat wij mannen zijn
 
geen jongens, ze ruilen
vrienden voor honden.
 
Onze moeder meet het water in de kou.
We zien haar na
 
hoe ze elke dag
na dag kiest.

om haar niet te herhalen besluit ik meer te glimlachen iets liefs en kleurrijks te zijn
terwijl het afval zich ophoopt iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl de beelden vuiler
iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl de schaamte uit mijn oksels barst iets liefs en
kleurrijks te zijn terwijl haar blik een bijl en iedereen weet dat zij altijd gelijk iets
liefs en kleurrijks te zijn terwijl ik mezelf onderplas iets liefs en kleurrijks te zijn
terwijl honden zich aan mij iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl ik etter iets liefs en
kleurrijks te zijn terwijl ik pijn wil doen iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl nagels
uit vingers getrokken iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl zij een strik rond mijn
nek iets liefs en kleurrijks te zijn terwijl haar grijns steeds strakker iets liefs en
kleurrijks te zijn terwijl zij terugdeinst als ik nog maar iets liefs

het is  mijn favoriete trui die bij elke wasbeurt groeit
waardoor mijn armen kleiner aandoen tot ook
handen uit het zicht, zo lijken de muren langer,
ergens is een glimlach op een kier gewaaid zodat ik
de nachten vrees waarin niets hoorbaar zal zijn dan het
geklepper van de deur tegen de stijl, het is de manier
waarop het geluid de stijl klieft waardoor de deur hoger
in de muur belandt, om de deur te sluiten zou iemand


op moeten staan, ’s nachts

brandt een lamp om de afstand van de kamer tot mezelf
niet te laten ontsnappen, over een stoel hangt de trui
als een lucht waarin geen wolken meer te breien zijn,
plat zoals alleen verstreken tijd kan zijn
mijn slaap is blind als een mol en onverbiddelijk
graaft elke centimeter van de nacht uit
in de molshoop van mijn dekbed slaap ik met een
schop alsof er een dier is dat ik wakker wil slaan.

Doordat ik worstelde op het papier
met wat niet werkelijk leek omdat het anders was
als ik naar buiten keek,

doordat ik stoeide met het gom en boos werd op het potlood
legde mijn vader mij voorzichtig uit hoe het in feite zit.

Langs huisjes en langs schuren en langs lange hagen
verlegde hij zijn liniaal.
Vanuit een wonder liepen nieuwe lijnen
tot waar de zon verdwijnt achter een tere, ronde rand
die diepte gaf aan wat daarvoor nog plat was.


Hij zei me dat ons oog gelijk is aan de horizon
en hoe het evenwijdige daar opgaat in een punt
die altijd daar en onbereikbaar blijft.

Waar alles samenviel in niets ontstond de ruimte,

de maan stond als een sikkel aan de avondhemel.

Lisa zegt
dat Misty's mama 's nachts op stap gaat –

dat de warmte haar hier loom en moe maakt,
en ze giechelt met haar beide handen voor haar mond
omdat ze dat eens in een Franse film
een vrouw van onbestemde leeftijd heeft zien doen
toen ze de motor van haar Peugeot voelde grommen,
en ze wist maar al te goed waarom er toen verrukking
in haar blik te lezen stond

en ze wou dat alles zwart en wit was,
dat de wind zou zingen als hij zich onder haar jurk zou wringen
en elke keer wanneer ze zich bedenkt dat ze vanavond heel alleen
tussen de lakens van een grijzig bed zal liggen,
zegt ze dat er vroeg of laat wel iemand
door de draaideur van haar witte huis zal binnenwaaien,
dat haar leven dan pas zal beginnen –

Lisa zegt
dat Misty's mama 's avonds laat de stad doorkruist

maar niemand
heeft aan Misty's mama
iets over de nacht te zeggen

 
Toen ze jong was rende ze heen en weer
op het schoolplein zodat het leek alsof
ze iemand had om mee te spelen.
 
Ze slaapt nu met een hond in haar slaapzak
en probeert ’s morgens de toekomst te lezen
in de krassen op haar buik.
 
Het klamme, verbeten gras druppelt nog zijn protest
buiten krassen de ganzen een hiëroglief in de lucht
maar hun taal vergat ik al lang geleden.
 
We zitten hier nu weer, afgesleten tot korrels
het fijne zand dat in zandlopers past
en bepaalt wat hard of zacht is.

Het zijn niet mijn spreeuwen
maar ze bevolken mijn balkon
hangen aan vetballen
ruimen kruimels op.
 
Het zijn niet mijn spreeuwen
maar we staan in contact.
Bij langzaam opstaan
blijven ze zitten.
Een te snelle zwaai
en ze vliegen op
naar de vluchtboom
poetsen hun veren
vechten spreeuwerige ruzies uit
keren terug
naar hun vetpotten.
 
Het zijn niet mijn spreeuwen
maar we schreeuwen niet
naar elkaar. Bekijk
ze door mijn bril
en dubbele beglazing
twijfel of ze echt terugkijken.
Hun verscholen zwarte ogen
tonen verbazing noch angst.
Ogen om vliegensvlug
in een wolk van soortgenoten
op te gaan.
 
Het zijn niet mijn spreeuwen
maar ze troosten mij
hun nonchalant geneuzel
gretig pikken en hippen
van pot naar plant.
 
Ze gaan op de wieken
de spreeuwen
als een meeuw
het luchtruim schendt.
Niet mijn meeuw.

de nacht trekt weg naar de verkeerde kant 
van de dag, een tram rijdt de stad in, een fietser aan 
en door, de wind schuurt de oogluikende straten

in een huis vol afwezigheid warmt een vrouw zich 
aan de keukenvloer, de vaat doucht en spoelt, vergeten 
sap in pakjes, ochtenden die voelen als ruimtes waar ze 
alleen nog maar kan zijn als ze er voorgoed vertrokken is

in een ander huis zoomt een man uit tot het juiste 
formaat, zijn stem trekt zich beetje bij beetje terug, muren 
vouwen voorover, niets meer wat nog gedaan moet  

buiten breekt het water in kleine deeltjes, ik raap 
alleen de stukjes op die glinsteren

De wezels kwamen.
 
Na dagen van geritsel toonden ze zich eindelijk
’s nachts. De emmer met krabben draaiden ze om
 
op de andere helft van het bed. De kleine leken
het venijnigst, de grote hun kans af te wachten.
 
Ik vloog van onder de lakens en rende naar het raam
waar de kat zat. Ik kon hem niet goed zien en dacht
 
dat hij lachte, vroeg of hij ook wel eens
wilde springen. Hij had er niks mee te maken,
 
had misschien eerder gehuild als hij kon.
 
Ik las over de wolf die leeft tussen de diepte
en het oppervlak en ik wist: met mijn vingers
 
om zijn klauwen gevouwen doen ze minder zeer,  
dat is hoe het nu gaat. Wezel, wolf en kat,
 
godbetert krab ben ik—en hij die zegt: laat me
alsjeblieft slapen.

Die zachte geur! Dat lieve! zei je, en knikte toen ik je blaten liet,
woorden tot gemekker in deed slikken. Ik legde bedrevenheid op je tong,
het kauwen van kort gras, een spoor van groen in adem.

Ik deed je alles voor, het rennen tussen halmen, als schaap de helling houden,
hoe uit halfslaap op te schrikken. Je trapte grond vast, vrat struikjes, jonge bomen,
graasde mijn wenkbrauwen op lengte, kortom, je deed wat ik je vroeg.

Nu zitten we tussen anderen, de offertafel wit gedekt, de stemming is zo zo.
Op het tafelkleed ontblote witte polsen. Aan het servet geen houvast
zonder handen. Je vraagt me, wie? Met vlees en al, nog rauw, nog levend?
En weert wuivend af, ons afscheid klinkt als hoef langs hout.

Van de wol brei ik een prikkend nachtgewaad, het beendermeel keert terug als brood.
Uit wat rest trek ik bouillon, als voedsel, voor wie geen voorstelling weerstaat.

omdat het te groot is, tillen we het boven het hoofd,
gooien het neer. het ploft dof in het zand, zit daar
te meesmuilen, veert kwiek op en bespringt ons
in een poging ons in het zand te duwen.
 
het kost krachten overeind te blijven, het opnieuw
boven het hoofd te tillen en neer te gooien.
 
nog voor we rechtsomkeer maken,
springt het ons alweer in de nek.
 
het stribbelt tegen als we het loswrikken,
het boven het hoofd tillen, het neergooien.
 
we vallen er met ons volle gewicht bovenop
in een poging het klein te krijgen. je bent te groot,
fezelen we, alsof het daar oor naar heeft. het werkt
zich soepel onder ons uit. we bijten in het zand.

Dit gaan we doen.
 
We gaan elkaar op eenzelfde dag op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek ontmoeten, je zal op dezelfde manier naar me kijken en we zullen hetzelfde zeggen en je zal op dezelfde manier me aan je vader voorstellen en hij zal dezelfde grap vertellen, en ik zal hem op dezelfde manier niet begrijpen maar er toch op dezelfde manier verlegen om lachen en je zal me op dezelfde manier vertellen hoe je heet en waar je woont en ik doe dat ook. Op dezelfde manier.
 
En dan zullen het verleden en het heden één worden, de tijd dat we elkaar niet kenden wordt gisteren, onze eerste ontmoeting wordt onze laatste ontmoeting, en alles wat daar tussenin gebeurd is, zal losgekoppeld worden.
 
En dan kijk je naar me, en dan zie ik in je ogen de vragen: hoe zit het met de verwijdering, de pijnlijke stiltes, de ruzies, het doodzwijgen, het verdriet, het gevoel van ultieme verlatenheid?
 
En dan zeg ik: het is een droom. Het bestaat niet meer. Geef het maar aan mij. En ik pak je verweesde herinneringen in mijn hand en wrijf ze fijn tussen mijn vingers.
 
Dat gaan we doen.

Ik herinner me niet dat ik nooit dichtte.

Ik herinner me dat ik met mijn okergele Volkswagen Kever pech kreeg en verdwaalde in Den Haag en die stad nog altijd haat.

Ik herinner me dat ik leerde, dat wat ik schrijf, consequenties kan hebben.

Ik herinner me de 21-jarige Joke met haar rode lippenstift uit Lelystad, die een affaire had met haar getrouwde, bijna gepensioneerde, baas.

Ik herinner me dat mijn broer een grote steenpuist op zijn linker bil had en dagen alleen maar kon liggen kermen dat hij kramp kreeg in zijn nek.

Ik herinner me de weeïge geur van sex op een doordeweekse avond.

Ik herinner me dat Jeannet zei, dat ik een deurmat was, terwijl ze zelf verliefd was op de niet bestaande Italiaanse maffiabestrijder Mario, die haar al twee keer voor het altaar had laten staan.

Ik herinner me een halvegare Human Resources manager Frans, die aan mijn zakelijke motieven twijfelde, toen ik hem vertelde dat mijn collega zijn handen niet kon thuis houden na vijven.

Ik herinner me de langdurige heterofase waar ik doorheen moest. Was blij toen het na 27 jaar en 8 maanden eindelijk voorbij was.

Ik herinner me dat mijn zus de rotondes in het Lake District net zo lang rond reed, totdat ze er geheel van overtuigd was dat ze de linker exit nam.
Zes minuten op een rotonde rondrijden is best lang, ook al is het in het buitenland.

Ik herinner me dat jouw heupen precies in de vorm van de mijne pasten. Dat was dan ook het enige.

Hier is alles wit en de mensen zijn gek
fluistert mijn moeder bij de deur
Ze is altijd bang om door de mand te vallen

Op de gang loopt een man met een koffer
Hij is vertegenwoordiger en op reis
van zijn kamer naar de huiskamer 

Helaas heeft hij veel oponthoud
De vrouw die de gasten ontvangt
vergeet steeds opnieuw dat ze zich al heeft voorgesteld

De zuster vraagt aan mijn zoon of hij een snoepje lust
Als hij ja zegt,  krijgt hij een draai om zijn oren
Ze spuugt in zijn gezicht: vies NSB-kind!

Zie je wel, zegt mijn moeder
iedereen hier is knettergek
en ze propt haar mond vol met witte servetten

’27 November 1944, juist.
Fruitkroppen in dekmantelzetberken
en giftige uierdistels van plantsoenplaat’
 
hij zucht
 
‘ik denk dat ik het laat.
Derrièredonderzaag en zaadrandfiguren,
uren achterwaarts in plaats van laat.
 
Ik denk dat ik het hierbij’
 
kucht
 
‘missiekraamkopzandhoop en zoutverf,
de oude werf waar ik met oma –
 
ik denk bretelsweefselbandbeker,
ondergoedgrondwasser en week’
 
sputtert
 
‘de dag dat oma jonger leek’

je zet een vinger op de kaart, trekt een lijn
tussen landen, zegt: dit is eerder gedaan
zo gaan we aan boord, varen uit
 
slechts weinigen halen de overkant, zeg je
weinigen komen ooit in een thuishaven aan
 
land komt in zicht na dagen van deining
we zien daken van huizen, we ruiken
de grond
 
bomen en mensen die in een vingertop
pasten, nemen al gauw je hele hand
hele hart in beslag
 
wanneer we aan land gaan, gooien we
stenen over onze schouders om te zien
of het een jongetje of meisje wordt

Op een stafkaart tekent een pentagram, streng
en koel, de doelen af. Als uitgezet in een kunstproject  
lopen we, herfstig en vermomd, ingeduffeld
in de velden de lijnen na; gewapend met wie we zijn.
Koeien kijken ons met grote novemberogen aan.
Spreeuwen wolken op. Het land huivert in ons na.

Een torenklok morst met klanken, veegt ons
de mantel uit. Kaalgeworden akkers zoeken
op een zondagmiddag naar de verloren tijd.
De aarde laat schriel en bloot haar oude echo’s los.
Van wie hier leefde nemen we de schimmen waar.
Mandendragers en vlechters, rabauwen, rovers

in de voren vergezellen ons. We komen!
We komen met fietsbanden en met lepels.
Met getallen en met kranten, brengen hulde
aan wat zich ontwikkelt en langzaam tot leven komt.

Straks rijzen hier de huizen op en de kinderen.
En de kinderen van de kinderen.
Nu al beschrijft hun sprong zich in een baan
van lucht, lang nog voor een van hen
zich nog maar van een vin verroert.

Mijn moeder verdroeg haar spiegels in een winkelstraat.

De eerste, aan een gevel, na een kersensnit op nummer drie,
controleerde haar gebit en kreeg getuite lippen toe. Ook al
had ik haar geen hap zien nemen, het bord leek leger.

De tweede, uit haar binnenzak, bekeek haar natte wang.
Ze zei dat het een vuiltje was en ik dat ze in bosjes kwamen.
Toen rinkelde het in mijn hand en kocht ik drop op acht.

In de ruit van zeventien, porseleinen poppen uitgestald
als roerloos wit, gleed haar spiegelbeeld de etalage in.
Ik zag het zonder tegenlicht. Hoefde haar niet aan te kijken.

'Ze breken als je ze laat vallen, die bleke meisjes. Toch, mama?'
'Niet iedereen blijft heel, is voor het aardewerk gemaakt.'

Tanden zwart van vuile drop, een poppendood, een winkelstraat.

ik laat me aanraken door een dove man
hij trekt zijn vingers over mijn hoofdhuid
tot ik knisperend wit licht zie.
 
hoe zeg ik?
 
ik maak het topje van mijn vinger nat
en houd het in de lucht, windstil.
 
de tolk van de dove man slaat ons gade
met milde ontreddering.
ze trekt mijn goedkeurend gekreun
als een sliert onzichtbare zakdoeken
uit haar keel, laat ze vrij.
 
soms maak ik geluid om te zien
welke bewegingen daarbij passen
soms beweegt zij zonder dat ik
geluid heb gemaakt.

Sommige huizen ruiken naar woede en hond.
Dat is vooral erg als je er geen hebt.

Het verdriet van je vader zit in zijn knuisten,
dat van je moeder in haar zwijgen

zoals die avond dat ze het deksel op de pan hield
haar hand verbrandde aan de stoom; ze gaf geen kik.

Pleisters helen niets.  
Voor je verjaardag wou je

een hond aan een touwtje
om zijn vachtje te aaien, jezelf in zijn ogen

thuis te brengen, maar je kreeg een orgel
waarop je Home, Home on the Range leerde spelen.

Ik steel een landschap
schiet de zee als wolf
het land zonder huid
het bos na de brand
 
Mannen ontsnappen
ze schuilen met legers
in tombes van rotsen
 
Ik breng je bloemen
uit de buik van een walvis
wapenkreten van de wind
de cadavers van mijn camera
 
Maar jij proeft de wind niet
ziet geen walvis, ruikt geen wolf
weet niet van mannen onder de grond

Wolken werden hoog opgehangen
gras aan de rand van de vloer
en boomtoppen ergens in het midden

maan roos vis waren nog letters
en groene krasjes een fonkelend bos

gras ademde in alle vroegte
bomen maakten de wind
en wolken waren zachte raadsels

maar woorden werden dingen
en kregen een bekend gezicht
zonder veel hoogteverschil

zo in slaap gewiegd
en ik fluister je in

om een mond eens af te lezen
als een perfect geplaatst golfje op een meertje
of als inkt

Je zegt je hebt een duikplank bij
het zwembad, je hebt ouders met
geld en geen idee hoe je een strop-
das strikken moet, je hebt voor de
gelegenheid je blazer zelf gestreken
en aardbeien in een doosje voor
mijn moeder meegebracht, ik ken
 
het meanderen –mooi woord− van
boven naar beneden, het water dat
de zachtste, meest meegevende
route door zijn bedding zoekt, je
hebt denk ik je haren en je handen
niet gewassen, je hebt voor je
leeftijd denk ik weinig praatjes
 
je hebt zeg je zwaartekracht en
zwaarte, ik laat mijn vingers uit
je vingers glippen en heb denk ik
geen van twee.

Ik zie de oude walvis elk jaar beter.
Van Bert moet ik minder lang
op dat balkon gaan zitten, en vaker
een wandeling over het strand gaan maken.
 
Bert babbelt maar. Het strand is plat en saai,
alles om je heen is gladgestreken
of weggeblazen. Nee. Vanaf mijn balkon
kan ik de walvis op zien spatten,
 
zie ik zijn groot groen lijf dat half boven
half onder water steeds meer in de buurt
van mijn huisklif komt. Weet je.
Oude dingen durven meer.
 
Bert vindt dat ik eens een keer
met hem mee moet gaan naar Koksburg
om degelijke schoenen te kopen
want deze kunnen echt niet.
 
Er zal inderdaad wel ooit een dag komen
dat ik op mijn balkon zit en zie
dat deze versleten schoenen spontaan
van mijn voeten beginnen te vallen. Dat is waar.
 
Daarna zou ik me aan de spijlen van de balustrade
uit mijn stoel hijsen, mijn benen
over de reling tillen en wachten tot we allebei
genoeg moed hebben verzameld.

Wat er zoal niet mesjogge is.
 
Ik moest rillen wanneer de kaaimannen verschenen.
Analoog met wat mijnheer van Goethem mij in zijn rede
reeds verteld had, werd het er niet makkelijker op
om stenen kisten te laten maken.
 
Hier zou mettertijd de nieuwe tempel verrijzen. De
kinderen van Wanda Hick liepen in groep doorheen
de straat. Hun begeleiders hielden een oogje in het
zeil, en probeerden alle ruzies een stap voor te zijn.
 
Wie buigt er zich in het gras van voetbal en gezond
verstand. Wie is er een kleermaker voor de keizer.
Wie maakt een knieval voor doordenkers. Wat pleit
er voor een goede prestatie. Waar ligt het Mekka
voor wie van androgyne jongens houdt.
 
Vroeger wist je dat, voor die nieuwe gast van je
je zo deed zwijmelen. Zijn valken waren door je corridor
en alleen astronauten – en een spook – verbreken nog
de stilte. Klappen er stoelen dicht, dan ontstaat er
deining in de zaal.
 
Er werden Vietnamese loempia’s verdeeld.

Mond - jij sponzende spraakkrater, jij pratende,
jij onverbiddelijke in het ogenblik, je knijpt
zo nat en zinnenminnend je zieleklanken klaar
tot woorden, uitgesproken naar het oppervlak

Maar het geeft niet, liefste, wat je diepste binnen
daar ooit van mij toch dacht, of hoe ze tal
van onvoltooide dingen zo waarachtig af naar
buiten bracht; zolang je mooie mond voor nu
maar even zacht, nietszeggend, naar mij lacht

En zou een zoen van binnenzin nog ooit
bij onze lippen mogen uitmonden, toe,
laat ons dan voor altijd, zielbezegeld
aan elkaar verbonden, voltooid bemind
verzoenend blijven, als aanelkaargeplaktelijven.

we stonden over een zee
die toen aan het slapen
 
tot een uur of drie
was er weinig water
buiten een graatmager meisje
met punaises in de borst en vier vriendinnen
lachend voor een camera
was het land leeg
 
Ik kan een ecru blouse gedragen hebben, geknoopt
aan mijn navel
en vlindermouwen
ik kan de armen opgeheven hebben
en er mijn lach mee bedekt hebben
 
ik kan er bleek en vermoeid uit gezien hebben
en toch geen blouse en geen vlindermouwen gedragen hebben
ik kan beseft hebben dat ik mijn liefde moest houden
en toch mijn arm opgeheven hebben, langzaam, onherroepelijk
als een uitgeputte vlag
 
in de wind oplossen
 
 

Ruim op, schep orde en verdwijn in handelingen die herhaald
de tijd bezweren. Maak de potten schoon waarin nog restjes kleven.

Ontvlucht het huis dat niet meer spreekt, waar ochtendzoenen
een relict zijn uit een leven opgepot in blikken van verstandhouding.
 
Zet je voet op lange wegen. Merk dat afgevallen blaren
telbaar zijn, hoe comfortabel harde banken in het park.

Kom thuis wanneer de avond al het licht heeft weggewist
dat overdag verbloemd en afgestoft over zijn zeven foto’s viel.
 
Ontvang bezoek met verse koffie en met bokkenpootjes
die vervallen zijn – jij weet waarom – slechts overleven is van tel. 
 
Vergun jezelf het dekken van een plaats te veel aan tafel
smeer terwijl het niemand ziet een extra boterham met perenjam.
 
Vorm telefoonnummers van onbekenden, louter om te horen
of hun stem misschien dezelfde zachtheid als de zijne heeft.
 
Staar met open mond de dingen aan die vroeger vanzelfsprekend leken
neem die afstand, observeer en tel voor ieder jaar een maand van rouw.
 
Aanvaard, maar aanvaard niet dat de herinneringen stollen
door de afkoeling van nieuwe zomers en gedeelde jam.
 
Eet, drink, en laat je volstromen met goede raad tot je ervaart
dat dit een tijd is dat niets moet. Doof dan de lamp, de dag is daar.
 

Als de verhuizers weg zijn luisteren we boven op bed
naar dit merkwaardig krakende huis.

Je zegt: het is overal anders en toch hetzelfde, ontdekken
dat de klok tikt betekent nog niet dat je beseft wat tijd is.

De vakantie dat we veel te hard de berg af reden,
nog net konden remmen voor de opduikende eland,
in het gieren en kantelen meteen ook ontdekten wat gevaar is.

Vroeg tante vertwijfeld aan het stervensbed van oom: waar
ben je, waar is ie nou? - om eerst met haar ogen en daarna letterlijk
de kamer van boven naar beneden af te zoeken.

Hieraan denk ik als we in het raam een luchtballon zien verdwijnen.
Op een dag zeiden we tegen elkaar geluk is niet te koop,
we moeten grondig wat roetvlekken poetsen.

En je danst jezelf de maanden door, tast met een lucifer
je gebit af, je sokken draag je binnenstebuiten omdat dat warmer is
voor je altijd koude voeten.

Het zijn allemaal vormen van dromen. Zoals de keus voor open,
voor vitrage, en met gesloten gordijnen creëren we iets
dat in de verte op een bunker lijkt.

 
Er zwemmen walvissen door het huis
ze zingen in zachte tonen die niemand hoort
maar ik wil dat je weet dat er gezongen wordt.

We plakken namen op blote huid
we zetten de douche nooit te hard, bang
dat er iets in het afvoerputje verdwijnt
wat we al die tijd al tegen ons aanklemden.

Bij het ontbijt beloof je dat we op een dag
de horizon zullen uitpakken als een boterham uit folie
en hoe we zullen hopen dat alles vers is gebleven.

Elke seconde groeien we verder ergens vandaan
maar we zijn allang vergeten wat het was
en je spiegelbeeld past nog steeds.

Ik wil dat je vreemde talen spreekt vandaag
als ik je niet versta, kun je nog alles hebben gezegd.

Wie deden we na?
Misschien waren we het altijd al zelf.

Voor de deur slaan ze een jongen met houten lepels op zijn hoofd
Tanzen Cowboy! Sleep hem naar de straat en schop – ze schoppen
 
en ik werd opnieuw geboren terwijl ik de andere kant op keek
terwijl ik naar de anderen keek om te zien hoe ik moest leven.
 
Stampvoetend sta ik onder de blauwe klamboe
waarom sluit je mij hier op
waarom ben ik jouw huisdier
dagenlang hoor ik stemmen op de veranda
halve woorden waarmee ik mijn cel bekleed.
 
Er is niet veel nodig om ongenoegen in burchten te veranderen
dan was jij de vijand
ja maar ik hou van je
kan wel waar zijn maar iemand moet het doen en jij bent zwart en mager.
 
Ik ren de straat op – vliegensvlug stoppen ze de lepels in hun holsters
ze laten hem gaan de dief die zijn kinderen wil voeden zijn aderen.
 
Nu de wereld een oven wordt zie ik kans om te ontsnappen
mijn verhitte moleculen neem ik mee naar een vers lichaam.

(Dar es Salaam 2017)

Van alles tegenwoordig twee. Voor vensters identieke
vazen, Boeddha’s, orchideeën, raambekleding naturel
als waaier in de vouw gestreken. Van het midden uit
twee richtingen omhoog en naar beneden.

Je argeloze hoofd dat altijd openstaat is veel te groot
om hier alleen te dragen. Je denkt aan verre vrienden
en het voorrecht van hun sterke benen.

Je achteloze snor die het speelse snijpunt tussen neus
en lippen is, vergt vanaf nu twee strenge tegen-ogen
ter controle van de rebelse linkerkrul.

Afzonderen, overdragen, uitleveren, wakend slapen.
Een naam is van de muur geschraapt. Iemand wordt
vervangen door een levend dier.

Je handen liggen in je schoot als vijfvingerige sterren
na de vloed. Ze gaan afzonderlijk op zoek naar nieuw
houvast, naar een ander paar.

Van alles tegenwoordig twee. Vandaag wordt een kind
gevonden, wordt het lichaam van een kind gevonden.
Je streelt een steen. Voor alle zekerheid de schaduw
daarvan ook.

Het ven roddelt er honderduit op los:
jonge merels piepen als oude wekkers,
schrille eksters kussen elkaar op oude elektriciteitsdraden,
braamstruiken verraden de rulle loop van schapen.
 Uit de eik zijn zwangere vrouwen gegutst.
 Daar scharrelt mijn vader tussen de bloesembladeren
terwijl hij pollen proest.
Hij legt bestek op servetten,
zijn grote verwijtende ogen zeggen
dat ik te oud ben geworden voor deze kindervriend.
 Geliefden en stervenden krijgen Lelietjes-van-dalen uit haar tuin.
 Mijn broer zijn haar is zwart ,het lijkt of hij er kaviaar in smeert.
 Op het land kruipt de prei verder,overal zijn kamers, deuren, en trappen
in de kelder eclectische meubelarij die gonst van het stof.
Er blijken verhalen te zijn die mij ontgingen,
die de ronde doen in huis zonder mijn weten,
dat verteld het oude klokje me dat er nog staat.


 
Op de terugweg staat de trein lang te piekeren zonder stroom,
een stel friemelt vloekend aan elkaar
iemand verhandelt brillen
een man kan niet verder lezen in de Koran,
er wordt mij verzekerd dat mijn knuffel nooit platjes heeft gehad.
 

de laatste keer dat ik je vertelde over mijn droom heb ik gefabuleerd.
wat ook zeker was: er zat een halve maan van mijn nagel in de kamerpalm
en over een van de bladeren bewoog een vlieg zich met schokkerige pootjes.
 
ik verzon klimop op de gevel van een gebouw omdat dat me liet denken
aan hoe badschuim er uit kan zien op een gezicht.
 
ik voerde de droom op in crêpepapier, niet omdat crêpepapier associaties oproept
met het gekunstelde, maar omdat hij dan lichter onontvlambaar is,
en omdat kleurstof makkelijk uit crêpepapier lekt als het nat wordt.
stel je zo een zee voor.
 
de laatste keer dat je me vroeg wat ik mooi vond, haalde ik een pepermuntje uit mijn mond,
legde hem half aangetast op tafel zodat de contouren van een gezicht nog net te zien waren
en onderbrak daarmee iets.

Zoals de meest engelen, zijn wij te zwaar voor onze vleugels
 
we zetten ons af tegen togen, waar onze telefoons met scherm omhoog
lichtgevende afgronden in het hout branden
 
we zetten ons af, knieën zwaar naar het trottoir
 
waar opstijgen uitblijft en we
de hemel met nog geen nagel zullen raken.
 
Maar gelukkig zijn we samen in onze zwaarte en bulken
over onze bemoste riemen uit,
als perkgoed, als de gezwollen cherubs die we zijn,
 
om voor altijd te lijvig voor de eeuwigheid te blijven.